William Szekspir "Hamlet".

Shakespeare William, Hamlet
Hamlet (wyst. 1602), najsłynniejsza tragedia Szekspira, której tytułowy bohater uchodzi za synonim postawy niezdecydowania i niedostosowania do reguł obowiązujących w świecie polityki. Hamlet dowiedziawszy się o domniemanej zbrodni mężobójstwa i bratobójstwa, którą mieli popełnić jego matka Gertruda i brat monarchy Klaudiusz, usiłuje wyświetlić prawdę. Odrzuca miłość Ofelii, udaje na wpół obłąkanego. Wkrótce upewnia się o popełnionej zbrodni. Podczas dramatycznej rozmowy z matką zabija ojca Ofelii, Poloniusza. Stryj wysyła Hamleta do Anglii, gdzie ma zostać uwięziony i zamordowany. Ale książe unika losu, jaki chciał mu zgotować Klaudiusz, do Anglii wyprawia dworaków Rosenkrantza i Guildensterna, a sam potajemnie wraca do Danii. Wkrótce staje do pojedynku z bratem Ofelii, która popadłszy w obłęd popełniła samobójstwo. Podczas walki wychodzi na jaw podstęp Klaudiusza (ostrza obu szpad zostały zatrute), Hamlet i Laertes giną wybaczając sobie winy, Gertruda popełnia samobójstwo, Klaudiusz zaś ginie z ręki umierającego księcia. Władzę przejmuje przybywający właśnie do Danii Fortynbras, a Horatio, przyjaciel Hamleta, ma zadbać, by ocalała prawda o życiu księcia. Dramat umożliwia rozmaite interpretacje. Widziano w nim tragedię zemsty, studium władzy, portret humanisty, który nie chce zbrodnią odpowiedzieć na zbrodnię. Podważano tzw. hamletyzm, czyli przypisywane Hamletowi chorobliwe niezdecydowanie. Zwracano uwagę na wątek autotematyczny: sceny z aktorami należą do najważniejszych w sztuce, a teatralny test, któremu Hamlet poddaje stryja i matkę, czyli chwyt teatru w teatrze, przez wielu interpretatorów urósł do rangi symbolu. Mnogość interpretacji znalazła wyraz także w przekładach: za kanoniczny uchodzi przekład Józefa Paszkowskiego (1862), za najbliższy zaś współczesnej wrażliwości językowej — Macieja Słomczyńskiego (1978). Przeciwstawił się on romantycznej tradycji odczytywania tragedii. Zamiast Hamleta — nie spełnionego, dobrego króla, któremu okoliczności nie pozwoliły dorosnąć do należnej mu roli, jak go widzieli romantycy, Słomczyński dostrzegł w Hamlecie i Klaudiuszu indywidualności renesansowe. Refleksyjna natura księcia jest zwierciadłem niepospolitej inteligencji. Skłonny do gwałtownych czynów (zabójstwo Poloniusza), przebiegły (posyła na pewną śmierć swych dawnych kolegów, Guildernsterna i Rosencrantza), mistrz politycznej gry, chłodny intelektualista, udający impulsywnego furiata, walczy o władzę. Taki Hamlet bliski jest równie wyrachowanemu graczowi, Klaudiuszowi, a dość daleki nieszczęsnemu Duchowi, rodem z opowieści gotyckiej. Ale Hamlet Szekspira jest postacią tak złożoną, iż żadna interpretacja nie zadowala do końca. Walczy o swoje prawo do korony i przegrywa — reszta jest milczeniem.

Hamlet (1601), tragedia Williama Szekspira. Jej bohater — dowiedziawszy się o domniemanej zbrodni mężobójstwa i bratobójstwa, które mieli popełnić jego matka Gertruda i stryj Claudius — usiłuje dojść prawdy. Odrzuca miłość Ofelii, udaje na wpół obłąkanego. Upewnia się o popełnionej zbrodni. Podczas dramatycznej rozmowy z matką zabija ojca Ofelii, Poloniusa. Stryj wysyła Hamleta do Anglii, gdzie ma zostać uwięziony i zamordowany. Hamlet wraca i ginie w zaaranżowanym pojedynku z Laertesem.

Hamlet, tytułowy bohater tragedii Williama Szekspira. Uosobienie niezdecydowania i niedostosowania do reguł obowiązujących w świecie władzy („Dania jest więzieniem”). Poszukuje prawdy i oddaje się rozmyślaniom (monolog — „Być albo nie być”). H. jest postacią niejednoznaczną — wbrew potocznemu przekonaniu nie jest wcale młokosem, ma 30 lat — Szekspir określał go jako nie spełnionego, „dobrego króla”.

Poloniusz, bohater Hamleta Williama Szekspira; zausznik Klaudiusza, ojciec Ofelii i Laertesa. Postać tragikomiczna — z jednej strony troskliwy do przesady ojciec, z drugiej — nadmiernie usłużny urzędnik. Domniemany obłęd duńskiego księcia wiąże z jego odtrąconym afektem do Ofelii. Kiedy wyprawia Laertesa w świat, udziela mu wielu rad ojcowskich, będących szekspirowską parodią przestróg i zaleceń dla młodzieży. Powodowany usłużnością podsłuchuje rozmowę Hamleta z Ofelią, a potem jego rozmowę z matką — z tego powodu ginie (z ręki Hamleta).

Ofelia, bohaterka tragedii Hamlet Williama Szekspira; córka Poloniusza, siostra Laertesa, zakochana w Hamlecie. Za namową ojca usiłuje wydobyć z Hamleta wyznanie, które wyjaśniałoby jego dziwne zachowanie. Książę odrzuca jej uczucie, doradzając, aby wybrała schronienie w „klasztorze” (tak określano wówczas potocznie dom schadzek). Kiedy Hamlet zabija jej ojca, popada w obłęd i popełnia samobójstwo. Niewinna ofiara okoliczności płaci najwyższą cenę za cudze winy.

Laertes, postać z dramatu Hamlet Williama Szekspira; brat Ofelii. Żądny zemsty na Hamlecie, zabójcy jego ojca, a także pośredniemu sprawcy samobójstwa Ofelii, za namową Klaudiusza uczestniczy w sfingowanym pojedynku z księciem: ostrze jego szpady jest nasączone trucizną. W obliczu śmierci wyznaje Hamletowi winę — obaj przeciwnicy udzielają sobie wówczas przebaczenia.

hamletyzm, postawa niezdecydowania, wewn. konfliktu moralnego, sprzecznych dążeń i uczuć, przewagi refleksji nad wolą czynu. Pojęcie nawiązuje do imienia tytułowego bohatera tragedii Williama Szekspira.

Praca również w załączonym pliku - materiały zebrane z różnych książek i stron.