Karol Wielki i jego imperium

Karol Wielki urodził się 2 kwietnia 742 roku, zmarł 28 stycznia 814 roku, był synem Pepina Małego, zwanego też niekiedy Krótkim i Berthy c. Heribery. Był największym władcą średniowiecznej Europy, z dynastii Karolingów. Królem Franków został w 768 roku, zaś w roku 800 został koronowany na cesarza. Stanowił wzór idealnego władcy, był świetnym politykiem i wodzem, dbał o rozwój kultury i nauki. Pomimo tego, że nie umiał pisać i czytać otaczał się ludźmi światłymi i uczonymi. Sprowadził na swój dwór mnicha anglosaskiego Alkuina z Yorku, najwybitniejszego uczonego tamtych czasów i Einharda, historyka, autora dzieła „Życie Karola Wielkiego”. Zacieśnił związki łączące królestwo Franków z papieżem, na prośbę papieża w 773 roku pomógł mu, kiedy ten był atakowany przez Longobardów. Karol Wielki uratował papieża, dzięki czemu zyskał jego poparcie, by został królem Franków. Za swój obowiązek uważał walkę z poganami nawracanie innych narodów na wiarę chrześcijańską. Został kanonizowany w roku 1165 przez papieża Paschalisa III. Jako twórca uniwersalistycznego państwa, idei jedności Europy nazywany jest Ojcem Europy i stawiany w towarzystwie Ottona III w rządzie patronów Wspólnoty Europejskiej. Po śmierci ojca został królem Franków, w wyniku śmierci jego brata, Karlomana w 771 roku. Większość swojego życia Karol Wielki spędził na wojnach, przeprowadził sześćdziesiąt wypraw wojennych, z czego połowy był dowódcą. Granice jego państwa, dzięki podbojom sięgały od rzeki Ebro, na półwyspie Iberyjskim (wojny z Arabami, 778 i 795 rok), po rzekę Ren (wojny z Sasami, 779-804 rok). Po podbojach w granicach jego Imperium znajdowały się także samodzielna do tej pory Bawaria, oraz północna i środkowa Italia, skąd wygonił Longobardów. Jego zwierzchnictwo uznać musiały także plemiona słowiańskie(782 i 789 rok), a w latach 791-796 wojska Karola Wielkiego podbiły Chanat Awarski, zagrażający Frankom i Słowianom. Pod koniec jego panowania, królestwo obejmowało tereny dzisiejszej Francji (poza Bretanią), Belgii, Holandii, Austrii, Szwajcarii, zachodnich Niemiec, północnych Włoch, Korsykę i północno- wschodnią część Hiszpanii i Baleary. Administracja tym wielkim państwem nie była wcale taka trudna. Został zachowany podział na ziemie, ale obok nich wprowadzono hrabstwa, podlegające urzędnikom, których mianował król. Do ich obowiązków należało ściąganie podatków, przeprowadzanie poborów do wojska, a także rozstrzyganie sporów, na podległej im ziemi. Aby mieć pewność, że urzędnicy ci nie gnębią ludności i nie kradną, wysyłano do hrabstwa także nadzorcę duchownego, który sprawdzał czy hrabia nie łamie prawa i nie kradnie. Karol Wielki kierował swym państwem za pomocą edyktów (kapitularzy). W czasach Karola Wielkiego stworzony został także system lenny, polegający na tym, że król mianował na danej ziemi swojego człowieka, ten z kolei mianował swoich itd. Lennicy podlegali swojemu feudałowi, mieli też obowiązek pomocy wojskowej, gdyby ten jej potrzebował. Na kresach królestwa powstały marchie, dowodzone przez margrabiów. Miały one za zadanie obronę królestwa przed najazdami pogan, a także ich nawracanie. Imperium Karola zamieszkiwane było często przez obcą sobie ludność. Karol przeprowadził wiele reform mających na celu skonsolidowanie państwa. Reforma monetarna sprawiła, że w całym kraju obowiązywała ta sama walut, srebrny denar. Wprowadzone zostało także jedno prawo frankijskie, któremu podlegali wszyscy obywatele. Innymi reformami przeprowadzonymi przez Karola Wielkiego były reforma pisma i języka, sprawiająca że łacina stała się łatwiejsza do czytania i pisania, dzięki czemu więcej ludzi mogło się tych sztuk nauczyć. Oczyszczona z naleciałości barbarzyńskich, łacina stała się językiem międzynarodowym. Uczonym na dworze Karola Wielkiego zawdzięczamy też kształt liter alfabetu łacińskiego. Zreformowany został system szkolnictwa, nauki zostały oddzielone od siebie. Powstały także szkoły katedralne, do których uczęszczać mogły dzieci szlachty. Za Karola Wielkiego zaczęto stawiać pierwsze budynki z kamienia. Na jego dworze przebywało wiele uczonych ludzi i artystów. W wyniku reform i podbojów państwo Karola Wielkiego stało się prawdziwym mocarstwem. Karolowi brakowało jedynie korony cesarskiej. Otrzymał ją w Boże Narodzenie w roku 800 z rąk papieża Leona III. Koronacja Karola była ciosem dla Bizancjum, którego władcy dalej tytułowali się cesarzami rzymskimi. Karol Wielki dążył do odbudowy Cesarstwa Rzymskiego, a tym samym zjednoczenia Europy. W tym celu podbijał kolejne kraje, które później nawracał na Chrześcijaństwo oraz starał się o rękę cesarzowej Bizancjum, Ireny. Jednak koronacja na cesarza uniemożliwiła dalsze stosunki dyplomatyczne, przez co podział w Chrześcijaństwie stał się faktem, a Cesarstwo Rzymskie nie zostało odbudowane. Bizancjum uznało koronację Karola Wielkiego dopiero w 813 roku, w zamian za zwrot bizantyjskich posiadłości, które zajęli Frankowie. Karol Wielki zmarł w roku 814 i został pochowany w Akwizgranie. Jego imperium rozpadło się wkrótce po jego śmierci. Było ono jednak wzorem dla całego średniowiecza. Myślę, że można powiedzieć, że Imperium Karola Wielkiego było tym dla uformowania się europejskiej kultury chrześcijańskiej, czym podbije Aleksandra Wielkiego dla zaistnienia kultury hellenistycznej.