Wojny w XVIII wieku.

Wojna amerykańska o niepodległość 1775-1783, zwana rewolucją
amerykańską 1775-1783, działania zbrojne 13 kolonii amerykańskich
przeciwko Wielkiej Brytanii. Po stronie metropolii stanęła grupa
kolonistów, tzw. lojaliści. 19 kwietnia 1775 miały miejsce pierwsze
starcia pod Lexington i Concord (w stanie Massachusetts)
między wojskami angielskimi a milicją amerykańską.

Wojna polsko-rosyjska 1792, toczona przez Polskę w obronie
Konstytucji 3 Maja, przeciwko wojskom rosyjskim interweniującym na
rzecz konfederacji targowickiej. 18 maja 1792 armia rosyjska
(97 tys. żołnierzy) przekroczyła granice Rzeczypospolitej,
kierując większość sił na Ukrainę, pozostałe na Litwę.
Z liczącej 60 tys. żołnierzy armii polskiej do walki
skierowano 37 tys., reszta stanowiła rezerwę, bądź znajdowała się
w stadium formowania.

Wojny polsko-szwedzkie 1563-1721, miały swe źródło w dążeniu obydwu
państw do opanowania Inflant i rywalizacji o tron szwedzki dwóch
gałęzi dynastii Wazów - starszej, panującej w Polsce i młodszej,
panującej w Szwecji.

Siedmioletnia wojna 1756-1763, wojna o Śląsk (opanowany 1740-1745
przez Fryderyka II) - której bezpośrednią przyczyną był zabór przez
Prusy Saksonii - oraz o posiadłości kolonialne między Francją i
Wielką Brytanią. Prowadzona przez Prusy w sojuszu z Wielką Brytanią,
Hanowerem, Hessen-Kassel i Brunszwikiem przeciw koalicji Austrii,
Rosji, Francji, Hiszpanii, Saksonii i większości państw niemieckich.

Wojna sukcesyjna austriacka 1740-1748, konflikt zbrojny spowodowany
rywalizacją o spadek po Habsburgach, który objął większość krajów
Europy. Po śmierci cesarza Karola VI, zgodnie z sankcją pragmatyczną
na tron w Wiedniu wstąpiła jego córka Maria Teresa. Z pretensjami do
sukcesji wystąpił elektor bawarski Karol Albrecht, poparty przez
Hiszpanię i Francję. Król pruski Fryderyk II uderzył w 1740 na Śląsk.

Wojna sukcesyjna hiszpańska 1702-1714, konflikt na tle rywalizacji o
tron hiszpański po śmierci Karola II, spór koalicji Francji, Hiszpanii,
elektorów bawarskiego i kolońskiego i bloku Austrii, Anglii,
Zjednoczonych Prowincji Niderlandów, Sabaudii, Danii i księstw Rzeszy.
Testament Karola II wyznaczał jako sukcesora księcia Filipa d’Anjou,
wnuka Ludwika XIV. Poparcie jakiego udzielił Ludwik XIV synowi
Jakuba II jako pretendentowi do tronu Anglii doprowadziło do wybuchu
wojny (5 maja 1702).

Wojna sukcesyjna polska 1733-1735, wojna prowadzona przez Francję,
Hiszpanię i Sardynię z Austrią popieraną przez Rosję. Powodem wojny
była rosyjsko-austriacka interwencja, mająca na celu poparcie
kandydatury Augusta III Wettina do tronu polskiego, przeciwko
teściowi króla francuskiego Ludwika XV - Stanisławowi Leszczyńskiemu.
Leszczyński został oblężony w Gdańsku przez wojska rosyjskie dowodzone
przez B.C. Mnnicha. Po kapitulacji Gdańska (1734) i ucieczce
Leszczyńskiego do Prus, w Dzikowie została zawiązana, pod laską
A. Tarły, konfederacja w obronie jego praw do tronu polskiego,
prowadząca walkę partyzancką.