"Pokolenie" K. K. Baczyński.

"Pokolenie" K.K. Baczyńskiego z 1941 r. jest to wiersz, który przedstawia przerażającą wizję świata i pokolenia wojny.

Młodzi, dwudziestoletni ludzie dorośli już do trumny - śmierć grozi im w każdej chwili, ich życie zostało przyśpieszone.
Żyją w odkształconej rzeczywistości, podobnej do wizji Apokalipsy – rzeki ognia, ścięte krą purpurową - to ich normalność.
"Czegoż ty jeszcze ?" – mówi poeta do siebie lub rówieśnika, a jest w tym pytaniu i gorycz, i protest, i męstwo "dumy" ze swego losu.

"Każdy – kolumną jesteś
na grobie pieśni własnych zamarzły..."

Zauważmy: pieśń jest w grobie - w tym tkwi największa tragedia poety.
Lecz wciąż jest on zdolny do poetyckiego przekształcania świata: oczu orzech jest stężały, skrzypi śnieg, a nie serce, nie łzy wzrosły w twarz, lecz "soli kulki z nieba"...
A zatem ból jest ukryty, śmierć niby nie przeraża.
Odwaga i męstwo tworzą maskę żołnierza – Kolumba, lecz w sercu ma on zwykły, ludzki ból, lęk śmierci, tęsknotę za miłością i możliwością tworzenia.