Charakterystyka postaci Makbeta.

Zdarzyło mi się poznać w życiu wiele interesujących postaci, jednakże żadna nie wywarła na mnie takiego wrażenia jak postać Williama Shakespeare’a – Makbet.
Makbet posiadał wiele cech godnych naśladowania. Np. takie jak siła, męstwo, ambicja, honor, waleczność. Bohatera z takimi cechami charakteru poznajemy na początku dramatu, jednak wraz z rozwojem akcji część z nich się ‘usuwa’ z osobowości postaci. W pierwszej części sztuki widzimy go jako szanowanego wodza na wysokim stanowisku państwowym, lecz niestety zmienia on swoje postępowanie, gdy w czasie powrotu z wojny spotyka na swej drodze trzy czarownice, które przepowiadają mu przyszłość. Makbet z początku jest sceptycznie nastawiony do ów przepowiedni:

„Niech będzie, co będzie
Czas wszystko równo e swym unosi pędzie.”

Jednak Lady Makbet, nakłania go do tego, aby pomógł losowi. W końcu pod wpływem namowy małżonki, zabija on Dunkana, lecz całą winę za to zdarzenie przypisał swoim sługom. Fakt ten bez wątpienia udowadnia, że Makbetem można łatwo manipulować i ulega on swojej żonie. Dodatkowo spełniając jej życzenie łamie nie tylko prawo i kodeks rycerski, ale także własne zasady moralne, według których postępował do tej pory w życiu. Jednakże po tej straszliwej zbrodni ma on wyrzuty sumienia:

„Mogłżeby cały ocean
Te krwawe ślady spłukiwać z mojej ręki
Nie nigdy!”

Wszystkie rzeczy, których dokonywał Makbet, aby dojść do ‘czubka’ władzy, coraz bardziej go wyniszczały od wewnątrz. Makbet z czasem stawał się coraz bardziej bezwzględny, był gotów popełniać kolejne morderstwa łamiąc przy tym wszystkie zasady moralne. Żądza władzy złapała go w swe sidła i nie chciała puścić. Wszystkie te czyny powodowały, że psychika mordercy była z czasem coraz bardziej wyniszczana. Z dobrego i wręcz wzorcowego rycerza przeistacza się on w krwawego tyrana, dla którego liczy się tylko cel, bez względu na środki.

„Ten krwawy tyran
Na którego wzmiankę język drętwieje,
Uchodził był za cnotliwego”

Z upływem czasu Makbet zdał sobie sprawę ze swoich postępków, jednak z bagna, w które sam wskoczył nie mógł się już wydostać, dlatego brnął dalej i dalej, ku zatraceniu. Zrozumiał także jak samotnym stał się przez to, co uczynił. Lady Makbet, która tak go do tej pory wspierała, postradała zmysły, przyjaciele, którzy jeszcze niedawno oddali by za niego życie teraz najchętniej by mu je odebrali, a najwierniejszy kompan Banko zginął z jego ręki.
Makbet całe swe życie porównywał do nędznego aktora:

„Życie jest tylko przechodnim półcieniem,
Nędznym aktorem, który swoją role przez parę godzin wygrawszy na scenie
W nicość przepada”

Chciałby być szczęśliwy, ale do tego trzeba drugiego człowieka, którego niestety stracił. Makbet po kolejnych zabójstwach zaczął się wszystkiego obawiać. Za późno zdał sobie sprawę, że zbyt łatwo ulega wpływom i nie ma już odwrotu.

„W zastępach piekieł szatana zdolnego przewyższyć
W złości Makbeta”

Ten cytat mówi nam, że przerósł on piekło w czynieniu zła.

Uważam, że Makbet był twórcą zła. Nie buntował się przeciwko złu, czyli stracił wszystkie cechy dobrego człowieka i rycerza, którym przecież był. Być może chciał dobra, ale człowieka ocenia się po jego czynach, które są efektem jego myśli. Każdy z nas ma w sobie ułamek Makbeta. Niektórzy większy, niektórzy mniejszy, ale ma.
Czy był postacią tragiczną? Niewątpliwie. Wiele sytuacji było w jego losie tragicznych. To, że sam w zasadzie nie chciał zabić Dunkana i zrobił to dopiero pod namową żony, to, że posłuchał wiedźm i sam w pewien sposób doprowadził do wypełnienia przepowiedni i wiele innych. W tym czasie był już jednak na drodze, z której niema odwrotu. To właśnie jest chyba najtragiczniejsze w tej całej historii. Makbet nie zdawał sobie do końca sprawy ze swoich czynów, a gdy to zrozumiał było już za późno...
Na koniec przytoczę słowa samego Shakespeare’a:

„Świat jest teatrem, aktorami ludzie”

Makbet na jego nieszczęście dostał rolę tragiczną i taką zagrać musiał...