Teatr Elżbietański

Cechy teatru elżbietańskiego

Teatr elżbietański (od nazwy okresu za panowania Elżbiety I).

Sprzeciwiał się klasycznym regułom: łamał zasadę trzech jedności: czasu, miejsca i akcji, dopuszczał umowność inscenizacyjną i nie stosował się do wymagań tzw. "decorum", czyli stosowność, wprowadzając do tragedii (gatunek wysoki) także osoby niskie i styl często graniczący z komicznym lub farsownym. Pomieszane były kategorie estetyczne, np. tragizm z liryzmem. Bohaterów cechowała zmienność, łatwość popadania w skrajne emocjonalne stany. Przedstawienia odbywały się w pałacach wielkich panów , dostępne dla niewielkiego grona publiczności. W pałacach przedstawienia odbywały się w dużej odpowiednio przygotowanej komnacie, natomiast przedstawienia z biletami odbywały się pod gołym niebem na dziedzińcach oberż, zazwyczaj w porze popołudniowej. Wznoszono specjalne drewniane budynki teatralne, które nie miały dachu i przypominały dziedziniec domu zajezdnego. Scena była platformą wychodzącą na przód pomiędzy widzów. Nie było dekoracji lub były bardzo skromne np. drzewo wyobrażało las. Brakowało w teatrze elżbietańskim efektów świetlnych, toteż aktorzy musieli informować widzów o jakiej porze rozgrywa się dana scena. Role kobiece grali mężczyźni.

Teatr elżbietański składał się z:
- sceny tylnej
- sceny górnej
- sceny przedniej
- przybudówki z wnęką zasłoniętą kotarą
- drzwi, którymi wchodzili aktorzy
- ganeczki na górze.

Cechy dramatu szekspirowskiego.
Szekspir wprowadził innowacje, odstępujące od zasad tragedii klasycznej. Są to:
- złamanie klasycznej reguły trzech jedności, akcja rozgrywa się w kilku miejscach, jest wielowątkowa, udział istot fantastycznych
- odstąpienie od zasady, wg. której na scenie mogło znajdować się najwyżej trzech aktorów, zwiększa ilość osób na scenie, są sceny batalistyczne
- rezygnacja z zasady "decorum", wprowadzenie humoru
- zmienność charakteru postaci