Kolidacje rodzinne Bogów starożytnych/ I klasa LO

Troja – Ilion – główne miasto w Troadzie w widłach rzeki Skamander i Simois. Wiąże się z nią cykl mitów o wojnie Trojańskiej opisanej przez Homera w Iliadzie.
Achilles – syn Peleusa i Tetydy, wychowanek Chirona. Matka, chcąc zapewnić mu nieśmiertelność, zanurzyła go w wodach Styksu, dzięki czemu ciało jego stało się odporne na wszelkie ciosy za wyjątkiem pięty, za którą go trzymała. Ukrytego przez matkę odnalazł Odyseusz. Otrzymawszy zbroję od Hefajstosa i konie od Posejdona, był jednym z najsławniejszych wojowników pod Troją. Zginął z ręki Parysa ugodzony w piętę strzałą.
Agamemnon – naczelny wódz w wojnie trojańskiej, przed wyruszeniem na wojnę złożył w ofierze swoją córkę Ifigenię na ołtarzu Artemidy, by zapewnić flocie pomyślne wiatry. Po powrocie z wyprawy zamordowany przez żonę Klitajmestrę i jej kochanka Aigistosa.
Ajaks – syn Telemacha króla Salaminy. Pod Troją stał na czele dwunastu okrętów. Dzielnością ustępował tylko Achillesowi. Popełnił samobójstwo rzucając się na swój miecz.
Eneasz – syn Anchizesa i Afrodyty, jeden z Trojan. Z płonącej Troi wyniósł ojca na barkach. Ojciec Dydony, mąż Lawinii.
Hekabe – żona Priama, króla Troi, po zdobyciu której dostała się jako branka Odyseuszowi.
Hektor – najstarszy syn Priama, mąż Andromachy. Rządził Troją i dowodził wojskami w zastępstwie starego ojca. Zginął w pojedynku z Achillesem.
Helena – słynna z urody córka Zeusa i Ledy. Zakochała się w Parysie przebywającym w gościnie na dworze Sparty, a następnie zgodziła się z nim uciec do Troi. Znieważony Menelaos zorganizował wyprawę wojenną przeciw Troi.
Kalchas – kapłan, słynny wieszczek, przepowiedział czas trwania wojny trojańskiej, należał do załogi Konia Trojańskiego.
Kassandra – córka Priama obdarzona darem wieszczenia przez zakochanego w niej Apolla. Kassandra odrzuciła jego miłość, a on za karę sprawił, że ludzie nie wierzyli jej wróżbom. Stało się to jej tragedią gdyż nawet mieszkańcy Troi nie wierzyli w jej przepowiednię o zbliżającej się zagładzie miasta.
Menelaos – brat Agamemnona, mąż Heleny, którą uprowadził Parys, co stało się przyczyną wojny. Pokonał w pojedynku Parysa, należał do załogi Konia.
Odyseusz – Odys – syn Laertesa i Antiklei, król Itaki. Jeden z głównych bohaterów wojny. Sprowadził Achillesa, a po jego śmierci otrzymał jego broń. W drodze powrotnej spod Troi miał niezliczone przygody.
Parys – syn Priama i Hekabe, która przed jego urodzeniem miała proroczy sen, że Parys stanie się przyczyną zguby Troi. Porzucono go w górach gdzie wychowali go pasterze. W czasie zawodów w Troi rozpoznany przez Kassandrę powrócił na dwór. W czasie wizyty u Menelaosa uprowadził Helenę co stało się przyczyną wojny. Zasłynął jako doskonały łucznik zabijając Achillesa, sam zaś zginął od strzały Filokteta.
Priam – król Troi. Po zdobyciu Troi zginął z ręki Neoptolemosa, syna Achillesa.

Synowie bogów
Amfion – syn Zeusa i Antiopy, żoną była Niobe córka Tantala.
Diomedes – syn Aresa i Kyrene, zabijał wszystkich cudzoziemców i karmił nimi swoje rumaki. Zabił go Herakles.
Herakles – syn Zeusa i Alkmeny, znienawidzony przez Herę, która dotknęła go obłędem. Zamordował swych synów i żonę Megarę. Na służbie u króla Myken, Eurysteusza wykonał 12 prac:
1. Udusił lwa nemejskiego.
2. Zabił dziewięciogłową hydrę lernejską.
3. Złowił łanię cerynejską.
4. Schwycił żywcem dzika erymanckiego.
5. Wytępił w Arkadii ptaki stymfalijskie.
6. Oczyścił stajnie króla Elidy Augiasza.
7. Przywiózł Eurysteuszowi byka kreteńskiego.
8. Przywiózł czwórkę koni króla Diomedesa.
9. Zdobył cudowny pas Hipolity królowej Amazonek, zapewniający zwycięstwo właścicielowi.
10. Schwytał żywcem woły Geriona.
11. Przyniósł z ogrodu Hesperyd złote jabłka, które zerwał dla niego Atlas.
12. Wykradł Cerbera z Hadesu.

Po śmierci Herakles został wzięty przez bogów na Olimp gdzie otrzymał za żonę boginię Hebe.
Hermes – syn Zeusa i Mai, był posłańcem bogów, odprowadzał dusze zmarłych do Hadesu, godził zwaśnionych laską herolda tzw. Kaduceuszem.
Heros – syn (potomek) boga lub bogini i człowieka, stąd herosów nazywa się “półbogami”. Herosem był także syn pary ludzkiej, o ile cieszył się szczególną opieką jakiegoś bóstwa (Diomedes, Jazon, Bellerofont). Herosami byli: Herakles, Tezeusz, Achilles, Eneasz, Orfeusz, Aristajos, Asklepios, Syzyf, Endymion, Titonos.
Perseusz – syn Zeusa i Danae, król Argos, zabił Gorgonę Meduzę, pojął za żonę Andromedę.
Tantal – Tantalos – syn Zeusa i Pluto, ojciec Pelopsa i Niobe. Za podanie bogom potrawy z zabitego syna – strącony do Tartaru.
Tytani – dzieci Uranosa i Gai, poparli Kronosa w walce z Zeusem. Pokonani w walce zostali strąceni przez Zeusa do Tartaru. Tytanami byli:
– Okeanos – żona tytanida Tetys,
– Hyperion – żona tytanida Tea,
– Kojos – żona tytanida Fojbe,
– Kronos – żona tytanida Rea,
– Japetos – żona Klimene, synowie Prometeusz i Atlas,
– Krios – żona Eurybia.

Córki bogów i nimfy

Amaltea –opiekunka małego Zeusa koza – karmicielka Zeusa, której skórą Zeus obił swoją tarczę – Egidę
Charyty – córki Zeusa i Eurynome, były boginkami wdzięku. Aglaja – jaśniejąca,
Dafne – nimfa, córka Gai i Penejosa, zakochał się w niej Apollo. Uciekając przed bogiem została zamieniona w drzewo wawrzynu przez matkę.
Driady – nifmy drzew i lasów uważane za nieśmiertelne.
Erynie – boginie zemsty zrodzone z krwi Uranosa. Alekto – uosobienie gniewu,
Eurydyka – nimfa, jedna z Driad, żona Orfeusza. Ukąszona przez węża zmarła. Zrozpaczony Orfeusz zszedł do Hadesu, by odzyskać małżonkę. Swoją muzyką tak oczarował Hadesa i Persefonę, że zgodzili się na powrót Eurydyki na ziemię pod warunkiem, że pieśniarz aż do wrót nie obejrzy się za siebie. Orfeusz spojrzał jednak w tył, by sprawdzić czy żona postępuje za nim, i Eurydyka już na zawsze wróciła do Hadesu.
plecach.
Hesperydy – nimfy wieczorne, córki Atlasa i Hesperis. Ajgle, Eryteja, Hespera, Aretusa. Strzegły złotych jabłek Zeusa.
Kalipso – nimfa na wyspie Ogygii, przyjęła gościnnie Odyseusza, pokochała go i zatrzymała na siedem lat.
Kirke – nimfa, córka Heliosa, słynna czarodziejka, zamieszkiwała wyspę Ajaja, gdzie zamieniła towarzyszy Odyseusza w świnie.
Mojry – córki Zeusa i Temidy, były uosobieniem losu. Kloto – przędła nić życia, Lachesis – czuwała nad długością nici, którą przecinała Atropos.
Najady – nimfy źródeł i rzek. Syrynks prześladowana przez boga Pana została zamieniona w trzcinę.
Nereidy – nimfy morskie, 50 córek Nereusa i Doris, mieszkały na dnie morza. Najbardziej znane to: Amfitryta, Melita, Tetyda, Galatea, Eunike, Euarne, Menippa.
Persefona – córka Zeusa i Demeter, porwana przez Hadesa została jego żoną.
Plejady – siedem córek Atlasa i Plejone. Tajgete, Elektra, Alkyone, Sterope, Maja, Merope i Kelajno.
Syreny – nimfy morskie w kształcie ptaków z głową kobiety, swoim śpiewem zwabiały przepływających żeglarzy.
Tytanidy – córki Uranosa i Gai, były żonami Tytanów. Były to: Tetys, Tea, Fojbe, Rea, Temis i Mnemozyne.



Dziwadła mitologiczne

Cerber – płód Tyfona i Echidny, trzygłowy pies, tułów pokryty wijącymi się wężami, ogon był też jadowitym wężem.
Charybda – potwór morski, płód Posejdona i Gai, w okolicy Messyny trzy razy dziennie wchłaniała wodę morską wraz ze wszsytkim, co się w niej znajdowało.
Chimera – płód Tyfona i Echidny, dyszący ogniem potwór, będący z przodu lwem, z tyłu wężem, a w środku kozą. Zabity przez Bellerofonta.
Cyklopi – synowie Uranosa i Gai, jednoocy olbrzymi, którzy odznaczali się ogromną siłą i zręcznością. Byli to Kykliops, Polifem, Brontes – piorun, Steropes – błyskawica i Arges – świetlisty.
Giganci – 150 synów Gai zapłodnionej krwią skastrowanego Uranosa. Potworne półludzkie, półwężowate stwory. Alkyoneus, Porfyrion, Efiatles, Eurytos, Klytios, Mimas, Enkelados, Echion, Pallas, Palleneus, Hippolytos, Gration, Agrios, Toon, Peloros.
Gorgony – córki Forkosa i Keto, o okropnej, budzącej grozę powierzchowności. Miały wielkie skrzydła, szpony i węże zamiast włosów. Były to Stheno, Euryale i Meduza.
Gryf – przedstawiony jako skrzydlaty lew z głową orła lub innego ptaka drapieżnego, miał strzec skarbów.
Hydra Lernejska – płód Tyfona i Echidny. Miała dziewięć głów, z których jedna była nieśmiertelna i złota.
Hekatonchejrowie – zrodzeni z krwi Uranosa, sturęcy z pięćdziesięcioma głowami, pomogli Zeusowi pokonać Tytanów m. in. Ajgajon (Briareus), Gyes, Kottos.
Lew Nemejski – potworny i krwiożerczy lew, płód Echidny i Ortosa. Jego skóry nie można było przebić, został uduszony przez Heraklesa.
Minotaur – potwór w postaci półbyka – półczłowieka zrodzony przez Pasifaę, żonę Minosa, zabity przez Tezeusza.
Pegaz – Hipogryf – skrzydlaty rumak, który wyskoczył z szyi Meduzy, gdy Perseusz obciął jej głowę. Nosił grzmoty i błyskawice Zeusa.
Satyrowie – bożkowie leśni, towarzysze Dionizosa, półludzie – półzwierzęta z nastroszonymi włosami, spiczastymi uszmi, różkami na czole, koźlimi nogami i długimi ogonami. Starych satyrów nazywano Sylenami m. in. Marsjasz.
Sfinks – potwór w postaci uskrzydlonego lwa z kobiecymi piersiami, mieszkał w skałach koło Teb. Pokonał go Edyp rozwiązując jego słynną zagadkę; jakie stworzenie chodzi rano na czterech nogach, w południe na dwóch nogach a wieczorem na trzech nogach.
Skylla – córka boga morskiego zamieniona przez Kirke w potwora. Przebywa w cieśninie Messyńskiej. Przedstawiana jako kobieta, której dolną część tworzyło sześć potwornych psów pożerających wszystko czego sięgnęły.
Tyfon – syn Gai i Tantalosa, pierzasty i włochaty potwór, człekokształtny do bioder, a zamiast nóg mający wężowe sploty. Głową sięgał do gwiazd, jego dłonie zakończone stu smoczymi łbami dotykały jednocześnie wschodu i zachodu słońca.