Gadiatorzy wg m. Granta

Od kolejnych napływających rzesz jeńców wojennych wcielanych do oddziałów gladiatorskich profesja ta przejęła swe dziwaczne, egzotyczne stroje, które były dodatkowym źródłem atrakcji dla publiczności. Już od czasów republiki jeńców zmuszano do walki przy użyciu ich własnej broni i we własnym stylu. Z czasem z tej nieszczęsnej masy, zapędzonej na arenę, wyłoniły się odrębne kategorie gladiatorów.
Takie np. było pochodzenie gladiatorów, znanych pod nazwą "Samnitów"
Nosili oni ciężkie, wspaniałe zbroje żołnierzy, którzy byli ich wzorem. Wyposażenie ich składało się z dużej, owalnej tarczy (scutum), skórzanego lub w części metalowego nagolennika na lewej nodze (ocrea) i hełmu ze spuszczoną przyłbicą (galea), z wielkim grzebieniem i piórami. Do tego dochodził miecz (gladius) lub włócznia (hasta) i reąkaw na prawym ramieniu, który stanowił część ogólnego ekwipunku gladiatora. Przez długi czas Samnici byli jedynymi gladiatorami, jakich znał Rzym.
"Trakowie" mieli zakrzywiony miecz (sica) o różnym kształcie i małą, kwadratowa lub okrągłą tarczę (parma). Oprócz przepasek ze skóry (fasciae) wokół nóg lub ud nosili nie jeden nagolennik jak Samnici, lecz 2.
Ludy celtyckie miały także z swych własnych gladiatorów. Trinqui byli ofiarami sakralnymi, cruppellarii nosili ciężkie pancerze. Zawodnicy tego rodzaju zostali wcieleni do zbuntowanych wojsk galijskich przeciwko Rzymowi w 21r.pn.e. Rzymscy gladiatorzy, znani jako "Gallowie", należeli do innej kategorii i mogli przenikać do Etrurii z terenu północnej Italii, a stamtąd do Rzymu. W okresie cesarstwa "Gallów" stopniowo zastąpił typ gladiatora znany jako myrmilo od rysunku ryby morskiej, jaką miał na hełmie
Innymi typami zawodnika z okresu późniejszego byli sekutor, czyli ścigający oraz provocator. Tors i nogi sekutora były zwykle, lecz niekoniecznie, obnażone. ma okrągły lub wysoki hełm z przyłbicą czasem z metalowym grzebieniem), dużą prostokątną lub owalną tarczę, sztylet lub krótki miecz i nagolennik tylko na lewej nodze, stanowiący dopełnienie ochrony lewej strony ciała, osłanianej w wyższych partiach przez tarczę; w ten sposób zawodnik był osłonięty przed ciosem od szyi po kolana. Nosi pas, czasem szeroką przepaskę z metalu, lecz najczęściej ze skóry biegnącą w dół ku udom, zakrywającą genitalia. Przepaska skórzana (manicae) osłaniała wysuniętą prawą rękę, w której trzymał sztylet. Czasami noszono też przepaski na kostce lub łydce, powyżej lub poniżej kolana, albo w obydwu miejscach lub wokół uda.
Retiarius był wyposażony w trójząb lub harpun z ości tuńczyka (fascina), sztylet i sieć, do której przyczepiony był sznur, tak że gladiator mógł ją cofnąć jeśli nie udało mu się usidlić swej ofiary. Głowa retiariusa była zwykle obnażona, chociaż czasami nosił przepaskę. Miał pas i nagolenniki lub ochraniacze kostek, a jego lewe ramię osłaniał skórzany lub metalowy naramiennik (galerus). Gladiator ten był wyekwipowany jak rybak. Chociaż mogły istnieć precedensy metody walki polegającej na zarzucaniu siatki, brak pełnej zbroi sprawiał, że nieszczęsnego retiariusa uważano za zawodnika niższego rzędu i przydzielono mu gorsze kwatery.
Jeszcze innym typem gladiatora był andabatae. Ubrani w kolczugi jak kawaleria wschodnia (catapharacti), w hełmach z przyłbicami bez otworów na oczy, szarżowali oni konno na oślep jeden na drugiego..
Gladiator innego typu to eques. Walczył konno, nosił tunikę i miał okrągłą tarczę. Velites walczyli pieszo, a każdy z nich miał włócznię z przymocowanym do niej rzemieniem lub pasem (hasta amentata). Essedarii szarżowali na siebie stojąc na konnych rydwanach, na modłę brytyjską, z woźnicą u boku. Dimmachaeri to zawodnicy walczący dwoma sztyletami, bez hełmu. Byli także sagittarii z łukami i strzałami, walczący z dzikimi zwierzętami, a także innymi gladiatorami.
Zazwyczaj gladiatorzy, niezależnie od kategorii, występowali przeciwko sobie pojedynczo, ale często zdarzały się pojedynki grupowe lub masowe.