"Ona pozostała wierna sobie" - charakterystyka Antygony.

Antygona to tytułowa postać słynnej tragedii Sofoklesa. Córka Edypa i Jokasty, siostra Ismeny oraz tragicznie poległych Eteoklesa i Polinejkesa ; jest również siostrzenicą króla Teb – Kreona i narzeczoną jego syna, Hajmona. Pochodzi z rodu Labdakidów, nad którym ciąży przepowiednia wyroczni delfickiej. Kolejnym ciosem jest dla niej surowy zakaz Kreona, który nie pozwala pochować Polinika. Sprzeciwienie mu się jest główną przyczyną konfliktu tragicznego i nieszczęścia naszej bohaterki.
Antygona jest młoda, piękna, zakochana. Bardzo chce żyć. Ale poczucie obowiązku i konieczność wypełnienia praw boskich jest silniejsza niż wola życia. Jej zdaniem prawo boskie jest wyższe i ważniejsze niż prawo ziemskie, ustanowione przez człowieka. Nie może zrezygnować z tego, co uważa za słuszne i moralne.
Poznajemy ją w momencie moralnych rozterek. Pochować brata, który został ogłoszony zdrajcą, czy też usłuchać rozkazu swojego stryja - Kreona, który jest aktualnym władcą Teb.
Wybiera uczucia. Wbrew rozkazowi króla postanawia sama bronić prawa brata do odpowiedniego pochówku i spokoju po śmierci. Jest w pełni świadoma, ze czeka ją za to śmierć.
Opinia publiczna jest po stronie dziewczyny. Podczas udowadniania swoich uczuć poznajemy jej charakter.
Bohaterka wykazała się nie lada odwagą sprzeciwiając się królowi. W tamtych czasach było to rzadkością i naprawdę wymagało pewności siebie oraz silnego charakteru. Antygona miała świadomość konsekwencji swojego czynu i pomimo tego nie zawahała się przed niczym. Możemy się o tym przekonać, czytając następujący fragment:
- „Tak więc nie mierzi mnie śmierci ta groźba, Lecz mierziłoby mnie braterskie ciało
Nie pogrzebane. Tak, śmierć mnie nie straszy”
Nie zważała na opinię innych, nawet nie posłuchała własnej siostry, która potępiała jej decyzję. Robiła to, co uważała za słuszne. Nie miała problemów z wyrażaniem swojego zdania. Dowodzą tego słowa:
-„Mów głośno, bo ciężkie kaźnie
ściągnąć byś mogła milczeniem na siebie.”
Antygona jest pełna dumy rodowej. Porywcza i łatwo wybuchająca, zdecydowana i energiczna, doskonale wie jak przekonać lud, że ma słuszność, co do pochówku swojego brata i co do przeciwstawienia się przeciwko rozkazowi króla. Dziewczyna jest przekonana o swojej racji i wyższości nad Kreonem, którego uważa za głupca. Jako, że jest dumna, nie godzi się na hańbienie zarówno swojego jak i Polinejkesowego imienia.
Córka Edypa była idealistką, jej prawa były dla niej ważniejsze niż prawa Kreona, była jedyną osobą, która sprzeciwiła się zakazowi Kreona. Została, więc buntownikiem, wiedząc, iż może nawet stracić swe życie. Pochowała brata, co niewątpliwie świadczy o jej miłości do niego. Antygona postępuje według własnego systemu wartości prawa boskiego, postępuje samowolnie, wbrew nakazom władzy ludzkiej. To istota porywcza i impulsywna.
Przeciwstawienie się bohaterki Kreonowi świadczy również o jej wielkiej miłości do brata i rodziny, wrażliwości oraz wielkim sercu. Antygona była także opiekuńcza , gdyż troszczyła się o bezpieczeństwo siostry Ismeny, zabraniając jej ukazywania prawdy o zamiarze dokonania pochówku brata, by nie sprowadziła na siebie nieszczęścia.
Oprócz zalet jak każdy człowiek Antygona miała także i wady. Jedną z nich, jaką jest pycha, bohaterka pokazała podczas rozmowy z królem, chcąc pochowania brata z zamiarem doznania sławy i chwały:
„(...) skąd bym piękniejsza sławę
uszczknęła, jako z brata pogrzebania!”
Druga jej wada przejawiała się w sytuacji, gdy w obliczy śmierci tak silna osoba lamentuje nad sobą i swoim postępowaniem i zdaje sobie sprawę, co straciła. W tym momencie mówi:
„Ani zaznałam miłości,
Ani mi zabrzmi żadna pieśń weselna;
Ale na ziemne Archeonu łoże
Ciało nieszczęsne me złoże”
„O, ja nieszczęsna!”
Moim zdaniem postać Antygony jest godna uwagi przez swoją postawę i dorosłe zachowanie. Dziewczyna wykazała się niemałą odwagą, rozsądkiem i poświęceniem dla innej osoby, co w starożytnej Grecji należało do rzadkości.
Sądzę, że Antygona była prawą i szlachetną osobą. Cenie ją za przywiązanie do rodziny, za poczucie pewnych wartości. Zachwyt wzbudza we mnie także jej upór,odwaga i siła, z jaką mogła przeciwstawić się sile wyższej. Mimo, że miała chwile słabości i czasami przejawiała cechy egoizmu uważam, iż jest godna naśladowania.