Gdziekolwiek była ona, tam był raj.

Najważniejszą kobiecą postać Starego Testamentu czyli Ewę znają i rozpoznają wszyscy. Lecz nie wszyscy zdają sobie sprawę, że Biblia poświęca Ewie jedynie dwa krótkie wersety. Dowiadujemy się mianowicie jak miała na imię oraz, że obcowała z Adamem. Miłości Adama do Ewy i odwrotnie możemy się tylko domyślać...

Ewa została stworzona by dogadzać mężowi i dzieciom oraz zaludnić Ziemię. Bóg dał jej cechy jakie idealna niewiasta winna posiadać i prace jakie powinna wykonywać. Dał jej też inny rodzaj inteligencji i umiejętności niż te, które posiadał Adam. Mężczyzna pokochał ją bardzo. Była jego jedyną uciechą, jedyną odmiennością w rajskim świecie, która sprawiała mu radość. To ona dawała mu poczucie niepokoju, które jak każdy mężczyzna w gruncie rzeczy uwielbiał. Dreszczyk emocji dodawał mu odwagi dzięki czemu stawał się coraz atrakcyjniejszy dla Ewy.
Adam pokochał Ewę bardzo mocno i był jej oddany. Na początku czuł się nieswojo będąc już drugą ludzką postacią w Raju. Później przyzwyczaił się a nawet polubił towarzystwo Ewy, która z zaciekawieniem przyglądała się jego czynom. Przyjaźń wkrótce przerodziła się w miłość. Niestety niedługo cieszyli się dobrodziejstwami Raju. Ciekawość Ewy nie pozwoliła jej przejść obojętnie obok drzewa wiadomości dobra i zła. Zostali wygnani z Raju a także nauczyli się odróżniać dobre od złego, obciążając się odpowiedzialnością za swe uczynki.

Po wygnaniu Ewa przejęła obowiązki domowe. Robiła ubrania (zaczęli się wstydzić własnej nagości), sprowadzała i przygotowywała jedzenie. Była opoką dla Adama. Mógł on stwierdzić, że przy niej zawsze czuje się jak w Raju. Dlatego przy jej grobie w swoim pamiętniku zapisał:
„Gdziekolwiek była ona, tam był Raj”.