Recenzja książki Katarzyny Grocholi „Osobowość ćmy”.

Książkę Katarzyny Grocholi „Osobowość ćmy” miałem okazję przeczytać podczas wyjazdu na wakcje.

Na pozór trochę banalne historie, każdy bohater jest charakterystycznie inny, pojawiają się pieniądze, ich brak, małżeństwo, religia, samotność, choroba i jeszcze parę innych tematów na czasie. Ale wszystko zbudowane tak pospiesznie i powierzchownie. Godna podziwu jest sprawność autorki w budowaniu "czegoś z niczego". Nie opisuje wydarzeń, lecz relacje i uczucia, które zostały przedstawiony w bardz ciekawy sposób

Kluczową postacią jest Buba, ma ona „dwadzieścia dwa lata, niewyparzony ozór i włosy albo czarne, albo blond, albo rude, albo jasnorude, albo marchewkowe, albo złoty blond, albo kasztan”, która wie więcej i patrzy sercem. Chce ona uświadomić przyjaciołom, że w świecie uczuć wszystko jest możliwe, na wszystko trzeba spojrzeć z innej strony. Wiele rzeczy wydaje się inne niż jest w rzeczywistości, a tak naprawdę oszukuje cały świat, z książki jednak niestety nie dowiadujemy się czy to jest podyktowane.

Po przeczytaniu książki, uważam, że metaforyczny tytuł „Osobowośc ćmy” doskonale wyjaśnia sposób zachowywania „ośmioro przyjaciół, którzy cierpią, błądzą, potykają się i upadają zanim, po omacku, dojdą do najoczywistszej prawdy: w życiu liczy się tylko miłość i tylko ona pozwala dokonywać właściwych wyborów”.

Również narracja jest żywa, łatwa w odbiorze, jej styl jest prosty i zrozumiały.

Powieść daje nadzieję, że są jeszcze na tym świecie ludzie, którzy myślą nie tylko o sobie. Czytając ją przeżyłem „psychologiczny prysznic”, zastanowiając się co tak naprawde jest ważne w życiu.

Gdyby miał ocenić tę powieść bez wahania postawilbym szóstkę. Gorąco polecam tą książkę, szczególnie jako powieść do przeczytania pod czas podróży, pozwala zapomnieć o codzienności i zastanowić się nad głębszym sensem miłości i przyjażni.