Samotność

Samotność –czy ktoś kiedyś się zastanawiał, jak ją usunąć z życia codziennego niektórych ludzi? Wspaniałe uczucie kochania i bycia kochanym jest u nich obszarem pustym, cichym i bezbarwnym. Ich życie to jedynie pustka, którą pozostawiła po sobie druga osoba lub chęć pożegnania się z tym światem, aby dołączyć do swojej ukochanej drugiej połówki. Marzą o śmierci, ponieważ druga osoba ich opuściła i, być może, jest już w tym lepszym świecie. A nawet, jeśli ktoś nie popełnia samobójstwa, nie znaczy, że wybrał życie- on po prostu nie potrafi się zabić( i jest to grzech ciężki).
Próbując pomóc samotnym ludziom w powrocie do rzeczywistości często trzeba zagłębić się w przyczynę tego ich stanu ducha, w którym wmawiają sobie, iż nikt na nich nie zwraca uwagi i nikt się nimi nie przejmuje. A przecież tak nie jest! Zawsze znajdzie się osoba, która interesuje się drugą.
Nawet, gdyby człowiek został sam jeden na całym globie, nigdy nie będzie tak do końca osobą samotną. Nad jego życiem wciąż ktoś czuwa i stara się, aby następny dzień nastał i był możliwie jak najlepiej przeżyty, ponieważ każdy człowiek ma swoją ukochaną istotę, nawet jeśli ona wcale nie istnieje...
Z drugiej strony, nie jest tak, że osoba, która mieszka sama i wszystkie czynności wykonuje bez niczyjej pomocy jest samotna. Można być samotnym nawet, gdy otacza nas mnóstwo ludzi. Dzieje się tak, ponieważ ludzie, którzy nas otaczają to tylko znajomi. Nie mając przyjaciela, osoby, z którą możemy szczerze i otwarcie porozmawiać na każdy temat, zamykamy się w sobie i nie mamy się komu zwierzyć z naszych pragnień, marzeń itp. W tym przypadku nasze rozterki tłumione w środku niszczą nas od środka, a stąd już bardzo niedaleka droga do załamania nerwowego lub zapaści psychicznej.
Oprócz złych stron samotności, są też dobre. Wtedy, gdy musimy coś przemyśleć, najlepiej jest skryć się gdzieś z boku i spokojnie, w ciszy odejść od tłoku i codziennych spraw. Człowiek nie jest w stanie prawidłowo funkcjonować, gdy nad głową wisi mu chmura problemów codzienności.

Człowiekowi bardzo ciężko jest wybrać samotność. Wymaga to wielu wyrzeczeń, nie mówiąc już o tym, iż człowiek będący ssakiem stadnym musi przebywać w otoczeniu innych przedstawicieli swojego gatunku. Zakonnicy żyjący sami sobie nie są odosobnieni w swojej samotności, gdyż ich współbracia również wybrali drogę pustelnika. Zrezygnowali z życia w tłoku i hałasie. Pragnąc samotności przenieśli się na pustkowie i czują się z tym dobrze.
Człowiek dobrowolnie wybierając samotność wcale nie musi rezygnować z działania na rzecz innych ludzi. Idealnym przykładem osoby, która całkowicie poświęciła swoje życie dla rozwiązywania problemów swoich bliźnich, jest matka Teresa z Kalkuty. Samotniczka, a mimo to nie wadziła jej współpraca z innymi, aby pomóc ty, których problemy są znacznie poważniejsze niż trudny wybór koloru koszulki jaką dziś założyć.

Osoba samotna często nie może sobie sama poradzić, ponieważ przyzwyczajone do tego, że sama sobie ze wszystkim radzi, przestaje poszukiwać, odkrywać na nowo każdą rzecz, każdy mały cud(śpiew ptaków, odbicie przedmiotów i ludzi w tafli wody), a także traci chęć do współpracy i poznawania nowych ludzi.