Impresjoniści

Monet Claude (1840-1926), malarz francuski, jeden z twórców i główny reprezentant impresjonizmu. Początkowo pod wpływem E. Boudina. Uczył się w Atelier Gleyre, gdzie poznał A. Sisleya, A. Renoira, J.F. Bazille'a i wyjeżdżał z nimi w plenery do Fontainebleau, zaś z E. Boudinem i J.B. Jodkindem - na wybrzeże kanału La Manche. Analizował współzależność światła i koloru, wprowadził zasadę dywizjonizmu i ograniczenie palety do barw widma słonecznego. Duże znaczenie miała podróż do Anglii (1870) - wpływy dzieł J. Constable'a i J.M.W. Turnera. W 1873 założył pływające atelier na łodzi w celu lepszej obserwacji pejzaży znad Sekwany. W 1874 wystawił w atelier Nadara słynną Impresję - wschód słońca, od którego to obrazu pochodzi nazwa kierunku impresjonistycznego. Po 1890 tworzył serie obrazów przedstawiające ten sam motyw w różnym oświetleniu, np.: Dworzec St-Lazare (od 1874), Stogi (1894), Katedra w Rouen (1892), widoki Londynu (1899-1904), Wenecja (1908), Nenufary (1904). Jednocześnie zacierał kontury tworząc na wpół abstrakcyjne formy złożone z drobnych barwnych plam.
Degas Edgar (1834-1917), francuski malarz, grafik i rzeźbiarz, impresjonista. Początkowo malował obrazy historyczne w typie klasycyzmu J.A.D. Ingresa i J.L. Davida, dopiero od kontaktu z E. Manetem w 1862 zbliżył się do impresjonistów, biorąc udział w ich wystawach pomiędzy 1874 i 1886 rokiem. Był ilustratorem życia ówczesnego Paryża, zarówno w kawiarni, teatrze, balecie i na wyścigach konnych. Zgłębił zagadnienie ruchu w malarstwie, pod wpływem sztuki japońskiej i fotografii łamał kanony akademickie (akademizm), przecinając postać ludzką krawędzią obrazu. Stosował też gwałtowne i nie spotykane dotąd skróty perspektywiczne. Ulubiony temat malarski oraz rzeźbiarski stanowiły tancerki. Oprócz technik olejnych stosował pastel umożliwiający szybkie utrwalenie zmiennych sytuacji. Pod koniec życia zagrożony ślepotą rzeźbi serię koni i tancerek. Dzieła m.in.: Prasowaczki (1884), Niebieskie tancerki. Tancerka na scenie, Różowe tancerki, Przed startem (1862), Dżokeje (1881-1885).
Renoir Auguste (1841-1919), francuski malarz i rzeźbiarz, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli impresjonizmu. Początkowo zajmował się dekorowaniem porcelany i wachlarzy. 1862-1863 uczęszczał do paryskiego Atelier Gleyre, gdzie poznał C. Moneta, J.F. Bazille'a i A. Sisleya.Ulegał początkowo wpływom malarzy weneckich oraz francuskich przedstawicieli rokoka, a także G. Courbeta, E. Delacroix i C.J.B. Corota. W 1874 w atelier Nadara współorganizował pierwszą wystawę impresjonistów, z którymi wystawiał też swoje prace w 1876, 1877,1882. 1879-1882 podróżował po Algierii i Włoszech.We wczesnym okresie swej twórczości malował głównie realistyczne sceny figuralne w ciemnej gamie barwnej, którą rozjaśnił i zróżnicował pod wpływem studiów plenerowych. Tematykę stanowiły martwe natury, portrety, pejzaże. Po 1881, dzięki podróży do Włoch, zmienił styl i częściowo odszedł od impresjonizmu. Inspirowany malarstwem z Pompei oraz płótnami mistrzów quattrocenta i Rafaela, skoncentrował się bardziej na rysunku (wpływ J.A.D. Ingresa), wygładził fakturę i ograniczył paletę do chłodnych tonów. Po tym klasycyzującym okresie, ok. 1890 powrócił do światła i koloru, tym razem z przewagą ostrych czerwieni. Pod koniec życia podjął również próby rzeźbiarskie. W większości były to masywne akty kobiece wykonywane wg szkiców Renoira (częściowo już wówczas sparaliżowanego) przez jego asystenta R. Guino. Główne prace malarskie: Diana Łowczyni (1867), Liza z parasolką (1867), Bazille przy sztalugach (1867), Sisley z żoną (1868), Maki (1873), Loża (1874), Moulin de la Galette (1876), Huśtawka (1877), Pani Charpentier z dziećmi (1878), Śniadanie wioślarzy (1881), Kąpiące się (1883-1885), Macierzyństwo (1886), Oda do kwiatów (ok. 1909), Gabriela z różą (1911), Sąd Parysa (1914). Z rzeźb np.: Coco (1908), Wenus (1916).