Królowa Elżbieta (lata panowania: 1553 - 1608) choć oficjalnie nigdy nie była mecenasem sztuki, potrafiła stworzyć specyficzne środowisko artystyczne, dawała licznym artystom pole do działania. Za jej czasów nastąpił rozwój teatru, sztuki i literatury. Świat usłyszał o licznych angielskich twórcach (szczególnie w dziedzinie teatru): Ch. Marlowe, R. Green, E. Spencer, G. Peele, Thomas Kyd, William Shakespeare.
Kierunki teatru
Scena estradowa czerpała styl i rozwiązania sceniczne z teatru starożytnego (szczególnie greckiego). 2-3 osoby (z rolami mówionymi) grały na podium. Sceneria stała, nie zmieniana podczas całego spektaklu. Początkowo były to niedojrzałe sztuki wystawiane przez amatorów.
Inscenizacja utworu na Uniwersytecie lub np. dworze Królowej. Na scenie budowano domy (szkielety drewniane obciągnięte płótnem). Jednorodne miejsce akcji. Stała sceneria, lecz dekoracje bogate, liczne rekwizyty i symbole na scenie. W takich przedstawieniach grali już aktorzy bardziej profesjonalni.
Teatr publiczny. Sztuki wystawiane przez zawodowe trupy aktorskie. Zakazano im na pewien czas działalności, bo skupiając dużo ludzi przyczyniały się do roznoszenia chorób i odrywania się od pracy. W końcu zaczęto je budować poza granicami miast. Pierwsze teatry angielskie epoki elżbietańskiej: "The Theatre", "The Globe" (1599r.), "Hope", "Swin". Były to już normalne budynki (3 piętra). Miały dużą scenę i garderoby dla aktorów. Stosowano tu nowe rozwiązania techniczne - zapadnie, żurawie (do "latania"), wtaczane przedmioty. Prócz sceny wszystko było pod gołym niebem. Teatry te były dla wszystkich - zarówno bogatych, jak i ubogich.
Teatr prywatny. Na czas zimy pokryty dachem, sztuczne oświetlenie (świece), droższy od publicznego, repertuar bardzo ambitny przeznaczony dla inteligencji, nie zmieniane dekoracje.
Tzw. "Maski" wystawiane w XVII w. po zamknięciu teatrów za Jakuba I. Nowe sposoby inscenizacji - częste zmiany scenerii, dekoracji, strojów podczas spektaklu.
Teatr nie podlegał cenzurze. Pojawiła się ona dopiero w okresie kontrreformacji (np. duchowieństwo ocenzurowało "Świętoszka" Moliera). Stroje były bardzo ciekawe, drogie, niejednokrotnie należały do samych aktorów.