"Bez" - Różewicz

Wiersz jest autobiografią, a pl. to porte parolle Różewicza. Osoba wypowiadająca zwraca się do Boga, w sposób charakterystyczny dla modlitwy.

W I strofie pl. Stwierdza, w przeciwieństwie do innych ludzi, że najważniejsze w życiu nie są narodziny i śmierć człowieka, ale Boga. Gdy człowiek za młodu poznaje ideę Boga pojawia się w nim nadzieja na istnienie jakiegoś sensu życia, natomiast gdy z jakichś względów zaczyna negować istnienie Stwórcy, dostrzega marność i pustkę egzystencjalną swojej osoby, brak celu.

W dalszej części zwracając się do Boga Ojcze, zaczyna prowadzić monolog skierowany do Boga. Zadaje pytanie "czemu?". Szuka powodu, dla którego Bóg go opuścił bez słowa, stwierdzając następnie, że to on opuścił Boga.

Następnie następuje rozbudowany oksymoron. Pl. W gruncie rzeczy sam nie jest pewien tego, czy życie bez Boga jest możliwe. W pierwszym wersie zdaje się wyraźnie twierdzić, że może żyć bez Boga, lecz już w następnej widzimy jego zwątpienie. Wie, że jeśli nie ma Boga, to jego bezcelowe życie również nie ma sensu.

Poetę charakteryzuje ateizm i laicyzm, ale nie od zawsze. Czuje on przed Bogiem szacunek i respekt. Jako dziecko wychowany został w duchu katolickim, w pewnym momencie jednak odszedł od Boga. Wspomina, że w dzieciństwie przyjmował Eucharystię, która była dla niego wzmocnieniem, podobnie jak pokarm.

Dalej pl. Szuka momentu życia, w którym rozstał się z Bogiem, dalej nie będąc pewnym kto kogo opuścił. Uważa, że mogło to mieć miejsce wtedy, gdy rozpoczął zażywać życia.

Sugeruje też, że Bóg za jakieś przewinienie opuścił go, a on nie za bardzo wie kiedy to się stało. Zauważamy tu odwołanie się do własnej twórczości, a mianowicie wiersza "Ocalony". Brak Boga uważa za karę, jaką On na niego zesłał, za próbę zmieniania ładu moralnego świata.
W kolejnej strofie pl. Ukazuje cechy rozminięcia z Bogiem. Nie wie kiedy to się stało, nie był to jakiś wielki przełom. Podczas życia pełnego zajęć i roztargnień poeta nie zauważył kiedy przestał myśleć o Bogu.

Miejsce dawnej etykiety Bożej zajęła etyka laicka i rozważania na temat stosunku człowieka do Boga, prowadzą do wniosku, że: "życie bez Boga jest możliwe. Życie bez Boga jest niemożliwe". Podmiot liryczny czuje się samotny, pusty, niezdolny do życia, nie potrafi sobie z tym poradzić. Brakuje mu celu, którym kiedyś było zbawienie. Teraz uważa, że czeka go już tylko śmierć.