Wiersz jest miłosnym wyznaniem autora. Poeta próbuje odnaleźć jakieśkolwiek wartości w świecie. Autor w wierszu nagromadził rzeczy ulotne, przemijające. Jedyna rzeczą która nie przemija jest jego miłość do Anny: "Anno me kochanie, wszystkim czasom na despekt nie ustanie"
Poeta porównuje przemijalność rzeczy materialnych do rzeczy duchowych, czyli miłości.
"z czasem państw koniec idzie, (...) tego swiata, (...) dowcip i rozum niszczeje, (...) gładkość, uroda(...) wiotszeje (...) Czasowi zgoła wszystko na świecie hołduje. Szczera miłość ku Tobie, Anno me kochanie (...) nigdy nie ustanie"
Budowa:
W wierszu można odnaleźć: hiperbolę, anaforę, gradacje.
Pierwsze wersy wiersza zaczynają się tymi samymi wyrazami"Z czasem" (anafora). Natomiast 3 ostatnie wersy są pointą, konceptem autora: choć wszystko przemija, to jednak poeta pokona czas, ponieważ jego miłość do Anny będzie wieczna.