Zaprawy murarskie,rodzaje cegieł i ich zastosowanie.

Rodzaje zapraw murarskich:

Na obecnym etapie rozwoju chemii budowlanej, w tym i zapraw murarskich, rozróżniamy trzy rodzaje gotowych zapraw do murowania.

1. Tradycyjne zaprawy do murowania (na grube spoiny od 6 do 15 mm) przeznaczone do wznoszenia ścian warstwowych. Stosuje się je w zakresie temperatur od 5 do 25 C. Taką gotową zaprawą jest np. Zaprawa Murarska ATLAS.

2. Zaprawy do murowania na cienkie spoiny (od 1 do 3 mm) zwane też zaprawami klejowymi przeznaczone do łączenia elementów o dokładnych wymiarach i równych krawędziach np. bloczków z betonu komórkowego, silikatowych. Zaprawy te nakłada się za pomocą pacy zębatej lub specjalnych dozowników tzw. skrzynek, które umożliwiają uzyskanie jednakowej grubości warstw i przyspieszają roboty. Przykładem takich zapraw jest Zaprawa klejąca ATLAS KB 15 do murowania bloczków z betonu komórkowego.

3. Zaprawy ciepłochronne ( grubość spoin do 20 mm) przeznaczone przede wszystkim do murowania ścian jednowarstwowych z betonu komórkowego, ceramiki poryzowanej lub z pustaków wypełnionych materiałem izolacyjnym. Zazwyczaj zaprawy te mają dodatki wypełniaczy ze styropianu, keramzytu lub perlitu. Charakterystyczne dla tego typu zapraw jest to, że ich współczynnik przenikania ciepła jest zbliżony do współczynnika zastosowanych materiałów konstrukcyjnych ściany (około 0,3 W/m2K) dzięki czemu w ścianie nie tworzą się mostki cieplne co przeciwdziała jej przemarzaniu. Zaprawy te stosuje się w temperaturach od 5 do 25C.

Rodzaje cegieł,ich zastosowanie i wymiary:

Cegła - materiał budowlany w kształcie klina, wycinka pierścienia kołowego, kształtki lub prostopadłościanu uformowany z gliny, wapna, piasku, cementu (bloczki betonowe) lub innych surowców mineralnych, który wytrzymałość mechaniczną i odporność na wpływy atmosferyczne uzyskuje poprzez proces suszenia, wypalania lub naparzania parą wodną. Jest jednym z najpopularniejszych materiałów stosowanych w budownictwie od czasów starożytnych. W kulturach starożytnego Wschodu znana już od V tysiąclecia p.n.e.. Stosowana początkowo jako suszona na słońcu, wypalana z gliny pojawiła się w IV w.p.n.e. a silikatowa (wapienno-piaskowe) w XIX wieku.
Cegły produkuje się o różnych wymiarach, w których stosunek grubości do szerokości i długości wynosi najczęściej 1 : 2 : 4. Najmniejsza powierzchnia prostopadłościanu nazywana jest główką, wąska, długa powierzchnia to wozówka, największa to podstawa. Wcześniej cegły miały również kształt sześcianu. Wytrzymałość mechaniczną cegieł określa za pomocą klasy, np. klasa 15 oznacza wyrób o wytrzymałości na ściskanie 15 MPa.

Rodzaje cegieł

Cegła suszona- to podstawowy, obok drewna i kamienia, materiał budowlany używany w rejonach świata o gorącym klimacie.
Najbardziej powszechny tam, gdzie brakowało drewna potrzebnego do budowy lub wypalania cegieł. Otrzymywana jest z gliny, iłu lub mułu wymieszanego z trawą lub słomą, ukształtowanego najczęściej w prostopadłościan i wysuszonego na słońcu. Cegła tak otrzymana jest tania, ale brak jej odporności na opady deszczu i wilgoć. W suchym, pustynnym klimacie sprawdza się dobrze, do dnia dzisiejszego można spotkać rejony, w których jest używana np. adobe - cegła suszona używana w Peru.
Z tak powstałej, bardzo taniej, cegły budowano w starożytności w Mezopotamii, Egipcie, Indiach, Grecji, Rzymie, prekolumbijskiej Ameryce. Od IV w. p.n.e. cegłę suszoną zaczęła wypierać cegła wypalana.
Cegła ceramiczna - materiał budowlany otrzymywany z glin ilastych, morenowych, wstęgowych, łupków, mułków oraz lessów. Surowcami pomocniczymi przy produkcji ceramiki budowlanej są piasek kwarcowy, złom suszarniowy . Podstawowym składnikiem jest kaolin (Al2O3.2SiO2.2H2O). Całość surowców poddaje rozdrobnieniu i wymieszaniu z wodą na jednolitą masę, formowaniu wyrobów (na tym etapie otrzymujemy surowe wyroby, czyli tzw. surówkę), suszeniu ich i wypalaniu w temperaturze od 850oC do 1000oC. Podczas rozdrabniania należy usunąć zanieczyszczenia: margiel, sole rozpuszczone w glinach (najczęściej siarczany sodu, magnezu, wapnia oraz zanieszyszczenia mechaniczne. Najbardziej niebezpieczny jest margiel, który występuje w postaci grudek w glinie i powoduje rozsadzanie gotowych wyrobów przy ich kontakcie z wodą. (Margiel to węglan wapnia z domieszką cząstek ilastych, w kontakcie z wodą powiększa swoją objętość nawet 3,5 krotnie, co powoduje naprężenia w gotowych wyrobach). Inne zanieczyszczenia to różnego rodzaju sole rozpuszczone w surowcach - powodują one powstanie nalotów, wykwitów itp. w miejscu ich krystalizacji.
wapienno-piaskowa- (wapienno-krzemianowa, silikatowa) - materiał budowlany otrzymywany z mieszaniny zmielonego piasku kwarcowego (ok. 90-92% masy) i wapna palonego (ok. 5 - 8% masy) z małą ilością wody. Mieszaninę formuje się pod ciśnieniem w podwyższonej temperaturze (autoklawitacja). Pod działaniem ciśnienia następuje silne zespojenie krzemionki z wapnem (powstają krzemiany wapna), z czasem następuje także reakcja, w wyniku której powstaje węglan wapnia. Otrzymany materiał cechuje się jasną barwą. Barwę można zmieniać przez dodanie pigmentów. Z masy wapienno-piaskowej produkowane są cegły pełne o wymiarach 6,5 x 12,0 x 25,0 cm; 10,4 x 12,0 x 25,0 cm oraz bloczki drążone o wysokości 13,8 cm i 22,0 cm, przy zachowaniu wymiarów podstawy 12,0 x 25,0 cm. Jest to podstawowy asortyment produkcji, wytwarzane są także innego rodzaju kształtki, płytki itp. Zaletą wyrobów wapienno-piaskowych jest ich znaczna wytrzymałość mechaniczna, mrozoodporność i niska cena (tańsza w produkcji od cegły ceramicznej). Metoda produkcji na skalę przemysłową opracowana w 1880 r.
Używana jest do murowania ścian konstrukcyjnych wewnętrznych i zewnętrznych (tynkowanych i nietynkowanych), ścianek działowych, ogrodzeń, licowania elewacji itp. Nie sprawdza się natomiast w przypadku murów podziemnych (fundamentów) - nie jest odporna na zawilgocenie. Podczas prac murarskich do łączenia poszczególnych elementów można używać tradycyjnej zaprawy lub kleju (zaprawy klejowej). Ściany zewnętrzne budynków wymagają warstwy ocieplającej.

Zastosowanie cegieł w budownictwie

1. cegła budowlana pełna
-cegłę tę stosujemy do wznoszenia zewnętrznych i wewnętrznych ścian konstrukcyjnych, osłonowych i ścian działowych, a także do budowy ław fundamentowych, stropów sklepień, pilastrów, kominów, słupów.

2. cegły dziurawki
-cegły dziurawki produkowane są z otworami podłużnymi oraz poprzecznymi, cegły z podłużnymi nazywają się dziurawkami wozówkowymi lub podłużnymi, cegły z otworami poprzecznymi nazywamy dziurawkami główkowymi lub poprzecznymi. Obecność otworów w cegle powoduje zmniejszenie gęstości pozornej, oraz poprawia cechy izolacyjne.
-cegłę dziurawkę stosujemy do wykonywania ścian działowych i wypełniających, stropów oraz ścian budynków niskich.

3. cegła kratówka
-cegły kratówki stanowią bloczki z dużą liczbą małych otworów w kształcie rombu. Ze względu na wymiary rozróżnia się trzy typy, typ K1, K2, K3, wymiary tych cegieł są dobrane tak, aby można było wymurować ścianę zewnętrzną o grubości 30 cm dobrze izolującą ciepło oraz ściany między mieszkaniami. Ważną cechą tych wyrobów jest możliwość jednoczesnego uzyskania wysokich klas oraz odpowiedniej porowatości struktury, przy której nasiąkliwość wynosi wagowo 6-22%. Cegły typu K3 mają w środku duży otwór, który ułatwia trzymanie cegły jedną ręką podczas murowania.
-stosuje się je do budowy ścian zewnętrznych i wewnętrznych budynków.

4.cegły kominówki
-stosowane są do budowy wolno stojących kominów fabrycznych. Cegły kominówki mają kształt wycinka poprzecznego pierścienia kołowego. Dzięki temu unika się przycinania naroży cegły, oraz uzyskuje gładką zewnętrzną powierzchnię komina. Cegły te charakteryzują się całkowitą mrozoodpornością oraz dużą wytrzymałością.

5.cegła sitówka
-o wymiarach, klasach i gatunkach jak cegły zwykłe, lecz wykazujące znaczną ilość równomiernie rozłożonych małych kanalików biegnących pionowo przez całą grubość cegły.