Tragizm hrabiego Henryka, głównego bohatera "Nie-Boskiej Komedii" Z. Krasińskiego

Krasiński jest jednym z trzech wieszczów epoki romantyzmu, a zarazem najbardziej niedoceniany z tego grona.
Za sprawą swej ?Nie-Boskiej Komedii? stworzył on nowy typ bohatera, a jego losy przedstawił z punktu widzenia głównego członka dramatu społecznego oraz rodzinnego.
Bohaterem dzieła jest hrabia Henryk. Człowiek, który na skutek interwencji sił wyższych w jego życie, traci żonę i zastaje w domu przeklętego syna.
Złość, a wręcz szał rzucają go w wir zemsty przeplatanej z chęcią walki o ojczyznę.
Nie lęka się mimo ciągłych, krwawych ataków bezwzględnych rewolucjonistów, pustoszących całe królestwo ziemie.
Zostaje zwierzchnikiem sił zbrojnych królestwa i odtąd może kroczyć krwawą ścieżką zemsty, ukrytą pod płaszczykiem walki o szlachetne ideały.
Gotowy jest wylewać swą krew do ostatnich kropli, za sprawę, w której założenia wierzy.
Niestety niemożliwe jest zwycięstwo w sztandarach ludzi , których cechuje moralna zgnilizna i degrengolada.
Henryk nacechowany jest rezygnacją oraz poczuciem dekadencji.
Brak w jego duszy wiary, w nadany mu cel. Wie, iż to co robi jest sprawiedliwe i słuszne, acz nie przejawia on żadnej pozytywnej motywacji w swych działaniach, prócz służalczego obowiązku wobec narodu i zemsty na losie.
Staje on więc, na czele wojsk arystokracji, walczących o swe przywileje, o choćby jeden dzień dłużej życia z garnca władcy.
Mimo reprezentowania sił broniących ładu w państwie oraz podstawowych wartości chrześcijańskich, główny podmiot ma świadomość, iż staje po stronie ludzi związanych tylko i wyłącznie z sferą profanum. Tworów tchórzliwych, gotowych zaprzedać swego brata w imię ziemskich pobudek.
Hrabia inaczej nazywany mężem odrzuca możliwość paktu z innymi obozami konfliktu, ponieważ honor, de facto wartość dla niego najważniejsza, nie pozwala mu na to.
Idąc dalej, Henryk nacechowany jest również piętnem poety, nad którego życiem krąży nieśmiertelne fatum, a życie jego jest nierozerwalnie związane z mistycznym światem poezji.
Jest wrażliwym indywidualistą, który nie może ścierpieć myśli iż jego ukochany syn Orcio cierpi, błądzi we mgle niewidoczności oraz porażony jest pomieszaniem zmysłów .
Podmiot wie, że nie jest w stanie go uratować przed hordami rozszalałych rewolucjonistów, opitych niewinną krwią.
żyje w totalnej beznadziei. Pozostaje mu tylko dawanie światła garstce ludzi przy nim pozostałych.
Wykazuje w ten sposób cechy porównywalne do romantycznego prometeizmu.
Wracając zaś do życia rodzinnego, jego związek z kobietą jest z góry skazany na niepowodzenie, dlatego że jest związkiem skonsumowanym, udanym, co nie współgra z wizją poetów romantycznych dotyczącą nieudanego życia w ramionach bożka Erosa.
Raj szczęśliwej miłości zakłóciły siły nadprzyrodzone w postaci zesłanej upiornej Dziewicy.
Jest ona symbolem byłego uczucia głównego bohatera do poezji, wizją średniowiecznego Dance Macabre, a zarazem widmem społecznego zepsucia.
Tak, więc mamy trójkąt miłosny, tworzący strukturę odmienną niż dotychczasowe porozumienie łączące kochanków.
Henryk idzie za głosem ducha ustrojonego w szaty po ludziach zmarłych, nie widząc brzydoty tego tworu. Wręcz przeciwnie, przyćmiony magią mary, patrzy na nią z podziwem, namaszczeniem, odczytując w niej to czego tak szukał przez minione lata.
Dziewica o mały włos doprowadza Henryka do śmierci, ten zaś nawrócony przez Anioła Stróża, wraca do domu by naprawić swój grzech. Niestety nie jest mu to dane.
Reasumując, traci on żonę, czternastoletniego syna w rezultacie ginącego od strzału kuli, pod koniec utworu sam ponosi śmierć, skacząc w przepaść.
Jego życie było pasmem nieszczęść oraz pogonią za wyidealizowanymi wartościami.

Łukasz Denisiuk, aka SinLord, Gdańsk 2007 rok