Kommos Antygony

Nadszedł ten dzień, który miał nigdy nie nadejść. Właśnie teraz idę samotnie, przez kolczastą drogę i przed oczyma mam tylko jedno. I nie jest to wspomnienie, ni żal do brata. Mam wizję tego, co stanie się zaraz. Świat straci jeden oddech. Nie wiem, czy dobry. To bogowie będą oceniać me życie, nie ja. Umrę i muszę pogodzić się z tym losem. Opuszczę Hajmona, a przecież jeszcze niedawno patrzyłam w lustro i widziałam na sobie białą suknię ślubną. Kto wie, może właśnie teraz próbowałaby pieczeni weselnej? Nie chowam urazy do was, drodzy bracia, za to, iż swą kłótliwość i chęć władzy ukazaliście. Mam głowę wysoko uniesioną i kroczę po swe przeznaczenie. Żegnam ciebie, ziemio, po której stąpam i ciebie Kreonie, bezduszny władco. Już nigdy nie ujrzę nieba błękitnego, skał, ani piorunów, zsyłanych przez Zeusa. Och, panie! Dlaczego właśnie mnie tak każesz? Nie chcę umierać tak młodo, życia prawie nie zaznawszy. A właśnie teraz, gdy mój koniec jest bliski, nie ma przy mnie nikogo. Żadnego z przyjaciół, co zarzekali się, że ze mną to w dobrych i złych chwilach będą. A lud Grecki? Zastraszony przez Kreona, uważa, że biernym być najlepiej. Umrę tak, jak Arachne – ukarana przez bogini sprawiedliwości, odebrała sobie życie. Ja jednak w pająka przez Atenę zamieniona nie zostałam, ni nie ośmieliłam się od bogów być lepszą. Jam tylko brata pochować chciała, by nie błąkał się nad brzegami Styksu, jak niegdyś Syzyf. Spójrzcie na mnie. Cóż zostało z tej odważnej Antygony, która przed Kreonem krnąbrna była? Teraz idzie zapłakana i osłabiona na zimne łoże Acherontu. A tak naprawdę to nie z winy swej, lecz bogów. Oni uknuli plan szatański, założyli fatum na rodzie Labdakidów. I na nic się nie zda lament, bo żaden z nich nie okaże serca. A zamiast tego zaraz przed oczyma stanie mi ciemny grób, mur, którego nie pokonam nigdy. Miejsce to będzie krwią olane jeszcze dziś, bo zginę w nim ja, nikt inny.