Charakterystyka Ramzesa XIII jako namiestnika i faraona "Faraon" Bolesława Prusa.

CHARAKTERYSTYKA RAMZESA XIII JAKO NAMIESTNIKA I FARAONA – „FARAON” BOLESŁAWA PRUSA.
Ramzes XIII był potomkiem Ramzesa XII i królowej Niktoris. Jego pełne imię brzmiało – Cham-sem-merer-amen-Ramzes. Jako jedyny z czworga rodzeństwa był zdolny do objęcia tronu, dlatego po śmierci ojca został prawowitym władcą państwa. Wcześniej pełnił funkcję namiestnika Dolnego Egiptu.
Ramzes XIII, to dwudziestoletni „piękny młodzieniec, z twarzą prawie kobiecą”, któremu nie brakowało również aspektów męskości. Nie dbał o wygląd zewnętrzny. Jak przystawało na prawdziwego żołnierza, był wysportowany i czerstwy. Dobrze radził sobie podczas długich marszów oraz wypraw wojennych, ponieważ był przyzwyczajony do wysiłku. Jego wojskowe upodobania w dużej mierze znajdowały odzwierciedlenie w ubiorze, „miał na sobie obcisły kaftan w pasy niebieskie i białe, tegoż koloru chustkę pod hełmem, złoty łańcuch na szyi i kosztowny miecz pod lewym ramieniem”.
Ramzes był z natury osobą porywczą. Łatwo popadał w gniew, podejmował decyzje pod wpływem impulsu. Stąd wynikał brak rozsądku i roztropności. Doskonałym przykładem jest historia, kiedy Ramzes wyrzucił Sare wraz z Izaakiem z pałacu do izby czeladnej. Dopiero, po kilku dniach, kiedy ochłonął pozwolił zamieszkać jej w willi ze służbą.
Młody faraon nie miał praktycznie żadnego doświadczenia w rządzeniu państwem, przez co często zachowywał się lekkomyślnie. Niektóre jego postępowania były po prostu nieprzemyślane, przykładem może być fakt, iż nie posłuchał Menesa. Kpił z proroctwa, co do zaćmienia słońca, które w przyszłości, jak się później okazało, mogły zaważyć o jego losach.
Następca tronu był reformatorem. Znał problemy najniższej warstwy społecznej Egiptu. Pragnął bronić ludu, starał się ulżyć ich niedoli. W tym celu uczynił dzień siódmy wolnym od pracy oraz każdemu chłopu przyznał kawałek ziemi na własność.
Młody wódz interesował się głownie wojskiem, wszystko, co było z nim związane niezmiernie go pasjonowało. Nie da się również ukryć, że był doskonałym żołnierzem oraz taktykiem, czego dał wyraz podczas bitwy pod jeziorami sodowymi.
Ramzes uzależnił się od kasty kapłańskiej, planował znaleźć oparcie u szlachty i niższych urzędników. Chciał również sięgnąć do skarbów Labiryntu, aby wykorzystać je dla dobra kraju. Niestety odniósł porażkę w tej walce, którą przypłacił własnym życiem.
Zdecydowanie mogę uznać, iż Ramzes to bardzo wartościowy człowiek. Posiadał dobre i wrażliwe serce, rozumiał potrzeby i problemy ludzi biednych. Pomimo naiwności, wzbudza w czytelniku pozytywne uczucia.