Charakterystyka Antygony

Antygona to postać z mitu tebańskiego i najsłynniejszej tragedii Sofoklesa. Była ona córką byłego króla Teb – Edypa i Jokasty. Miała troje rodzeństwa: Ismenę, Eteoklesa i Polinejkesa, jak również była narzeczoną Hajmona, syna nowego władcy Teb – Kreona. Miała trudne życie, gdyż nad jej rodziną ciążyła przepowiednia wyroczni delfickiej.

W tym utworze bohaterka musi dokonać wyboru między uszanowaniem prawa boskiego a prawa ustanowionego przez ludzi.

Antygona wypełniając obowiązki siostry, zgodnie ze swoim sumieniem i wybierając prawo boskie, weszła w konflikt z prawem państwowym. Jest ona uosobieniem kochającej siostry i córki (to ona towarzyszyła Edypowi - ślepcowi w jego tułaczce). Ujmuje jej opiekuńczość i troskliwość.

Bohaterka jest pełna dumy rodowej. Można powiedzieć, że należy do osób wrażliwych i czułych, a zarazem porywczych, energicznych i nerwowych. Zbuntowała się przeciwko królowi i złamała rozkaz Kreona zakazujący pogrzebania zwłok Polinejkesa. Za to też, została skazana na śmierć. Jest bardzo odważna, gdyż poświęciła swoje młode życie w obronie wartości, które powinny być najważniejsze, w tym przypadku honoru własnego brata.

Cechuje ją upór, ale w dobrym tego słowa znaczeniu, gdyż do końca wytrwała przy swoim zdaniu, nie zawahała się, gdyż kochała rodzeństwo. Tytułowa bohaterka miała na względzie dobro ludzi. Antygona jest kobietą impulsywną, kochającą, poddaną emocjom. Charakteryzuje ją uczciwość i szlachetność.

Do końca walczyła w imię miłości siostrzanej i jest to godne pochwały. Nie chciała również przeciwstawiać się bogom, jednak nie do końca podporządkowała się temu prawu, gdyż popełniła samobójstwo i tym samym odrzuciła dar życia.

Uważam, że Antygona jest osobą, która w dzisiejszych czasach może służyć jako przykład. Cenię u niej dobroć. Reprezentuje ona grupę, która już prawie wyginęła, a mianowicie ludzi o wielkim sercu, gotowych stanąć w obronie spraw poszczególnej jednostki ludzkiej. Walcząc w obronie Polinejka, jak również odrzucając pomoc siostry podkreśliła swoją niezależną egzystencję. Postąpiła tak jak jej podpowiadało sumienie.

Tytułowa bohaterka w słynnym cytacie mówi: „współkochać przyszłam, a nie współnienawidzić” – jej miłość wybacza zdradę, jest ponad ziemskie sprawy, a słowa te w pełni oddają jej stosunek do życia.