Jak kocha romantyk w XIX w., a jak dzisiaj.

Romantyk to postać niezwykła, niepowtarzalna, przeżywająca wielkie namiętności. Zmaga się z Bogiem, ze społeczeństwem, ze sobą. Gwałtowne uniesienia, pasje często prowadzą go do zguby. Buntuje się przeciw światu, niesprawiedliwości społecznej, niegodziwości ludzkiej. Cechuje go wrażliwość, idealizm, czystość uczuć. Rezygnuje ze szczęścia osobistego, by całkowicie poświęcić się wielkiej sprawie. Często jest samotny i wyobcowany.


Wielki wpływ na rozwój romantycznej obyczajowości wywarł Werter z powieści epistolarnej niemieckiego pisarza, Goethego. Powieść napisana jest w formie listów młodego człowieka do przyjaciela Wilhelma i stanowi swoisty dziennik wyznań miłosnych bohatera zakochanego w Lotcie - kobiecie, która poślubia innego młodzieńca. Perypetie duchowe głównego bohatera stają się pretekstem do rozważań filozoficznych i etycznych. Werter snuje refleksje nad naturą ludzką, kontempluje przyrodę, daremnie szukając w niej pociechy. Nie mogąc zaspokoić osobistych pragnień ani odnaleźć szczęścia w świecie, w którym panują przesądy stanowe, Werter samobójstwem kładzie kres swym cierpieniom. Jego śmierć była protestem przeciw rzeczywistości, była też formą walki o prawo jednostki do miłości.
Postawę typowego romantyka, silnie polegającego na wydarzeniach nadprzyrodzonych i wierzeniach ludowych oraz sile uczucia, zaprezentował Mickiewicz w balladzie „Romantyczność”. Na przykładzie głównej bohaterki utworu zawarł swoją polemikę z oświeceniowym racjonalizmem i empiryzmem. Już motto zaczerpnięte z Szekspira sugeruje klimat wydarzeń zawartych w balladzie. Oto Karusia, na wpół obłąkana dziewczyna, rozmawia z duchem swego zmarłego ukochanego. Dziewczyna nie zachowuje się racjonalnie, raz się śmieje, a raz płacze. Widzi ducha zmarłego i jest przekonana o jego miłości. Wokół płaczącej Karusi szybko zbiera się tłum ludzi. Są przekonani, że duch zmarłego Jasia jest wśród nich obecny. Jedynie starzec mierzący świat „szkiełkiem i okiem” uważa, że dziewczyna „duby smalone bredzi”, ponieważ on nikogo nie widzi ani nie słyszy. Jest to typowy człowiek oświecenia. Po stronie nieszczęśliwej dziewczyny staje narrator, który ukazuje się w ostatnich strofach utworu wypowiadając słynne słowa: „Miej serce i patrzaj w serce”.
Jednym z piękniejszych liryków miłosnych jest wiersz pt. „ Do M *** „. Utwór przemawia niezwykłą mocą atmosfery miłości romantycznej i wewnętrzne przekonanie o nierozerwalnym związku kochających się istot. Mówi o tym zakończenie utworu;
„ Tak w każdym miejscu i o każdej dobie,
Gdziem z tobą płakał, gdziem się z tobą bawił,
Wszędzie i zawsze będę ja przy tobie,
Bom wszędzie cząstkę mej duszy zostawił.

XIX wieczny romantyk kocha szczerze i namiętnie jest oddany swej miłości bezgranicznie. Uczucie dla większości bohaterów stanowi pełnię człowieczeństwa jest wielką siłą, mogąca jednakże niszczyć. Jest chorobą, od której nie można się uwolnić, a kochankowie są sobie przeznaczeni, i nie mogą temuż przeznaczeniu umknąć.


Moim zdaniem głębokie uczucia i cierpienia, jakich doświadczyli ci bohaterowie nie przetrwały tak mocno do dzisiejszych czasów. Szalona, wręcz chora miłość, jaką przedstawiają postacie romantyczne wymaga od człowieka pełni poświęcenia drugiej osobie lub jakiejś idei.
Dziś nie wszyscy odczuwają tak mocnej potrzeby kochania jak niegdyś. Wielu goni za szczęściem dóbr materialnych nie chcąc walczyć o miłość, bojąc się przegranej i uczuć jej towarzyszących. Nauczyliśmy się przez lata być samodzielni i nie angażować się w nic, co łatwo nam nie przychodzi, i co mogło by nam zaszkodzić lub być ponad nasze siły.

Jednak w głębi serca w każdym z nas jest taki mały romantyk, szukający drugiej swojej połowy. I te najpiękniejsze chwile chcielibyśmy we dwoje spędzić w romantycznym nastroju, przy zachodzie lub wschodzie słońca, w śród śpiewu ptaków i kwitnących łąk.