Los artysty w państwie totalitarnym.

Los artysty w państwie totalitarnym.
Wykorzystaj załączony fragment Mistrza i Małgorzaty M. Bułhakowa i wnioski z interpretacji całej powieści.


Powieść Michała Bułhakowa jest specyficzna dla pisarzy radzieckich, ponieważ przeciwstawia się systemowi totalitarnemu i powszechnemu zepsuciu społeczeństwa rosyjskiego. Sam autor funkcjonował na marginesie środowiska literackiego ze względu na problematykę poruszaną w swych dziełach.
W książce jest ukazana sytuacja w porewolucyjnej Rosji. Twórczość artystyczna dozwolona była tam jedynie słownie. W rzeczywistości nie pozwalała na wykroczenie poza siatkę zakazów, nakazów i obwarowań teorii socrealizmu. Skrajny dogmatyzm, tworzenie w myśl wytycznych opanowały środowisko artystów, podobnie jak resztę życia społecznego i osobistego. W państwie totalitarnym, sterowanym odgórnymi dyrektywami nie było miejsca na własne interpretacje motywów. Nawet ludzi posądzonych
o \\\"nieprawomyślność\\\" czekało spotkanie z „pewną organizacją”, która w najlepszym wypadku odstawiała ludzi nieprzychylnych do szpitali psychiatrycznych. Te zabiegi „pewnej instytucji” powodują zerwanie więzów międzyludzkich, ludzie boją się o swoje życie, powszechnym staje się szpiclowanie i donoszenie na sąsiadów, znajomych, przyjaciół, a nawet najbliższych członków rodziny. W Rosji jest rozpowszechniona na szeroką skalę cenzura. Pisarz, który nie pisze tego, co mu każą, jest prześladowany i niszczony, a jego książki nigdy się nie ujrzą światła dziennego. Pisarzem nie jest ten, kto ma talent, tylko ten, który posiada legitymację Messolitu. Najmilej widziani są ci, którzy w swoich utworach negują istnienie Boga, albo niszczą w swych recenzjach niezależnych twórców. Mistrz – główny bohater powieści, nie przestraszył się jednak realiów świata i odważył się napisać w tym ateistycznym świecie książkę o Chrystusie. Mistrz
był historykiem w muzeum, ale gdy wygrał 100000 rubli porzucił pracę, gdyż była dla niego nudna. Wynajmuje mieszkanie z dwoma pokojami. Następnie zaczyna pisać dla siebie książkę, ale Małgorzata po jej przeczytaniu, namawia ukochanego do wydania książki. W jego dziele bohaterowie mają wiele cech podobnych do autora: Jeszua wieży w dobro ludzi, nie umie kłamać i broni prawdy i przekonań. Natomiast z Piłatem łączy go fakt, że stchórzył – spalił swoje rękopisy. Czyn ten był spowodowany klęską książki. Nikt nie chciał wydać jego dzieła, a gdy w końcu została wydana w częściach spotkała się z krytyką i brakiem akceptacji z powodu złego tematu, nie pasującego wśród ateistycznej Moskwy. Gwoździem do trumny okazała się przyjaźń z Mogaryczem, który był donosicielem. Chciał w ten sposób pozbyć się Mistrza i przejąć jego mieszkanie. Po spaleniu powieści, odwiedziła go „pewna instytucja” i ze strachu sam udał się do kliniki psychiatrycznej.
Podsumowując, moskiewskich literatów tak naprawdę nie interesuje literatura, ale możliwość wyjazdu na wakacje poza Moskwę. Tworzą pod publiczkę, tak jak chce tego rosyjska władza. Mistrz zaś przez swoją powieść, która jest dziełem życia, przez którą chce przedstawić ludziom pewną swoją wizję. Ta wizja stanowi – obok miłości do Małgorzaty – sens jego życia. Całość bardzo dobrze uwieńcza słynne zdanie, wygłoszone przez Wolanda: „Rękopisy nie płoną” – oznaczające, że prawdziwa twórczość przetrwa wszystko. Świadczy o tym także to, że Mistrz nie musi zabierać ze sobą w ostatnią podróż egzemplarza swojej powieści, ponieważ ma w głowie każde jej zdanie i nie zapomni żadnego jej fragmentu.