"Stowarzyszenie umarłych poetów" recenzja filmu.

Recenzja filmu „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”.

Film „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” jest opowieścią o losach uczniów i nauczycieli w jednej z Angielskich szkół. Akcja toczy się w 1959 roku głównie w Welton Academy. Jest to jedna z uczelni najlepiej przygotowujących młodych ludzi do studiów. Niestety - trzymająca się starych zasad i reguł. Główną rolę Johna Keatinga - nowego nauczyciela literatury w owej szkole zagrał Robin Williams. Keating to postać, która nie akceptuje szkolnych programów nauczania. Swoim podopiecznym wpaja umiejętność samodzielnego myślenia, kierowania swoim życiem, dobrego rozumienia poezji.

Scenariusz do filmu napisał Tom Schulman, a wyreżyserował go Peter Weir. Stworzyli oni dzieło, które z pewnością zbuntowało wiele młodych osób przeciwko szkolnym rygorom. Przeciwko nauczycielom i rodzicom, niewidzącym krzywdy, jaką robią młodzieży. Przeciwko ludziom wmawiającym im konieczność posłuszeństwa i niemożliwość posiadania własnego zdania.. niszczą oni ich lat, które powinny być najwspanialszymi w ich życiu.
„O kapitanie, mój kapitanie”- to słowa, które uczniom Welton Academy utkwią w głowie na długo. Tak zwracali się do Keatinga - jedynego z nauczycieli, który dostrzegał ich problemy i troski. Nauczyciela, który był inny niż wszyscy, z bliżej nie określonego powodu. John zmienił ich życie, wniósł w nie odrobinę radości i szaleństwa. Wyzwolił ich od krat więzienia, surowych zasad i regulaminu szkoły.

Jednym z wątków filmu jest Stowarzyszenie umarłych poetów, o którym uczniowie dowiadują się od Keatinga. Było to stowarzyszenie oddające cześć poezji i jej twórcom. Jego członkowie spotykali się nocami w indiańskiej grocie rozkoszując się wierszami. Chłopcy postanowili wznowić jego działalność i jeszcze tego samego wieczoru reaktywują na nowo, ale musi to pozostać tajemnicą. Jednak jeden z nich chce powiększyć grono członków klubu nie informując o tym
kolegów. Umieszcza w gazetce szkolnej artykuł... . Oczywiście wywołuje to istną burzę w szkole, a niektórym grozi wydalenie.
Drugim z wątków filmu - których było dużo więcej - jest kontakt między Neilem - jednym z uczniów – a jego rodzicami. Pragną oni aby ich syn skończył studia medyczne i został lekarzem. Z góry planują mu życie i zabraniają prawie wszystkich przyjemności. Neil gra przed nimi posłusznego synka, do czasu, gdy odkrywa, co naprawdę chciałby w życiu robić. Postanowił zostać aktorem teatralnym. Udaje się na przesłuchanie, które ma wyłonić przyszłych odtwórców ról w przedstawieniu pt. „Sen nocy letniej” Williama Shakespeare’a. dostaje główną rolę, ale ojciec oczywiście nie zgadza się na to, aby Neil ją zagrał. Twierdzi, że tylko zmarnuje na to czas. On jednak nie rezygnuje i okłamuje nie tylko ojca, ale i Keatinga. Niestety kłamstwo ma krótkie nogi i szybko wychodzi na jaw. Tata dowiaduje się o wszystkim. Wymyśla nieprzeciętną karę. Chłopak nie może znieść tak ogromnej oziębłości swoich rodziców - popełnia samobójstwo.
Winą za jego śmierć dyrekcja szkoły obwinia Johna Keatinga. Zostaje on zwolniony pracy - oczywiście niesłusznie. Został on kozłem ofiarnym, na którego szkoła przelała wszystkie swoje winy i niepowodzenia.

Podobał mi się ten film, ponieważ pokazuje nam jak młodzież wyobraża sobie szkołę, a jednocześnie nie ma szans wcielenia tych idei w życie. Peter Weir bardzo plastycznie pokazuje nam jaki świat powinien być według młodzieży, a jaki jest w rzeczywistości.

Nie przypuszczałam, że tak nudny z początku film tak doskonale ukaże nam dramat ludzki i tak mocno mnie poruszy. Przedstawia on nam uczucia bohaterów, oraz ukierunkowywuje nas w odniesieniu do dziejących się wydarzeń.

Uważam, że każdy młody człowiek powinien go obejrzeć przynajmniej dwa razy. Pierwszy - aby zrozumieć o co w nim chodzi, a drugi – żeby prawidłowo i dokładnie widzieć wszystkie wydarzenia.

Więc myślę że jest ten film ciekawy.