Barok i jego nurty w Polsce.

Barok jest okresem w sztuce. W Europie rozpoczął się w XVI wieku a zakończył na końcu wieku XVII. Rozwinął się we Włoszech a stamtąd rozprzestrzenił się na całą Europę. W Polsce tendencje barokowe pojawiły się nieco pózniej, bo dopiero w XVII wieku do ostatniego 20-lecia wieku XVIII. Nazwa tej epoki pochodzi od portugalskiego słowa "barocco", które oznacza perłę o niezwykle dziwacznym i śmiesznym kształcie, którą właśnie tak nazwali poławiacze pereł u wybrzeży Portugalii. Pomysły baroku były czasami jak ta perła, dziwaczne i niezykłe. Nazwy tej zaczęto już używać w oświeceniu. W literaturze polskiej występują dwa nurty: dworski i sarmacki, czyli ziemiański. Ten pierwszy nurt nawiązywał do kultury zachodniej Europy strojami, obrazami, stylem zachowania. Dotyczył szlachty i króla. Ważny w tym nurcie był człowiek i jego majatek. przykładem sarmaty jest: Janusz i Bogusław Radziwiłł, Zamoyski, Opaliński.
Jan Andrzej Morsztyn jest przedstawicielem nurtu dworsiego, opisywał jego życie, zwyczaje. Korzystał ze wzorców włoskich, tłumaczył poezję włoskiego poety Marina. Nurt sarmacki zaś to zupełne przeciwieństwo nurtu dworskiego, ponieważ nie nawiązywał do żadnych obcych kultur, a przeciwnie do obyczajów i zwyczajów polskich. Bardzo ważną rolę odgrywał Bóg. Nurt dworski obejmował drobną szlachtę i chłopów.