Zanalizuj i zinterpretuj wiersz „Rzym” Juliusza Słowackiego.

Motyw przemijania i niepewności bytu ludzkiego poruszony był wielokrotnie już w epoce średniowiecza. Hasła takie jak: Memento Mori, czy motyw Vanitas, Vanitatum wytyczały ludziom zupełnie nowe drogi życia. Juliusz Słowacki, polski romantyczny pisarz-poeta w swoim wierszu pt „Rzym” podobnie jak wielu średniowiecznych poetów pisze o niestałości bytu ludzkiego. W dziele opisuje niegdyś piękne miasto Rzym. Dziś na fundamencie piękna nie pozostał kamień na kamieniu, a potęga „Wiecznego miasta” dawno już zagasła.
Juliusz Słowacki napisał wiesz „Rzym” będąc w Rzymie, z dala od ojczyzny. Stąd nazwa wiersza. Tytuł wiersza kojarzy się z wielkim państwiem-miastem, potęgą „Wiecznego miasta”, z Koloseum, cezarem, kulturą antyczną. Poeta skupia się jednak na Rzymie jaki jest obecnie, nie na jego pięknie i bogatej historii. Już w pierwszej zwrotce możemy dowiedzieć się o charakterze całego wiersza. Słowa: „Rzymie! Nie jesteś ty już dawnym Rzymem” śpiewane przez pasterza siedzącego na koniu wywołały u autora wiersza płacz i rozgoryczenie z powodu potęgi miasta, która dawno już minęła. Przed poetą rozciągają się „sznury pałaców”, znajdujące się u podnóży gór Apenin. Pałace widziane przez mgłę wydają się mroczne i straszne. Nad pałacami znajduje się ogromny kościół. Za poetą znajdował się brzeg, nad którego brzegami stały niezliczone ilości statków porównane do „łabędziego stada”. Okręty, podobnie jak całe miasto ogarnął sen, czyli są one już zniszczone i swoim istnieniem wywołują smutek. Przypominają o czasie swojej świetności, który już minął. Poetę ogarnął wieli płacz, gdy o poranku wiatr zachwiał wszystkimi statkami i dalej gnał we mgłę. Poranek jest metaforą powstań narodowych, a śpiące statki to żołnierze bezczynnie przyglądający się na upadek ojczyzny. Statki są metaforą wojsk polskich, które niegdyś jedne z najlepszych, teraz nie mają zamiaru bronić ponownie ojczyzny jak ich przodkowie. Autora ogarnął wielki strach, gdy poznikały wszystkie okręty porównane do „Aniołów fal”, a on został na pustyni z Rzymem, który jest zniszczony. Pustynia symbolizuje tutaj samotność Słowackiego, a Rzym symbolizuje Polskę. Poeta nie kryje łez, gdy pisze o rozmowie na pustyni z Bogiem. Stwórca spytał go szydząco czy widział Rzym, a on gorzko zapłakał. Autorowi jest wstyd przed Bogiem za to co spotkało to miasto. Słowacki utożsamia Rzym z Polską. Kiedyś pełna chwiały, teraz pod zaborami. Autorowi jest wstyd za własną ojczyznę. Wiersz ma smutny i zachęcający do refleksji charakter. Występuje w nim wiele środków stylistycznych i metafor. Przykładami metafor mogą być: „Sznury pałaców” które mówią o wielkości i bogactwie miasta. Przykładami środków stylistycznych są liczne epitety np mroczne sznury pałaców i porównania np okrętów do stada łabędzi, aniołów fal, a także porównanie Słońca do Boga, które nadają wierszowi poważny ton. Wiersz podzielony jset na 6 zwrotek. Każda zwrotka składa się z 3 wersów, a każdy wers liczy 11 sylab. W całości utworu występują rymy dokładne np błoniu-koniu, Rzymem-dymem.
Wiersz jest wyrażeniem żalu po wspaniałym mieście i przypomnieniem o niestałości bytu ludzkiego. Pełni również funkcję przypominająca o przemijaniu i o tym, że wszystko się niszczy. Życie Słowackiego też dobiega końca, a nie pozostawił on po sobie potomka, spadkobiercy jego twórczości. Wiersz uświadamia czytelnikowi tęsknotę poety za ojczystym krajem i poczucie osamotnienia poety z powodu niezrozumienia jego poezji. Rzym jest aluzją Polski, a losy „Wiecznego miasta” są losami przypominającymi dzieje Polski. Rzadko zdarza się żeby poeta wstydził się za swoją ojczyznę. Juliusz Słowacki jest nielicznym z tych którzy potrafią wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Obyśmy i my byli tacy jak nasz wspaniały wieszcz narodowy.