Muzyka Polska po 1956 roku. Polska szkoła kompozytorska.

Określenie "polska szkoła kompozytorska" spopularyzowane zostało na początku lat sześćdziesiątych XX wieku przede wszystkim przez muzyczną krytykę niemiecką. Ten termin powstał, by nazwać specyficzny styl polskiej muzyki, w której podstawą kształtowania utworu muzycznego jest barwa dźwięku. Narodziny "polskiej szkoły kompozytorskiej" stały się możliwe dzięki odwilży politycznej po śmierci Stalina, która w Polsce doprowadziła do politycznego przesilenia w 1956 roku. Wówczas to zostały odrzucone wszelkie dogmaty socjalistyczne, również w przestrzeni kultury. Niebagatelne znaczenie dla powstania "polskiej szkoły kompozytorskiej" miało też powołanie do życia w październiku 1956 roku międzynarodowego festiwalu muzyki współczesnej "WARSZAWSKA JESIEŃ". Estrada festiwalu "WARSZAWSKA JESIEŃ" stała się miejscem pierwszych w Polsce prezentacji utworów, tworzących kanon współczesności (ze ŚWIĘTEM WIOSNY Igora Strawińskiego na czele). Stała się ona także manifestacją nowych tendencji estetycznych w polskiej muzyce. Dotyczyły one na początku przede wszystkim zastosowania techniki dodekafonicznej, następnie sięgnięcia po technikę, nazwaną w Polsce sonorystyczną, opartą na prymacie barwy dźwięku nad wszystkimi innymi parametrami kompozycji. Renesans przeżywały duże formy muzyczne, kontynuowano też zasady tradycyjne i poszukiwano syntezy różnych stylów. Wśród kompozytorów, którzy osiągnęli światową sławę znaleźli się: Grażyna Bacewicz, Witold Lutosławski, Kazimierz Serocki, Tadeusz Baird, Krzysztof Penderecki, Wojciech Kilar i Henryk Mikołaj Górecki.

Grażyna Bacewicz jako świetna skrzypaczka skomponowała wiele utworów charakteryzujących się znaczącą rolą skrzypiec - przede wszystkim koncerty i kwartety smyczkowe. Jest autorką 4 symfonii i wielu utworów na orkiestrę smyczkową. Przez wiele lat tworzyła w stylu neoklasycznym, potem przechodziła stopniowo ku muzyce bardziej ekspresyjnej, łącząc wpływy barokowe, klasyczne, romantyczne i współczesne.

Wczesna twórczość Witolda Lutosławskiego pozostawała pod wpływami neoklasycyzmu i folkloryzmu, m.in. Melodie Ludowe oraz Bukoliki na fortepian, Mała suita na orkiestrę oparta na autentycznych pieśniach i tańcach ludowych z okolic Rzeszowa, Wariacje symfoniczne, Wariacje na temat Paganiniego na 2 fortepiany, I Symfonia. Na przełomie lat 50. i 60. nawiązał do awangardowych technik sonoryzmu i aleatoryzmu (tzw. aleatoryzm kontrolowany), m.in. Gry weneckie na orkiestrę, Kwartet smyczkowy. W latach 70. wypracował syntezę współczesnego języka muzycznego. W latach 80. nawiązał do mniej skomplikowanych faktur i harmonii, neoklasycznych rytmów i melodii.

Tadeusz Baird ma w swoim dorobku kompozytorskim m.in. Symfoniettę, 2 Symfonie, Uwerturę w Dawnym Stylu na orkiestrę oraz Suitę w Dawnym Stylu na orkiestrę smyczkową i flety oraz Koncert na orkiestrę. Utwory te nawiązują do kierunku klasycyzującego.
Muzyka Polska po 1956 roku. Polska szkoła kompozytorska.