Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać

W pełni zgadzam się ze stwierdzeniem E.Hemingway'a "Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać" Wydaje mi się, że człowieka niszczą inni ludzie, którzy widzą w swojej ofierze słabości lub inne wady. Agresja słowna, przemoc to główne narzędzia stosowane przez niszczycieli w stosunku do innych. Jestem pewna, że postępują tak ludzie, którzy przegrali sami ze sobą, ze swoimi własnymi wadami z którymi nie potrafią sobie poradzić. Lecz uwagi innych tylko niszczą człowieka, nie potrafią go pokonać. Żadna siła nie jest w stanie pokonać człowieka, ludzie, gdy chcą, zawsze prędzej czy później zwyciężą.
To stwierdzenie dowodzi, że w każdym człowieku-niezależnie od tego, jak nisko by upadł, ile musiałby znosić upokorzeń i cierpień- zawsze ma nadzieję na lepsze jutro.
Pierwszym argumentem może być postać z książki E.Hemingway'a "Stary chłowiek i morze" Santiago. Przez całą akcję książki walczył. Walczył z samym sobą, z naturą, ze starością i ze zmęczeniem. Miał on przeciwko sobie przyrodę- najtrudniejszą przeciwniczkę. Ale zwyciężył. Nie poddał się i nie ugiął. Do ostatniej chwili miał nadzieję na wygraną, zwycięstwo. W ciągu swojej tygodniowej podróży starzec stoczył walkę uczuć z rozumem. Rozsądek przegrał. Postanowił zdobyć tę rybę. Zaczął ją traktować jak przeciwnika, równego sobie. Chodź z nią wygrał, na brzeg wrócił jedynie z jej szkieletm. Zyskał jednak ludzki szacunek i podziw, udowodnił samemu sobie, że "człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać"
Kolejnym przykładem może być Don Kichote, główna postać z powieści Miguela de Cervantes pt. "Don Kichote" Postac symbolizuje honorowego, etycznego człowieka, szukającego własnej tożsamości. Największą zaletą bohatera jest jego obojętność, z jaką odnosił się do opinii innych ludzi, uznających go za szaleńca.
"Czasem trzeba wzbić się ponad dachy ustalonych reguł i dac nura w to, co inni nazywają szaleństwem"
A.Minkowski
I właśnie ta odrobina szaleństwa, jaką posiadał, pozwoliła mu zostać niepokonanym.
Następnym przykładem jest pan Cogito z wiersza Z.Herberta "O dwu nogach pana Cogito" Autor pokazuje nam dwoistość ludzkiej natury. Ludzie z jednej strony honorowi i odważni, a z drugiej zakochani w swoim normalnym życiu, nie mając ochoty narażać siebie, jednak niepostrzerzenie zostają brutalnie niszczeni przez otaczający ich świat.
Wiele takich postaci można znaleźć w literaturze wojennej.Na przykład w książce A.Kamińskiego "Kamienie na szaniec", która opowiada o młodych ludziach którzy przeciwstawili się terrorowi okupanta. Tworzyli aktyw podziemnej organizacji, brali udział w akcjach dywersyjnych.
Literackim przykładem tego stwierdzenia jest bohaterka melodramatycznej powieści M.Mitchell "Przeminęło z wiatrem"-Scarlet O'Hara. Zmagała się ona z rodzinnymi problemami, nieszczęśliwą miłością. Kiedy wydawało jej się, że straciła wszystko, że została pokonana, przypomniała sobie o tym, co było dla niej ważne i z siłą podniosła się z problemów, obiecując sobie, że nigdy nie da się pokonać.
Współcześnie również odnajdujemu ludzi, którzy do końca walczyli. Można tu podać przykład Freddiego Mercury'ego. Ten znany piosenkarz przez kilka lat chorował na AIDS, ale nadal pracował, tworzył. Jeszcze kilka miesięcy przed śmiercią, kiedy już bardzo cierpiał, nagrał ostatnią, piękną płytę. Twierdził, że chociaż umrze, jego przedstawienie będzie trwało:
"The show must go on".
Ale nie wszyscy potrafią być tak silni. I w literaturze i w życiu znajdziemy wielu ludzi, którzy poddali się. Jednym z nich może być sam Ernest Hemingway, który popełnił samobójstwo. Przegrał walkę.
Wielu ludzi popełnia samobójstwo nawet drobna porażka może ich zniszczyć i pokonać. Chociażby Marlin Monroe, Kurt Cobain czy Michael Hutchence.
Z przytoczonych argumentów wynika, że człowiek jest niepokonany, chyba że sam tego chce i podda się. Nie można wątpić w siłę i moc ludzkiego serca, które zawsze podsuwa wskazówki dotyczące postępowania w trudnych sytuacjach.