Esej

„Pytam jeszcze raz: co byś wybrał, gdybyś miał taką szansę? Zdecydowałbyś się żyć na Ziemi przez krótką chwilę, aby o kilkudziesięciu krótkich latach zostać wyrwanym z tego świata i nigdy już tu nie powrócić? Czy też byś z tego zrezygnował? Masz tylko tą alternatywę. Takie bowiem są reguły. Jeśli wybierasz życie wybierasz także śmierć” Przytoczony tekst jest fragmentem książki pt. „Dziewczyna z pomarańczami” autorstwa Jostein Gardner. Pomyśl, dostałeś dar. Życie. Tym samym masz szansę na bycie człowiekiem szczęśliwym, masz możliwość osiągnięcia wszystkiego. Jednak jak wszystko i to ma dwa końce. Tak i twoje istnienie nie będzie wiecznie trwać, kiedyś nadejdzie jego kres. Pytasz jaki? Przez lata Twego życia każde twe osiągnięcie , także twój dobytek, a co najważniejsze to co kochasz musisz zostawić. Nie ważne czy będzie to jakaś osoba, bądź jakaś pasja, istotne jest to, że to opuszczasz. Definitywny koniec. Twoje uczucia, twoje łzy, uśmiechy, Twoja miłość- wszystko zostaje Ci drastycznie zabrane. Bo takie są zasady. Jednakże miałeś tą jedna jedyna, niepowtarzalną możliwość zaznania życia. Choć przez moment kochałeś i sam byłeś kochanym. Masz jeszcze drugi wybór, nigdy nie przyjść na świat, nigdy nie urodzić dziecka nie robiąc mu złudnych nadziei na wieczne istnienie. Tak, aby nie miało pretensji wobec rodzica i czekało na odpowiedz „dlaczego mnie urodziłeś?”, „po co?”. Nasze życie polega na nieustannym wyborze, który zawsze zależy od nas. Lecz pamiętaj, wybierając życie, wybierasz też śmierć. Pomimo tego ze nasz byt wydaje się krótki to przecież każdy dzień przynosi nam moc wrażeń i doświadczeń. Mamy okazje zaznać szczęścia jak i smutku, bólu. Nasza wiara daje nam pewne poczucie bezpieczeństwa i nadzieję związaną z dalszym życiem po śmierci. Kres naszej cielesności nie oznacza kresu naszego istnienia. Ktoś kiedyś podjął decyzję i narodził się mój przodek. Dlatego też istnieję ja i ty! My również możemy dać szansę i nadzieję dalszym pokoleniom. Nie wolno nam bać się życia.