Powstanie Kościoła

Religia starożytna Greków i Rzymian była wielobóstwem. Czcili oni siły przyrody, uosabiając je w postaciach bóstw. Lecz politeistyczny kult przyrody, nawet pogłębiony myślami filozofii greckiej, nie zdołał zaspokoić dusz, szukających istotne prawdy. Zresztą wyższe sfery społeczne grecko-rzymskie przeważnie już przed Chrystusem utraciły wiarę religijną. Jedni — epikurejczycy i stoicy — próbowali wypełnić lukę, jaka u nich wskutek tego powstała, systemami filozoficznymi, nie dającymi wewnętrznego zaspokojenia; inni — sceptycy i eklektycy nie szukali w ogóle ideałów.

Także stan religii żydowskiej nie przedstawiał się lepiej. Wśród Żydów zwalczały się dwa stronnictwa: faryzeuszów i saduceuszów. Faryzeusze, fanatycy narodowo-wyznaniowi, upatrywali doskonałość w ślepym, drobiazgowym, formalistycznym przestrzeganiu zakonu Mojżeszowego i innych przepisów religijnych; saduceusze, ówcześni wolnomyśliciele, pragnęli religię żydowską pogodzić z kulturą i filozofią grecką. Nie wierzyli oni w nieśmiertelność duszy, popadali w materializm, podważali tym samym podstawy religii. Podcięte, więc były już żywotne siły mozaizmu, podobnie jak świat grecko-rzymski wchodził już w stan kryzysu religijnego.

Na takie to czasy przypadło posłannictwo Syna Bożego, Jezusa Chrystusa na ziemi. To miał na myśli apostoł Paweł, pisząc do Galacjan 4, 4 i 5: „Gdy przyszło wypełnienie czasu, posłał Bóg Syna Swego, narodzonego z niewiasty, który się stał pod zakonem, aby tych, którzy byli pod zakonem, wykupił, żebyśmy prawa przysposobienia za synów dostąpili". Gdy dobiegła kresu rola dziejowa dawnych religij, objawił Bóg ludzkości w Synu Swoim doskonałą religię. Chrystus ogłosił ludzkości doskonałą naukę i przypieczętował jej objawienie ofiarą własnej krwi na krzyżu; Bóg zaś Jego zmartwychwskrzeszeniem okazał, że ofiarę tę przyjął. Odtąd miejsce ofiar zwierzęcych, jakie były w pogaństwie i żydostwie, zajęła jedyna prawdziwa ofiara krwi Chrystusowej na Golgocie. Znalazła więc ludzkość w Chrystusie doskonałą naukę i doskonałe pojednanie z Bogiem. Tym samym fundament Kościoła był założony.

Jako specjalni świadkowie tej zbawiennej prawdy występują apostołowie w 50-ty dzień po zmartwychwstaniu Zbawiciela. Pod wpływem Ducha św. głoszą pierwszy raz publicznie Ewangelię. Piotr zapala wiarę w sercach trzechtysięcznej rzeszy słuchaczy, którzy przyjmują chrzest święty. Tak powstaje pierwszy zbór w Jerozolimie, z którego rodzą się potem inne zbory. W dzieje ludzkości wstępuje nowy czynnik: Kościół chrześcijański.