Woliński Park Narodowy

O PARKU

1. Ogólne
Położenie, powierzchnia, historia
Woliński Park Narodowy utworzony w od 1960 roku obejmuje ochroną część największej polskiej wyspy – Wolin (woj.zachodniopomorskie). Szczególne walory Parku to: najpiękniejszy odcinek polskiego wybrzeża klifowego, dobrze zachowane lasy bukowe, unikalna - wyspiarska delta Świny, przybrzeżny pas wód Bałtyku. Do roku 1996 Park zajmował powierzchnię 4844 ha, kiedy to udało się włączyć w jego granice obszar 1 mili morskiej wód przybrzeżnych Bałtyku, archipelag wysp we wstecznej delcie Świny wraz z otaczającymi je wodami Zalewu Szczecińskiego. Od tego momentu Woliński Park Narodowy stał się pierwszym w Polsce parkiem morskim. Obecna powierzchnia Parku wynosi 10937 ha, w tym ekosystemy leśne zajmują 4648,53 ha (42,50 % powierzchni Parku), ekosystemy wodne 4681,41 ha (42,80%) i ekosystemy lądowe nieleśne 1607,46 ha ( 14,70 %). Ochroną ścisłą objęto obszary o łącznej powierzchni 498,72 ha ( 4,56 %).

2. Krajobraz
Geologia i geomorfologia
Obszar lądowy Parku jest silnie zróżnicowany. Wyspa Wolin generalnie ukształtowana przez ostatni lodowiec wciąż zmienia się. Współczesny obraz wyspy kształtował się około 10-11000 lat. Pierwotnie utwory lodowcowe modelowane były przez wiatry i wody, zalewane tereny stopniowo zamieniały się w bagna i torfowiska. Stale działały wody Bałtyku i Odry tworząc m.in. wydmowe mierzeje jak również klify. Dominującym krajobrazem jest pasmo wzniesień moreny czołowej graniczące na odcinku ok.15 km z morzem. Najwyższe aktywne klify osiągają wysokość 95m. Abrazja klifowego wybrzeża corocznie przesuwa linię brzegu o około 80 cm. Wzgórza morenowe, które zajmują około 75% powierzchni parku najwyższą wysokość - 115 m n.p.m., osiągają w kulminacji Grzywacza. Drugim, pod względem zajmowanego obszaru jest krajobraz delty Świny z kilkudziesięcioma bagnistymi wysepkami, które rozdzielone są licznymi kanałami cieśniny Świny. Na tym terenie proces jego formowania jest również stale aktywny – corocznie zmienia się konfiguracja dna, powstają nowe płycizny, wysepki. Trzecim typem krajobrazu jest pojezierze z polodowcowymi jeziorami, ozami i kemami (okolice Warnowa). Niewielką część Parku zajmuje rozległy obszar sandru (Wapnica-Karnocice).

3. Wody
Wody obok lasów to dominujące ekosystemy parku. W północnej części jest to przybrzeżny pas wód Bałtyku a od zachodu delta Świny (najbardziej północna część ujścia Odry). Delta Świny - jest to kompleks bagnistych wysp rozdzielonych kanałami o zmiennych kierunkach przepływu oraz różnych poziomach wody, okresowo zalewanych - zwłaszcza w czasie cofki (wlewania się spiętrzonych przez północne wiatry wód Bałtyku do Zalewu Szczecińskiego). We wschodniej części parku w pobliżu Warnowa, znajdują się 4 polodowcowe jeziora: Warnowskie, Rabiąż, Czajcze i Domysłowskie (153 ha). Na uwagę zasługuja również położone w obrębie wzniesień morenowych jeziora sztuczne: Turkusowe, Stara Kredownia (koło Wapnicy) i Grodno (koło Wisełki).

4. Flora
Roślinność
Na wyspie Wolin stwierdzono występowanie ponad 1300 gatunków roślin naczyniowych, w tym wielu gatunków chronionych i rzadkich, z tej liczby około 600 żyje na terenie Parku. Zbocza stromych klifów porastają gęste zarośla rokitnika zwyczajnego. Płytkie piaszczyste dno Morza Bałtyckiego zajmują makroglony: zielenice, brunatnice i krasnorosty, wśród których najliczniejszymi są morszczyn i zielenica Entetromoprpha intestinalis. Tereny lądowe pokryte są dominującymi tutaj lasami bukowymi, bukowo-dębowymi i sosnowymi. Głównym gatunkiem w lasach jest jednak sosna, która zajmuje 68% lądowej powierzchni parku. Buk zajmuje 23%, dąb 7% a inne gatunki (świerk, modrzew, daglezja, brzoza) pozostałą część. Średni wiek lasów parku wynosi aż 106 lat. Wśród zespołów leśnych szczególnie dobrze zachowały się lasy bukowe, których struktura zbliżona jest do lasów naturalnych. Najlepiej zachowane zespoły buczyn są chronione w obszarach ochrony ścisłej w części południowej (żyzne buczyny) oraz w części północnej (kwaśne buczyny), gdzie występuje szczególnie cenna - wolińska buczyna storczykowa. Wykształciła się ona na szczególnym typie gleby - naspie przyklifowej, powstającej przez nawiewanie drobnych cząstek minerałów z klifu do wnętrza lasu. W tym szczególnym zespole roślinnym rośnie m.in. 9 gatunków storczyków. Spośród innych leśnych zespołów roślinnych na uwagę zasługują występujące w okolicach Wisełki na glebach bielicowych wytworzonych z piasków luźnych nadmorskie bory bażynowe, oraz wielopostaciowy las dębowo-brzozowy. Bardzo cennym gatunkiem rosnącym w lasach na północy Drożkowych Łąk jest okazała paproć - długosz królewski. Specyficzne zbiorowiska roślinności nieleśnej spotykamy na obszarze wstecznej delty Świny – rośnie tu wiele gatunków roślin rzadkich t.j. woskownica europejska, kłoć wiechowata, turówka wonna oraz szczególnie rzadkie rośliny solnisk-hallofity: świbka nadmorska, sit Gerarda, mlecznik nadmorski, czosnek kątowaty, muchotrzew solniskowy. Rośliny plaży nadmorskiej reprezentują: honkenia piaskowa, wydmuchrzyca piaskowa, rukwiel nadmorska i solanka kolczysta. Bardzo rzadkim w Polsce gatunkiem jest występująca w ciepłolubnych murawach w południowej części parku pajęcznica liliowata

5. Fauna
Fauna wyspy jest bardzo zróżnicowana i bogato reprezentowana przez gatunki rzadkie. Przez Wolin przebiega główny szlak przelotu ptaków wzdłuż wybrzeża Bałtyku. Na terenie parku stwierdzono występowanie ponad 230 gatunków ptaków, w tym lęgowych: bielika, wodniczki, biegusa zmiennego, muchołówki małej. Park spełnia doniosłą rolę w ochronie ptaków wodno-błotnych, które tutaj znajdują spokój oraz bazę pokarmową, szczególnie w okresie wiosennych i jesiennych wędrówek. Na wodach parku zimuje lub odpoczywa w czasie migracji wiele tysięcy ptaków, spotykane są stada np. traczy liczące kilka tysięcy ptaków. Aktualnie m.in. prowadzona jest restytucja puchacza. Z bogatego świata owadów zachowały się m.in. siedliska największego polskiego chrząszcza jelonka rogacza oraz związana z obumierającymi dębami pachnica dębowa. Na terenie parku oznaczono 3 nowe dla nauki gatunki: chrząszcza Teredus opacus i 2 gatunki skoczogonków (Collembola). Wody Zatoki Pomorskiej to biotop wielu gatunków zwłaszcza ryb w tym anadromicznych (łosoś, troć) oraz coraz rzadszych ssaków morskich – foki szarej i morświna. Lasy parku to siedliska dla licznie występujących dzików oraz saren i jeleni, a z drapieżników lisów, borsuków i kun. Wśród gatunków nowo przybyłych na tereny Wolina oprócz jenota, norki amerykańskiej czy piżamka uwagę zwraca szop pracz.

6. Turystyka
Kultura materialna i turystyka
Burzliwe dzieje wyspy Wolin są przyczynkiem do jej kulturowego zróżnicowania jednak zawsze bardzo silnie związanego z morzem (rybactwo, handel, przemysł). Na obszarze Parku (i w sąsiedztwie jego granic) znajdują się ślady pozostałości grodzisk i miejsc związanych z osadnictwem z czasów historycznych. Szczególnie liczne są ślady związane z czasami ostatniej wojny: okopy, bunkry oraz pozostałości fundamentów broni V-3 w Wicku. W okolicach Wapnicy znajdują się pozostałości po odkrywkowych kopalniach kredy (Jezioro Turkusowe) oraz ruiny przerabiającej je cementowni. Obiekty te są przedmiotem zarówno badań naukowych jak i zainteresowania turystów. Turystyka stanowi istotną część działalności parku. Park posiada dobrze rozwiniętą infrastrukturę zagospodarowania turystycznego: Centrum Edukacyjno-Muzelane przy dyrekcji parku w Międzyzdrojach, Zagrodę Pokazową Żubrów (ok. 1,5 km na wschód od Międzyzdrojów), 4 punkty widokowe, 3 miejsca postojowe oraz sieć szlaków turystycznych i ścieżek dydaktycznych (łącznie ok.50 km). Szczególnie licznie odwiedzane miejsca to: jezioro Turkusowe o specyficznym zabarwieniu wody, Zagroda Pokazowa Żubrów oraz w pobliżu Międzyzdrojów punkty widokowe „Gosań\" i „Kawcza Góra\". Na rozległą panoramę rozlewisk delty Świny oraz Zalewu Szczecińskiego malowniczy widok roztacza się ze wzgórza Zielonka koło Lubinia. Największe zagrożenia dla przyrody parku to przecinające jego tereny drogi, linia kolejowe łączące port w Świnoujściu z pozostałymi rejonami Polski oraz linie energetyczne i gazociąg. Park wydaje własne czasopismo „Klify\", w którym publikowane są wyniki badań własnych i opracowania dotyczące ochrony parku.


PRZYRODA PARKU

1. Ekosystemy leśne
Las jest jednym z najbardziej złożonych i skomplikowanych ‘organizmów’ na świecie. Tworzą go nie tylko postrzegane jako dominujące w nim rośliny – szczególnie drzewa, ale ogromna ilość wzajemnie powiązanych ze sobą gatunków bakterii, glonów, grzybów, owadów, ptaków i ssaków. Wszystkie organizmy wzajemnie oddziałują na siebie i swoje siedlisko (gleba, woda, klimat) i współtworzą ekosystem potocznie zwany lasem. Większą część terenów Wolińskiego Parku Narodowego na wyspie Wolin, zajmują aktualnie leśne zbiorowiska roślinne (ok.4600ha). Wśród drzew dominują w nich trzy gatunki: sosna pospolita (Pinus silvestris) - głównie w borach sosnowych, z optimum w nadmorskim borze sosnowym, buk zwyczajny (Fagus silvatica) – głównie w buczynach, oraz dąb bezszypułkowy (Quercus petraea) – głównie w lasach acidofilnych z pomorskim lasem brzozowo - dębowym na czele.
Najrzadziej spotykanym gatunkiem jest aktualnie olsza czarna (Alnus glutinosa) – budująca olsy. Pozostałe gatunki - świerk (Picea abies), modrzew (Larix sp.), osika (Populus tremula), brzoza (Betula pendula) czy jesion (Fraxinus excelsior), zajmują mniejsze powierzchnie [patrz - statystyka], choć zwłaszcza świerk, na dużych powierzchniach, tworzy warstwę podszytu i podrostu w lasach mieszanych i liściastych, intensywnie wkraczając na nowe obszary.

Spośród typów siedliskowych lasu dominuje las mieszany świeży zajmujący ponad połowę powierzchni leśnej.
Silne zróżnicowanie konfiguracji terenu, oraz zmienność gleb, sprzyja mozaikowatemu rozmieszczeniu zbiorowisk leśnych, które są ponadto często zróżnicowane na warianty. Budowane głównie przez utwory z dużym udziałem glin morenowe wzgórza w strefie moreny czołowej, to obszary z dominującymi lasami bukowymi – żyzne i ubogie buczyny oraz wolińską buczyną storczykową. Obniżenia pomiędzy wzgórzami wypełnione żwirami i piaskami oraz piaszczyste tereny wydmowe, to obszary zajęte przez atlantyckie lasy acidofilne – pomorski las bukowo - dębowy (na ogół silnie zniekształcony udziałem sosny) oraz bory sosnowe. Tereny silnie wilgotne, bagienne (głównie wokół jezior) lub obniżenia międzymorenowe lub międzywydmowe, zajęte są przez zespoły olsów oraz pomorskiegolasu dębowo - brzozowego (Mierzeja Przytorska, Świętouść).

2. Ekosystemy nieleśne
Wykaz zbiorowisk
Ze względów na zróżnicowanie, bogactwo gatunkowe oraz szczególną rolą jaką odgrywają lądowe ekosystemy nieleśne (stanowiska gatunków rzadkich i chronionych, ostoja fauny, walory krajobrazowe), stanowią one jeden z najcenniejszych elementów przyrody Wolińskiego Parku Narodowego. Ekosystemy nieleśne w Wolińskim Parku Narodowym zajmują 1607,46 ha (14.7% pow. Parku) – największy zwarty ich kompleks występuje w obszarze delty Świny. Wśród lądowych ekosystemów nieleśnych wyróżniono następujące zbiorowiska roślinne (w różnych kategoriach fitosocjologicznych):
Zbiorowiska zaroślowe
1.Zarośla łozowe Salicetum pentandro-ciinerae
2.Zarośla woskownicy
3.Zarośla rokitnika
4.Zarośla z rzędu Prunetalia
5.Synantropijne nasadzenia krzewów i drzew
6.Zbiorowiska porębowe
Zbiorowiska nieleśne
1.Szuwar trzcinowy Phragmitetum comunis
2.Szuwar oczeretowy Scirpetum lacustris
3.Szuwar pałkowy Typhetum s.l.
4.Szuwar sitowca nadmorskiego
5.Szuwar kłociowy ** Cladietum marisci
6.Młaka nerecznicowa
7.Szuwar mozgi trzcinowatej Phalaretum arundinacea
8.Szuwar turzycy brzegowej Caricetum riparia
9.Szuwar turzycy błotnej Caricetum acutiformis
10.Szuwar turzycy zaostrzonej Caricetum gracilis
11.Półhalofilne ziołorośla z arcydzięglem litworem
12.Zbiorowisko z muchotrzewem solniskowym Puccinelio sperguietum
13.Zbiorowiska przejściowo-torfowiskowe *
14.Murawy piaskowe i zbiorowiska inicjalne na klifie *
15.Wydmy białe z Ammophila arenaria *
16.Murawy ciepłolubne
17.Zbiorowiska wydm nadmorskich *
18.Słonawy Situ Gerarda Scirpetum gerardii
19.Łąki i pastwiska trzęślicowe Molinietalia s.l.
20.Wilgotna murawa z owsicą
21.Zespół mannicy odstającej i muchotrzewa solniskowego Puccinellio-Spergularietum saline
22.Zbiorowisko z trzcinnikiem piaskowym Calamagrostietum epigejos
23.Zespół z jaskrem jadowitym Ranunculetum s.l.
24.Trawiaste zbiorowiska zastępcze na terenach leśnych
25.Zbiorowiska synantropijne
26.Zieleń urządzona
26.Szkółki leśne
* zbiorowiska wymienione w Dyrektywie Rady EWG nr 92/43/EWG z dn.21.05.1992r w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory tzw. „siedliskowej” - ochrona konieczna
* * zbiorowiska wymienione w Dyrektywie Rady EWG nr 92/43/EWG z dn.21.05.1992r w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory tzw. „siedliskowej” jako siedliska o pierwszorzędnym znaczeniu.