Charakterystyka tytułowego bohatera utworu Goethego "Cierpienia młodego Wertera".

Werter jest tytułową postacią jednego z utworów Goethego. Jego postać budzi sympatię wśród czytelników. Zasługuje na to swoim postępowaniem. Zaskarbia sobie sympatię głównie wśród płci żeńskiej. Młody bohater jest głosem pokolenia XIX wieku miotającego się pomiędzy klasycyzmem a romantyzmem. Werter jest typową postaciom romantyczną. Posiada wszystkie jej cechy.
Werter jest lubiany przez ludzi, z którymi przebywa. Jest świadomy sympatii, jaką wzbudza wśród ludzi, o czym świadczą jego słowa skierowane w jednym z listów do przyjaciela „prostaczkowie miejscowi znają mnie już i lubią, zwłaszcza dzieci”. Te słowa wskazują również na jego pochodzenie. Był on mieszczaninem.
Werter miał duszę artysty. Wraz z nią odziedziczył również typowe dla artysty cechy charakteru. Łatwo ulegał namiętnościom, lubił przebywać na łonie natury. Często można było go spotkać przechadzającego się lub siedzącego wśród drzew i zagłębionego w jednym z dzieł Homera czy też Osjana. Poddawał się nastrojom panującym w czytanych utworach „tylko kołysanka zda mi się, a znalazłem ich pod dostatkiem w moim Homerze. O jakże często do snu kołyszę wzburzoną krew”.
Czuł się niezrozumiany przez ludzi dopóki nie poznał Lotty. Od pierwszej chwili poczuli, że istnieje między nimi niezwykła więź. Werter czuł, że może z nią mówić o wszystkim. Gdy przebywał w jej towarzystwie targały nim namiętności a jednocześnie czuł spokój ducha. Sympatię Lotty zjednał sobie swoim charakterem i poglądami.
Jak przystało na bohatera doby romantyzmu jego sposób przeżywania miłości był porywający. Zdawało się, że kocha całym sobą, nie tylko sercem, ale i duszą. Świadczy o tym jego sposób mówienia o ukochanej „Jestże aniołem?- Nie, tym mianem zowie pierwszy lepszy swą uwielbianą! Nie jestem jednak w stanie uzmysłowić ci inaczej jej doskonałości i nie mogę wyjaśnić, dlaczego jest doskonałą”.
Werter był indywidualistą. Większość rzeczy oceniał z romantycznego punktu widzenia. Wstawił się za oskarżonym o zbrodnię parobkiem, gdyż ujęła go historia nieszczęśliwej miłość skazanego do pracodawczyni.
Swoją osobowością wzbudzał sympatię nie tylko kobiet, ale również osób starszych i dzieci. Świadczą o tym chociażby dobre stosunki, jakie utrzymywał z ojcem wybranki swego serca oraz z jej młodszym rodzeństwem.
Często miewał zmienny nastrój zwłaszcza od chwili, gdy powrócił Albert. Początkowo darzył go przyjaźnią, ale wraz z biegiem czasu wszystko zaczęło się zmieniać i komplikować. Będąc szlachetnym człowiekiem i nie chcąc burzyć spokoju Lotty i Alberta wyjeżdża. Początkowo postanowił nie wrócić już w miejsce gdzie została jego ukochana, do której pałał gorącym uczuciem jednak nie miał na tyle silnej woli, aby dłużej zostać w miejscu, w którym nie czuł się dobrze z powodu wyższości, z jaką traktowali go ludzie.
Miał o sobie wysokie mniemanie i dlatego nie chciał dłużej pracować w poselstwie. Stosunki między nim a innymi ujawniły się podczas spotkania u hrabiego. Werter został wyproszony, gdyż był niższego stanu. Uniósł się dumą i postanowił szukać ukojenia w innym miejscu.
Na wieść o ślubie Lotty i Alberta poczuł dotkliwy ból. Był świadomy, że nie będzie mógł być z Lottą. Po powrocie starał się jak najwięcej czasu spędzać z ukochaną, mimo że została ona żoną innego. Jego wizyty z czasem stawały się natrętne. Chciał jak najwięcej czasu spędzać sam na sam z Lottą, w czym przejawia się nuta zaborczości w postępowaniu Wertera.
Wobec innych czasami był nietolerancyjny. Często myśli o samobójstwie. Jest rozchwiany emocjonalnie. Gdy ma zły nastrój wydaje się mu, że cały świat jest zły. W takich chwilach dochodzi do wniosku, że życie bez ukochanej osoby nie ma sensu. Uważa, że nie jest w stanie spędzić reszty życia z dala od tej, którą pokochał całym sercem. Jego umysł zaprzątają dwie myśli: pierwsza to myśl o Locie, a druga to śmierć.
Jest słaby psychicznie. Nie potrafi sobie poradzić z sytuacją, w której znalazł się na własne życzenie. Nieszczęśliwa miłość doprowadza go do takiego stanu, z którego jedynym wyjściem według niego jest rozstanie się z tym światem. Nie zastanawia się nad tym, co będzie dalej. Liczy się dla niego tylko to, co jest teraz i ogrom cierpienia, jaki go otacza.
Widok Lotty w ramionach innego mężczyzny sprawia mu dotkliwy ból. Czuje też, że zakłóca harmonię życia małżeńskiego tej, na której tak bardzo mu zależy. Dlatego też decyduje się na tak desperacki ruch. Myśl o samobójstwie, która od tak dawna w nim dojrzewała w końcu zebrała krwawe żniwo. Ucieczka przed problemami, jakie spadły na barki młodego Wertera ukazuje słabość ducha i tchórzostwo. Decyzja o odebraniu sobie życia zakrawa częściowo o egoizm. Decydując się na taki krok nie brał pod uwagę tego jak to wydarzenie wpłynie na dalsze życie innych. Swoim postępowaniem zburzył spokój tych, na których najbardziej mu zależało. Zadał ogromny cios Locie i jej rodzinie, a także matce i przyjacielowi Wilhelmowi.
Werter to wzorcowa postać doby romantyzmu. Cechuje się nadmierną uczuciowością, wrażliwością, melancholią oraz pesymizmem. Czuję się niezrozumiany przez ludzi. Ogarnięty miłością poddaje się jej bez reszty. Swoim postępowaniem sprawia ból nie tylko sobie, ale również tym, których kocha. Ma buntowniczy charakter, co było cechą charakterystyczną w tym okresie. Bohater utworu Goethego w pełni ukazuje charakter i poglądy młodego pokolenia XIX wiecznej społeczności.