Pablo Picasso

Pablo Picasso jeszcze za życia stał się żywą legendą i niewątpliwie jest jednym z najsłynniejszych artystów dwudziestego wieku. Jego czołowa pozycja wśród współczesnych twórców pozostaje niezagrożona do dnia dzisiejszego.
Żaden ze współczesnych artystów plastyków nie może się równać z mistrzem pod względem twórczej płodności.
W najbardziej efektywnym okresie twórczości Picasso potrafił bowiem codziennie namalować obraz. Dysponował też niezmiernie bogatym warsztatem , używał w swej pracy :
*Ołówka
*Akwarel
*Farb olejnych
*Kredek
*Metalu
*Gipsu
*Kamienia
*Różnorodnych odpadów najczęściej wydobywanych ze śmietnika
Przed wybuchem drugiej wojny światowej Pablo Picasso był czołową postacią artystyczną awangardy i prekursorem odważnych przedsięwzięć w dziedzinie malarstwa, rzeźby i grafiki.
Picasso urodził się w 1881 roku w miejscowości Malaga na południu Hiszpan. Jego ojciec również był artystą : uczył rysunku i dodatkowo pracował jako kustosz muzeum. Już jako dziecko mały Pablo przejawiał nieprzeciętne zdolności plastyczne , co umiejętnie rozwijali rodzice. Podobno pewnego dnia ojciec , ujrzawszy prace chłopca, wręczył mu własne farby oraz pędzle i pokornie przyrzekł , ze już nigdy nie namaluje żadnego obrazu. Swą edukację Picasso zaczął w Akademii Sztuk Pięknych w Barcelonie. Od roku 1900 coraz więcej czasu zaczął jednak spędzać w Paryżu, gdzie cztery lata później osiadł na stałe . W owych czasach miasto nad Sekwaną było kulturalną stolicą świata. To właśnie tu malarstwo Picassa dojrzało i nabrało cech swoistego stylu - ten pierwszy etap jego twórczości nosi nazwę "okresu błękitnego". Nastrój jego prac nasiąknięty był melancholią, a ich tematem były jednostki odrzucone przez społeczeństwo, nieszczęście i bieda. Sam artysta żył wtedy w ubóstwie.
Kolejny etap twórczości artysty nazwany został "okresem różowym" . Tematyka dzieł nie została zmieniona, jednak ich wydźwięk, podobnie jak kolorystyka, nabrał więcej ciepła. Na płótnach coraz częściej pojawiają się tancerki, arlekiny, akrobaci. Zachwyt światem cyrkowców pozwolił artyście zapomnieć o otaczającej go nędzy i przypadł do gustu odbiorcom. Coraz częściej odwiedzano jego pracownię i nie szczędzono pieniędzy na kupno obrazów. Zarówno w twórczości, jak i wżyciu Picassa czas biedy się skończył.
Od 1905r rtysta zajmuje się rzeźbą, której najbardziej liczące się przykłady powstaly po 1929r. Były to ażurowe konstrukcje metalowe, rzeźby figuralne o cechach surrealistycznych oraz kompozycje tzw. Rzyczy gotowych np.: Głowa-1931, Człowiek z jagnięciem-1944 lub Koza-1950. Artysta przejawia zainteresowanie twórczością Paula Cezanne i afrykańskich rzeźbiarzy. W 1907r. Picasso połączył technikę Cezanne'a ze świtem postaci afrykańskich rzeźb i stworzył na olbrzymim płótnie „Panny z Awignon”. Wydaje się, że ówcześni odbiorcy nie do końca zrozumieli przesłanie dzieła, które jest w rzeczywistości portretem pięciu kurtyzan. Jednak krytycy okrzyknęli to dzieło najważniejszym wczesnego okresu twórczości Picassa. Schematyczne postacie ludzkie były wyrazem zerwania z panującym realizmem. Zapowiadają one nadejście nowego stylu w sztuce współczesnej.
Przez następnych kilka lat Picasso i jego bliscy współpracownicy (G.Braque i J.Gris) rozszerzając obszar swych eksperymentów malarskich dali początek nowemu kierunkowi sztuki - nadano mu nazwę kubizm. Wkrótce osiągnęli taki poziom abstrakcji , że trudno było odczytać treść malowideł. Jednak po wnikliwej analizie w najbardziej odrealnionych obrazach kubistycznych można było dostrzec przynajmniej fragment konkretnych osób czy przedmiotów, gdyż artysta zawsze zaczynał swoje dzieła od elementu rzeczywistego.
Wybuch pierwszej wojny światowej i wstąpienie Braque`a do wojska przyniosły koniec owocnej współpracy trzech kubistów. Twórczość samego Picassa zaczęła stopniowo oddalać się od kubizmu. W 1917r z Rzymu nadeszło zamówienie na wykonanie projektu kostiumów oraz scenografii do baletu Parada Siergiejewa Diagilewa. Wizyta w stolicy Włoch stała się dla artysty impulsem do namalowania wielkich płócien o tematyce klasycznej. Można na nich podziwiać mitologicznych bogów i boginie a także fantastyczne nimfy i fauny. Tematyką klasyczną inspirowane były również akwaforty powstałe w latach trzydziestych na zamówienie kolekcjonera sztuki Ambrose Vollarda.
W latach trzydziestych spod pędzla Picassa zaczęły wychodzić dzieła przesycone złowrogim poczuciem rozpaczy i nieuchronnej tragedii. Przygnębienie było niewątpliwie wynikiem niepowodzeń w życiu prywatnym artysty, który właśnie rozwiódł się ze swoją żoną, oraz bliskich kontaktów z surrealistami. Pod ich wpływem Picasso pozwolił aby jego twórczością zawładnęła raczej podświadomość niż przemyślany wybór.
Szczytowym osiągnięciem tego okresu jest jedno z najsłynniejszych dzieł artysty „Guernica”- żywa reakcja wrażliwego twórcy na wieść o zbombardowaniu stolicy Basków podczas hiszpańskiej wojny domowej.
Podczas drugiej wojny światowej, sympatyzujący z komunistami a jednocześnie szykanowany przez nazistów, Picasso pozostał w okupowanej Francji, jednak zmuszony był przenieść się na południe kraju. Mimo tego po zakończeniu wojny nie powrócił już na stałe do Paryża. Zafascynowany twórczością ludowych artystów ceramików z południa sam poświęcił się garncarstwu, mając nadzieję, iż w ten sposób uchroni to rzemiosło od zapomnienia.
Obrazy Picassa powstałe po drugiej wojnie światowej, choć często prekursorskie, nie dorównują pod względem wartości artystycznej wcześniejszym, genialnym dziełom, które miały znaczenie dla rozwoju całej sztuki współczesnej i wywarły olbrzymi wpływ na pokolenie młodych artystów-plastyków. Pablo Picasso pozostanie w pamięci potomnych przede wszystkim dzięki wczesnemu malarstwu będącemu odpowiedzią na wydarzenia i ludzi wokół niego- jego romanse, przyjaźnie, podróże i wojnie.
Był najwybitniejszą indywidualnością twórczą XXw.
Picasso odwiedził Polskę z okazji Międzynarodowego Kongresu Pokoju we Wrocławiu w 1948r i podarował wówczas cykl własnoręcznie malowanych talerzy dla Muzeum Narodowego w Warszawie.