Polska w epoce saskiej

Po śmierci Jana III Sobieskiego, w 1697 na tron polski został wybrany król Fryderyk August z dynastii Wettynów, elektor Saksonii. Zasiadł on na tronie polskim jako August II. Wygrał on, w dużej mierze, dzięki poparciu sąsiadów Rzeczpospolitej: Rosji, Prus i Austrii. W Saksonii monarcha sprawował rządy absolutne. Także w Rzeczpospolitej zamierzał wzmocnić władzę królewską i przeprowadzić reformy gospodarcze. Dzięki temu związek Polski z Saksonią na początku wydawał się dobrą decyzją. Niestety, August II wciągnął Rzeczpospolitą w rujnujący konflikt o Inflanty. W 1702 r. w bitwie pod Kliszowem wojska królewskie poniosły klęskę. Wojska szwedzkie dowodzone przez Karola XII wkroczyły na terytorium Polski, a w Warszawie(1704) Polacy zawiązali konfederację przeciwko Augustowi II, która go detronizowała. Musiał on uciekać do Saksonii. Pod presją Karola XII w 1704 r. szlachta wybrała na nowego króla Stanisława Leszczyńskiego. Część szlachty jednak pozostała zwolennikami Augusta II. W 1704 r. została zawiązana kolejna konfederacja, tym razem w Sandomierzu. Miała ona na celu obronę praw Augusta II i sprzeciwienie się narzuconemu przez Szwedów elektowi. Konfederacja została poparta przez Rosję, przeciwniczkę Szwecji. Po kilku latach odwróciły się losy wojny i na miejsce Szwedów do Polski wkroczyli Rosjanie. W związku z takim obrotem spraw Leszczyński musiał uciekać z kraju, a na jego miejsce powrócił August II. Po odzyskaniu korony August próbował przeprowadzić zmiany ustrojowe w Rzeczpospolitej, ale szlachta, która obawiała się utraty swych przywilejów, zawiązała konfederację tarnogrodzką. Król nie dysponował dostateczną siłą, żeby pokonać konfederatów. Pod presja wojsk rosyjskich zawarto ugodę, którą zatwierdzono na Sejmie Niemym w 1717 r. Postanowieniami tej ugody było m.in. podkreślenie personalnego charakteru unii polsko-saskiej, wyjście wojsk saskich z terenów Rzeczpospolitej, ograniczenie kompetencji hetmanów, ustalenie liczby polskiego wojska do 24 tys. porcji żołdu, czyli ok. 12 tys. etatów w Koronie i 4 tys. na Litwie. Sejm Niemy zapoczątkował okres uzależnienia naszego państwa od Rosji, trwający prawie cały XVIII w. Po śmierci Augusta II doszło do walki o tron polski. Większość szlachty opowiadała się za Stanisławem Leszczyńskim, natomiast część za Augustem III, synem Augusta II. August III miał zdecydowaną przewagę militarną i Stanisław Leszczyński, prawowity władca, musiał opuścić Rzeczpospolitą. Na sejmie pacyfikacyjnym(1736) ostatecznie August III został uznany za króla Polski. August III, w przeciwieństwie do swojego ojca, zarówno w zyciu osobistym, jak i w sprawach państwowych ulegał wpływom z zewnątrz. W Rzeczpospolitej przebywał rzadko i nie interesował się sprawami państwa. W jego imieniu rządy sprawowali faworyci, dbający głównie o własne korzyści. W tym czasie bardzo duży wpływ na życie polityczne Rzeczpospolitej miała Austria, Rosja, Prusy i Francja.