Charakterystyka Ramzesa XIII jako namiestnika i faraona - "Faraon" Bolesława Prusa.

Ramzes XIII był potomkiem Ramzesa XII i królowej Niktoris. Jego pełne imię brzmiało – Cham-sem-merer-amen-Ramzes. Jako jedyny z czworga rodzeństwa był zdolny do objęcia tronu, dlatego po śmierci ojca został prawowitym władcą państwa. Wcześniej pełnił funkcję namiestnika Dolnego Egiptu.

Ramzes XIII, to dwudziestoletni „piękny młodzieniec, z twarzą prawie kobiecą”, któremu nie brakowało również aspektów męskości. Nie dbał o wygląd zewnętrzny. Jak przystawało na prawdziwego żołnierza, był wysportowany i czerstwy. Dobrze radził sobie podczas długich marszów oraz wypraw wojennych, ponieważ był przyzwyczajony do wysiłku. Jego wojskowe upodobania w dużej mierze znajdowały odzwierciedlenie w ubiorze, „miał na sobie obcisły kaftan w pasy niebieskie i białe, tegoż koloru chustkę pod hełmem, złoty łańcuch na szyi i kosztowny miecz pod lewym ramieniem”.

Ramzes był z natury osobą porywczą. Łatwo popadał w gniew, podejmował decyzje pod wpływem impulsu. Zwykł najpierw robić, a później dopiero analizować swoje słowa lub czyny. Wielokrotnie wpadał przez to w kłopoty, a także zdobywał wrogów – na przykład, gdy uraził Mefresa opowiadaniem o nim. Również jego pościg za Libijczykami to przykład zbyt impulsywnego działania, które mogło z resztą mieć bardzo poważne konsekwencje – nawet śmierć Ramzesa.
Młody faraon nie miał praktycznie żadnego doświadczenia w rządzeniu państwem, przez co często zachowywał się lekkomyślnie. Niektóre jego postępowania były po prostu nieprzemyślane, przykładem może być fakt, iż nie posłuchał Menesa. Kpił z proroctwa, co do zaćmienia słońca, które w przyszłości, jak się później okazało, mogły zaważyć o jego losach.
Następca tronu był reformatorem. Znał problemy najniższej warstwy społecznej Egiptu. Pragnął bronić ludu, starał się ulżyć ich niedoli. W tym celu uczynił dzień siódmy wolnym od pracy oraz każdemu chłopu przyznał kawałek ziemi na własność.

Jedną z piękniejszych cech charakteru Ramzesa XIII była jego niezwykła wrażliwość. Pierwszy raz ujawnia się już na manewrach w Pi-Baios, gdzie lituje się nad losem biednego chłopa, któremu wojska zasypały kanał budowany długie lata. Potem wielokrotnie staje w obronie ciemiężonego ludu, nie zawsze we właściwy i godny władcy sposób. Mimo to taka postawa jest godna pochwały i bardzo rzadka wśród społeczeństwa Egiptu.

Bardzo łatwe uleganie wpływom to jedna z charakterystycznych cech Ramzesa XIII. Faraon wielokrotnie ulegał argumentom Hirama czy Dagona, nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Często był jedynie marionetką w rękach Fenicjan, pragnących pozostać przy Egipcie i starających się wykorzystać jego pozycję do swoich celów. Aby to osiągnąć użyli młodej i pięknej tancerki - Kamy, która starała się wkupić w łaski młodego władcy.

Jako żołnierz faraon uważał, że rdzeniem dobrego i silnego państwa jest armia, więc większą część czasu poświęcał właśnie jej. Dziwne jest jednak, że za podporę uważał pułki obcokrajowców – Greków i Libijczyków. Całe życie w pałacu podporządkował swej pasji, każąc na przykład gotować proste jedzenie w małych ilościach, zamiast wytwornego dworskiego jadłospisu, kosztującego państwo wiele pieniędzy. Nie doceniał siły rozumu i nauki, wręcz bagatelizował ich znaczenie. Jak wiadomo z treści książki zemściło się to na młodym władcy, pozbawiając wpływów i poparcia społeczeństwa.

Ramzes uzależnił się od kasty kapłańskiej, planował znaleźć oparcie u szlachty i niższych urzędników. Chciał również sięgnąć do skarbów Labiryntu, aby wykorzystać je dla dobra kraju. Niestety odniósł porażkę w tej walce, którą przypłacił własnym życiem.
Zdecydowanie mogę uznać, iż Ramzes to bardzo wartościowy człowiek. Posiadał dobre i wrażliwe serce, rozumiał potrzeby i problemy ludzi biednych. Pomimo naiwności, wzbudza w czytelniku pozytywne uczucia.


Praca oceniona byla przez polonistkę na 5, nie miala zastrzeżeń. Polecam :))