Spartakus

Spartakus (zm. 71 r. p.n.e.) był gladiatorem oraz przywódcą największego powstania niewolników w starożytnym świecie. Pochodził z Tracji i służył w rzymskiej armii, dopóki z niej nie zbiegł i jako niewolnik nie został sprzedany do szkoły gladiatorów w Kapui. W 73 r. p.n.e. zorganizował bunt i uciekł z niewoli i z grupą innych zbiegłych niewolników. Swój obóz założyli pod Wezuwiuszem. Przez następne dwa lata wszystkie próby schwytania go kończyły się niepowodzeniem. Jego wojsko urosło do niemal stu tysięcy mężczyzn. Przebył z nimi całą Italię wzdłuż i wszerz. W 72 r. p.n.e. udało mu się w rozstrzygających bitwach pokonać kolejno wszystkich panujących konsulów. Po tych zwycięstwach Rzym "wytoczył ciężką artylerię". Zdyskredytowanych wodzów rzymskich zastąpił Krassus. Dla tego polityka-milionera pojmanie Spartakusa stało się sprawą priorytetową.

Krassus zapędził Spartakusa do cypla Italii, gdzie zaczął wznosić fortyfikacje w celu odcięcia mu drogi powrotnej. Gladiatorom udało się wydostać. Jednak wkrótce po tym wydarzeniu w dowództwie znów nastąpił rozłam, 2 wodzów galijskich wystąpiło z armii pociągając za sobą swoich ludzi. Ich oddział został wkrótce rozbity przez Rzymian, ale Spartakus przyszedł mu na pomoc i rozgorzała wielka bitwa u źródeł Silarus w Lukanii. Krassus zadał straszliwą klęskę gladiatorom, odzyskując insygnia pokonanych. Spartakus powrócił do południowego cypla Italii. Odniósł zwycięstwo jeszcze w jednej bitwie, ale ostatecznie uległ ogromnej armii Krassusa. Zasługa pokonania Spartakusa przypadła jednak Pompejuszowi, który rozgromił resztki wojsk gladiatorskich. Po rozbiciu armii gladiatorów przyszła bezlitosna zemsta. 6 tys. jeńców ukrzyżowano na drodze appijskiej od Rzymu do Kapui, gdzie bunt się rozpoczął.