Mieszko I

Mieszko I to pierwszy historyczny władca Polan, uważany zarazem za faktycznego twórcę państwowości polskiej. Kontynuował politykę swojego ojca i dziadka, którzy jako władcy pogańskiego księstwa znajdującego się na terenach obecnej Wielkopolski, poprzez sojusze lub siłę militarną podporządkowali sobie inne tereny polski. Mieszko I urodził się ok.930 roku, zmarł 25 maja 992. Książę Polan z dynastii Piastów sprawujący władzę od ok.960. Zachowane źródła pozwalają twierdzić, że Mieszko I był sprawnym politykiem, utalentowanym wodzem i charyzmatycznym władcą. Prowadził zręczne działania dyplomatyczne, zawierając sojusz najpierw z Czechami, a następnie ze Szwecją i Cesarstwem. W polityce zagranicznej kierował się przede wszystkim racją stanu, wchodząc w układy nawet ze swoimi wcześniejszymi wrogami. Synom pozostawił państwo o znacznie wyższej pozycji w Europie i przynajmniej podwojonym terytorium.
Całe niemal panowanie Mieszka I wypełniały zmagania o rozszerzenie terytorialne państwa. Podczas swojego panowania Mieszko musiał pokonać wiele przeciwności jakie wiązały się z utworzeniem państwa polan. ?Państwo? polskie w tamtym okresie było bardzo trudne do zarządzania, ponieważ w jego skład wchodziło wiele plemion pogańskich, Europa tolerowała najazdy na ziemie pogan w celu ?szerzenia wiary chrześcijańskiej?. W rzeczywistości była to tylko ?przykrywka?. Podczas takich najazdów były grabione majątki pogan. Wszystkie te przeszkody musiał pokonać Mieszko, aby utworzyć mocne państwo. Zapoczątkowana przez Mieszka I ekspansja w kierunku terenów zaodrzańskich zaniepokoiła Wolinian i Wieletów. Jednocześnie żywe zainteresowanie Kościoła niemieckiego w rozciągnięciu swego zwierzchnictwa na ziemie Słowian, w tym tereny Mieszka I, spowodowało zwrot w polityce księcia w stronę czeską. Umożliwiło mu to rozwiązanie kwestii chrystianizacji kraju. Potwierdzeniem zacieśnienia stosunków z Czechami miało być małżeństwo Mieszka z Dobrawą. W roku 966 Mieszko ochrzcił się, rozpoczynając proces chrystianizacji całego swego państwa, co miało olbrzymie znaczenie. Dzięki przyjęciu chrztu przez Mieszka Polska weszła w krąg państw chrześcijańskiej Europy, wzrósł również autorytet księcia na arenie międzynarodowej. Przyjęcie chrztu spowodowało napływ na ziemie polskie dużej liczby duchownych, a co za tym idzie rozwój piśmiennictwa i kultury średniowiecznej. Duchowni oprócz pracy duszpasterskiej zajęli się działalnością administracyjną, stanowiąc nieocenioną pomoc w zarządzaniu młodym państwem. Kościół więc integrował państwo. W roku 968 utworzono biskupstwo misyjne w Poznaniu, na czele którego stanął biskup Jordan, w 984 roku, po śmierci Jordana przypadło ono Ungerowi. Przyjęcie chrztu odbierało też pretekst chrześcijańskim niemieckim panom do najazdów na zachodnie granice państwa Polan. Dawało więc nowy międzynarodowy wymiar bezpieczeństwa młodego państwa. Wkrótce Mieszko zawarł przymierze z cesarzem, czego zewnętrznym wyrazem był trybut płacony przez polskiego księcia z terytorium "aż po rzekę Wartę". W 967 roku, Mieszko wraz z oddziałami czeskimi pokonał Wolinian oraz wojska Wichmana, a w 972 roku odniósł spore zwycięstwo nad margrabią Hodonem pod Cedynią, w konsekwencji Mieszko I opanował Pomorze Zachodnie. Stosunki polsko - czeskie po śmierci Dobrawy uległy pogorszeniu, a poparcie Niemiec umożliwiło księciu polskiemu zajęcie Małopolski i Śląska, czyli ziem, które wcześniej znajdowały się pod panowaniem czeskim. Północną granicę państwa zabezpieczył książę sojuszem z królem szwedzkim Erykiem, jego żoną została córka Mieszka I Świętosława. Zawarł też Mieszko sojusz z Ekkehardem, margrabią miśnieńskim, z którym Czechy toczyły spór o posiadanie Miśni. Wojna rozpoczęła się w 988 roku, gdy Bolesław, książę czeski z pomocą Wieletów najechał z Łużyc ziemie nadgraniczne. W 990 roku Cesarzowa Teofano zgodziła się udzielić księciu polskiemu pomocy zbrojnej, ale wojska niemieckie arcybiskupa magdeburskiego Gizylera i grafa Miśni Ekkeharda zostały pokonane prze Czechów, Mieszkowi jednak udało się porazić przeciwnika a następnie wyprzeć z Małopolski i Śląska. Nie zapobiegł jednak Mieszko utracie Grodów Czerwieńskich i Przemyśla, które od 981 roku znalazły się pod panowaniem księcia ruskiego Włodzimierza. Myślę, że polityka Mieszka I była bardzo dobra i pozwoliła na umocnienie stanowiska Polski w Europie. Mieszko chcąc trwale zjednoczyć całe państwo z pewnością chciał umocnić swoją pozycję jako jedynego władcy. Wiara chrześcijańska uznawała, że władza pochodzi od Boga, każdy więc sprzeciw wobec woli panującego mógł być uznany za bunt wobec Boga za co groziła kara śmierci. Z drugiej jednak strony Mieszko decydując się na taki ruch odbierał swoim poddanym prawo do wiary w pogańskie bóstwa, które czcili zapewne przez setki lat. Takie posuniecie było bardzo odważne ponieważ groziło to otwartym buntem, lecz do takich tragicznych zdarzeń nie doszło. Do wzmocnienia państwa na zewnątrz przyczyniła się polityka opierając ją na małżeństwach dynastycznych. Swoją siostrę Adelajdę wydał za twórcę państwa węgierskiego, córkę zaś Świętosławę zwaną Storradą lub Sygrydą za Eryka zwycięskiego króla Szwecji i Danii. Polityka dynastyczna pozwoliła Mieszkowi na ugruntowanie pozycji młodego chrześcijańskiego państwa polskiego. Gdy zmarł państwo polski liczyło około miliona mieszkańców i zajmowało powierzchnię 250tys. ?km?^2