Bohaterowie: biblijny i mitologiczny będący wzorami.

Wybierz jednego bohatera biblijnego i jednego mitologicznego. Jakie ich cechy chciałbyś przejąć i dlaczego?

Będąc w okresie dojrzewania, ciągłym kształceniu i ewoluowaniu ulega nasz charakter i osobowość. Czynnikami, które wpływają na ten proces są najczęściej nasi bliscy, rówieśnicy, czy osoby z najbliższego otoczenia tacy jak np. nauczyciele. Istotne dla tego kształtowania jest także posiadanie autorytetów, osób które darzymy szacunkiem i uznaniem, do których staramy się upodobnić. W dzisiejszych czasach trudno jest nam znaleźć takie wzory do naśladowania. Politycy są nieuczciwi, zależy im tylko na zdobyciu władzy, sportowcy często bezczeszczą ducha sportu poprzez stosowanie dopingu, a małe środki przeznaczane na rozwój nauki sprawiają, że brakuje osiągnięć, które warto podziwiać. Według mnie, gdy poszukujemy autorytetów, warto jest się odwołać do dziedzictwa naszych przodków takiego jak mitologia lub Biblia.
Oczywiście nasze pragnienie upodobnienia się do jakiejś osoby jest zawsze selektywne, tzn. dokonujemy wyboru cech, które chcemy sobie przyswoić. Dla mnie swego rodzaju autorytetem jest Ikar, bohater mitu o Dedalu i Ikarze, syn tego pierwszego. Oboje byli przetrzymywani na wyspie przez króla Minosa, który obawiał się, że Dedal na wolności może zdradzić jego tajemnice. Więźniowie postanowili się uwolnić, wzbijając się w powietrze na własnoręcznie skonstruowanych skrzydłach, zrobionych z piór i wosku. Dedal przestrzegał syna, aby ten nie zbliżał się do Słońca, ale on upojony lotem, wzbił się wyżej i spoiwo skrzydeł stopiło się. Ikar spadł do wody i zginął.
Syn Dedala jest uosobieniem młodości i radości, idealizmu przejawiającego się w dążeniu do spełnienia marzeń za wszelką cenę. Wielu ludzi często rezygnuje z własnych celów, pragnień, ponieważ brak im konsekwencji, odwagi i wiary w powodzenie swych działań. Od Ikara chciałbym właśnie przejąć ten idealizm, który pozwoliłby mi na nie rezygnowanie z walki o spełnienie moich marzeń. Nie lękałbym się stawiać sobie żadnych celów, nawet tych najtrudniejszych, ponieważ miałbym poczucie, że w życiu najbardziej priorytetowe jest właśnie wytrwałe zmierzanie do realizacji wszelkich pragnień. Ikar zginął, ale odszedł z tego świata z poczuciem spełnienia własnych marzeń. Uważam, że osiągnięcie takiego uczucia jest naprawdę warte dużego poświęcenia.
W „Księdze Ksiąg”, jak nazywana jest czasami Biblia, znajdziemy multum postaci mogących posłużyć za wzory zachowań wartych naśladowania. Dla mnie kimś takim jest Samarytanin, bohater jednej z przypowieści. Opowiada ona o pewnym człowieku, który został napadnięty, pobity i porzucony na pastwę losu. Mijający go różni dostojnicy nie zwracali uwagi na sponiewieraną osobę. Dopiero Samarytanin okazał się na tyle miłosierny, że mu pomógł. Opatrzył jego rany i zawiózł do gospody, gdzie się nim zaopiekował.
Jak często widząc cierpienie innych ludzi pozostajemy obojętni? Kiedy idąc ulicą zauważamy nieznajomą osobę, która potrzebuje pomocy, najczęściej udajemy że jej nie dostrzegliśmy. Pozostajemy niewzruszeni wobec takich sytuacji, uważamy że nasza ingerencja jest niepotrzebna, nie mamy ochoty poświęcać swego czasu bez powodu. Samarytanin okazał miłosierdzie, za swoją pomoc nie oczekiwał niczego w zamian, jego zachowanie było całkowicie bezinteresowne. Cechą, którą pragnąłbym od niego przejąć jest umiejętność wyzbycia się apatii, tak trudna do zaobserwowania w dzisiejszych czasach. Dzięki niej nie bałbym się pomagać ludziom w potrzebie, nawet tym nieznajomym lub osobom mającym do mnie jakieś uprzedzenia. Nie liczyłoby się dla mnie to, kim jest dany człowiek, ale ważne byłoby tylko, że potrzebuje on pomocy, której ja mogę udzielić. Uważam, że gdyby więcej ludzi posiadło tą umiejętność, pewne tragedie, które miały ostatnio miejsce w naszym kraju i na świecie, nie wydarzyłyby się. Jestem jednak świadom, że przynajmniej w najbliższych latach w naszym społeczeństwie obojętność dalej będzie dominującą postawą.
Reasumując, mitologia i Biblia to prawdziwe kopalnie autorytetów. Uważnie je studiując jesteśmy w stanie określić cechy człowieka idealnego, nie posiadającego żadnych wad. Możemy usiłować upodobnić się do niego, ale nigdy nie uda nam się to całkowicie. Świadomie podałem tylko dwie cechy, które chciałbym przejąć od postaci z tych ksiąg. Uważam bowiem, że przyswojenie nawet ich tak małej liczby byłoby dla mnie sukcesem, dzięki któremu stałbym się dużo lepszym człowiekiem.