Czołgi (Niemieckie)

Na stronie tej pragniemy opisać broń pancerną użytą w II Wojnie Światowej, której egzemplarze mogły się znajdować na terenie polski. Powyższe zestawienie ma pomóc wam w poszukiwaniu i identyfikacji broni pancernej. Często w opowiadaniach naocznych świadków każdy zatopiony pojazd na gąsienicach to czołg, fragment wystającej lufy z bagna to nie Sturmtiger, tylko T34 o wielotysięcznej produkcji. Nie prawdą są opowiadania o bajońskich sumach otrzymywanych za czołgi, często mają one tylko wartość złomu i nie pokrywają nawet kosztów wydobycia. Tylko za nieliczne egzemplarze broni pancernej (czy innej z II Wojny Świat.) kolekcjonerzy i muzea oferują bajońskie summy oraz współpracę w celu jej pozyskania. Znalezienie takiego egzemplarza nie jest sprawą przypadku, trzeba wiedzieć gdzie jednostki wojskowe wyposażone w daną broń stacjonowały i walczyły, w jakich bitwach i kiedy poniosły straty w sprzęcie. Gdzie broń likwidowano i ukrywano by po walkach, czy też po zakończeniu wojny nie dostała się w ręce wroga.




Broń pancerna


Niemiecka

pierwsze modele " Grosstraktor "; "Neubaufahrzeug" ("Mittlere Traktor")
czołgi lekkie PzKpfw I; PzKpfw II; PzKpfw 35t i PzKpfw 38t
czołgi średnie Pzkpfw III; Pzkpfw IV; Pzkpfw V (Pantera)
czołgi ciężkie Tygrys PzKpfw VI (Sd.Kfz.181); Knigstiger (Tygrys II) (Sd.Kfz.182)
samob.działa ppanc. Panzerjger I; Marder I/ II/ III; Nashorn (Hornisse) Sd.Kfz. 164
samob.działa panc. Panzerjger; Sturmgeschtz StuG III/IV; JagdpancerIV; Ferdinand; Jagdpanter; Jagdtiger; Brummbr; Sturmtiger
samob.działa polowe Wespe; SiG 33 Bizon; Hummel- Geschutzwagen III/IV; KARL
samob.działa plot. Ostwin; Mbelwagen; Wirbelwind i inne
Samochody pancerneSd.Kfz. 221/222/223; Sd.Kfz. 231/232/263(6x4); Sd.Kfz. 231/233 (8x8); Sd.Kfz. 234 (Puma); Sd.Kfz.250/251

Grosstraktor i pierwsze modele


Grosstraktor
Pierwsze zamówienia na czołgi, inspirowane nowymi teoriami taktyki wojennej , złożono w kwietniu 1926. W celu obejścia ograniczeń Traktatu Wersalskiego maszyny te nazywano " Grosstraktor ". Tak więc "lekkie ciągniki" ważyły 10 ton, uzbrojone były w działko kalibru 37 mm i wyglądem przypominały brytyjski czołg Vickers. "Ciężkie czołgi" osiągały wagę 20 ton posiadały dwie wieże: przednią z działem kalibru 75 mm i drugą uzbrojoną w karabin maszynowy Zakładany pojazd (Armeewagen 20) miał posiadać obrotową wieżyczkę z 75 mm armatą, kontrakt opiewał na dwa prototypy i został podpisany w marcu 1927. Zadania tego podjęły się na początku 1928 trzy niemieckie firmy: Daimler-Benz, Krupp i Rheinmetall. Montaż rozpoczęła firma Rheinmetall w sierpniu 1928, w czerwcu 1929 zlecono budowę dalszych sześciu modeli. Ogólnie zbudowano około 10 prototypów które poddano próbą w rosyjsko-niemieckiej szkole pancernej w Kazaniu. Modele te nigdy nie weszły do produkcji seryjnej i pozostały w fazie prototypów. Czołgi te weszły w skład I Panzer-Division w sierpniu 1935, gdzie służyły do celów szkoleniowych.




NeubauFahrzeug
Czołgom ciężkim Niemcy okazali znikome zainteresowanie. Jakkolwiek w 1934 wyprodukowano dwa prototypy Neubaufahrzeug (zwane też "Mittlere Traktor"), nazwa skrócona pojazdu to Nb.Fz. Konstrukcje te powstały w oparciu o brytyjski ciężki czołg "Niezależny", podobnie jak radziecki T-35, oraz własne prototypy ciężkich czołgów typu "Grosstraktor". Rheinmetall podjął się wykonania podwozia, natomiast Krupp otrzymał zlecenie na budowę wieżyczek (poźniej Rheinmetall otrzymał kontrakt na budowę jednej wieżyczki). W 1934 powstał pojazd Neubau Fahrzeug Nr.1 uzbrojony w 37 mm armatę umieszczoną ponad armatą 75 mm. Neubau Fahrzeug Nr.2 posiadał 37mm armatę obok 75mm armaty w prostokątnej wieżyczce. W 1935-36 zbudowano dalsze eksperymentalne czołgi z trzema wieżyczkami Neubau Fahrzeug Nr.3-5. Załoga tych czołgów składała się z sześciu ludzi. Dalszy rozwój tych pojazdów został wstrzymany. W kwietniu 1940 trzy czołgi tej serii PzKpfw IVs, zostały zaokrętowane i wysłane do Norwegii, gdzie propaganda niemiecka opisywała ten pojazd jako nową broń PzKpfw V, dezorientując tym obcy wywiad.




Czołgi lekkie:

PzKpfw I
PzKpfw II
PzKpfw 35t i PzKpfw 38t

PzKpfw I
Wobec testów przeprowadzonych w Kazaniu nad rzeką Kamą z czołgiem Grosstraktor, wzorowanym na czołgu Vickersa M Mark II, i jego kiepskimi wynikami w polu. Heinz Guderian (Szef Inspektoratu Zmotoryzowanych Jednostek) wnioskował w 1931 o budowę dwóch nowych czołgów PzKpfw III i PzKpfw IV, na których miał się oprzeć trzon niemieckich sił pancernych. Zanim te modele zostały zbudowane, potrzebny był lekki i tani czołg szkoleniowy. Założono budowę 5 tonowego lekkiego czołgu uzbrojonego w dwa karabiny maszynowe we wieżyczce. Tak powstał PzKpfw I był to prosty pojazd dwu osobowy (kierowca, kanonier) uzbrojony w dwa karabiny maszynowe 7.92mm w nieobrotowej wieżyczce. Smutne doświadczenia wyniesione z wojny w Hiszpani (Legion Kondor walczący w Hiszpanii otrzymał 180 tych pojazdów, które to dziesiątkowały czołgi radzieckie T-26 uzbrojone w działo 45 mm), doprowadziły do modernizacji konstrukcji. Zbudowano 200 modeli z zmodernizowanym nadwoziem (SdKfz 265 Befehlspanzer), zwiększając stan załogi do trzech osób, stanowisko dowódcy umieszczono na wieży. Czołg wyposażono w stolik do map, i wyposażono w radio. Powstały dwa zasadnicze modele A (masa 5,4 T, moc silnika min 57KM) i modele B (masa 6T, moc silnika 100KM )


PzKpfw II
Ze względu na opóźnienia w produkcji PzKpfw III i IV zdecydowano się na produkcję następcy PzKpfw I. Nowy czołg miał posiadać ciężar 10 ton, działo 20 mm i karabin maszynowy, załoga miała składać się z trzech osób. Do budowy prototypów przystąpiły trzy zakłady Krupp, Henschel i MAN. Krupp przeprojektował podwozie w oparciu o PzKpfw I. Wybrano pojazd zbudowany przez firmę MAN, i przyjęto do służby pod oznaczeniem PzKpfw II. Był to czołg uzbrojony w 20 mm armatę KwK 30 w obrotowej wieży i 7,92 mm karabin maszynowy. Mimo że były to maszyny treningowe były wstanie stawiać słaby opór przeciwnikowi podczas wojny w Hiszpani. W maju 1940 podczas ataku na Francję armia niemiecka posiadała 955 czołgów PzKpfw II, a 1067 podczas ataku na Rosję w 1941. Mimo że po 1941 liczba tych czołgów miała być zredukowana, wobec cięższych czołgów nieprzyjaciela, czołgi ciągle produkowano i modernizowano jako pojazdy rozpoznawcze. Tak powstał w 1942 ostatni model tej serii PzKpfw II L "Luchs" (Ryś). Był to czołg cztero osobowy, uzbrojony w 50 mm armatrę KwK 39 L/60, i chroniony czołowym pancerzem o grubosci 30 mm. W latach 35-43 wyprodukowano 13 modeli PzKpfw II Ausf.A-L, masa pierwszych modeli 7,6 T, przy minimalnej mocy silnika 140KM, a ostatnich 9,5T przy mocy 180KM.


PzKpfw 35t i PzKpfw 38t
To czołgi nie będące konstrukcją niemiecką, ale pod tymi oznaczeniami weszły na uzbrojenie armii niemieckiej. Był to lekki czołg LT-35 i średni LT-38 produkcji czeskiej, zajęte przez wojska niemieckie podczas aneksji Czechosłowacji.




Czołgi średnie:

Pzkpfw III
Pzkpfw IV
Pzkpfw V (Pantera)



Pzkpfw III
Długo oczekiwany Pzkpfw III, pojawił się w 1936 i był trzonem niemieckich oddziałów pancernych do 1942. Wyprodukowano wiele modeli tego czołgu, którego głównym problemem było słabe zawieszenie. Dopiero Daimler-Benz zbudował model Ausf E w którym zastosowano nowe zawieszenie składające się z sześciu małych kół jezdnych. Masa czołgu wahała się w okolicach 15 ton, i była zbyt duża dla lekkich czołgów, a za mała dla czołgów średnich. Czołg faktycznie różnił się od czołgów lekkich uzbrojeniem a nie grubością pancerza. Czołgi Pzkpfw III (modele Pzkpfw III Ausf A do E) uzbrojone były w 37 mm krótką armatę, mimo że Guderian zakładał dla czołgów tej klasy armatę 50 mm (Rosjanie używali w owym czasie, w czołgach tej klasy armaty 45 mm, Brytyjczycy armatę 40 mm). Obszerna wieżyczka Pzkpfw III pozwoliła w późniejszym okresie na przezbrojenie czołgów najpierw za pomocą krótkiej 50 mm armaty, później armaty 50 mm długo lufowej, aż w końcu zastosowano w modelu Pzkpfw III Ausf N armatę 75 mm . Podczas Francuskiej kapancanii w 1940, zbudowano 54 modele PzKpfw III Ausf E zdolne do pokonywania przeszkód wodnych po dnie na głębokości do 4m, czołgi te brały udział w inwazji na Rosje i przygotowywano je do inwazji na Anglię. W 1941 pojawił się pierwsze PzKpfw III Ausf. J uzbrojony w 50mm armatę KwK.39 L/60. Bryła pojazdu nie uległa zewnętrznym zmianą, jedynie zwiększono grubość czołowego pancerza. Ze względu na słabą zbroję czołgu, wzmocniono jego ochronę płytami osłaniającymi gąsienice. Niestety ochrona ta była słaba wobec 76 mm dział T-34 i miała raczej zadanie psychologiczne. Inną wadą tych czołgów to stosunkowo wąska gąsienica, która nie zawsze zdawała egzamin w trudnym terenie. Produkcję PzKpfw III zamknięto w 1943 ilością około 6000 maszyn, mimo to wiele tych maszyn pozostało w armii do końca wojny.
Produkowane modele:
· PzKpfw III A-E; rok/prod. 1936-40; masa 15-19,5T; działo 37mm; pancerz 10-30mm; moc silnika 230-320KM
· PzKpfw III F-M; rok/prod. 1940-42; masa 20,3-22,3T; działo 50mm; pancerz 10-60mm; moc silnika 300KM Armaty pierwszej serii o krótkiej lufie, późniejsze dłuższe.
· PzKpfw III N; rok/prod. 1942-43; masa 22,3T; działo 75mm; pancerz 10-70mm; moc silnika 300KM


Pzkpfw IV
Czołg ten odgrywał wielkie znaczenie w niemieckich siłach zbrojnych. PzKpfw IV w oryginalnej wersji był wyposażony w 75 mm armatę Kw.K. L/24 i stanowił trzon niemieckich wojsk pancernych. Jego produkcja była kontynuowana do końca wojny i zamknęła się liczbą ok. 8500 szt. Czołg ten otrzymał ośmiokołowe nowe zawieszenie, a pod względem uzbrojenia i pancerza przeszedł szereg modernizacji. Twórcą idei budowy tego czołgu był twórca niemieckich sił zbrojnych generał Heinz Guderian, który potrzebę istnienia takich czołgów już sygnalizował w 1933 r. Czołg o większych rozmiarach niż jego poprzednicy, zabierał pięć osób załogi. Malowany w ciemnych odcieniach niebieskozielonych PzKpfw IV, brał udział w okupacji Czechosłowacji i inwazji na Polskę. Jedynie znikome straty poniósł w Polsce od 37 mm armat ppanc., doświadczenia te spowodowały wzmocnienie pancerza następnych modeli. Tak powstał model PzKpfw IV Ausf.E wzmocniony od czoła 30 mm płytą stalową ("Zusatzplatten"). Masa modelu podstawowego (modelu Ausf F2), PzKpfw IV wynosiła 23,2 tony grubość pancerza wahała się od 8-50 mm. W miarę rozwoju modelu dążono do zwiększenia energii kinetycznej pocisków ppanc. poprzez zmiany armaty oraz dążono do wzmacniania grubości pancerza. W związku z czym w modelu PzKpfw IV Ausf.F poraz pierwszy zastąpiono krótką armatę 75 mm KwK L/24, nowym dłuższym działem Kw.K.40 L/43 i wzmocniono pancerz czołowy do 50 mm. Zmodernizowano wieże czołgu, w listopadzie 1942 poszerzono gąsienice, w maju 1943 dodano boczne osłony na gąsienice. Opisana tu modernizacja miała swe odbicie w nowym modelu PzKpfw IV Ausf.F2 przemianowanym w czerwcu 1942 na model Ausf.G. W modelu PzKpfw IV Ausf.H zastosowano 75 mm działo KwK L/48 o prawie dwukrotnie dłuższej lufie i energii początkowej pocisku niż w przypadku armaty KwK L/24, ponadto zwiększono grubość pancerza do 80 mm, ciężar wozu osiągnął maximum konstrukcyjne dla tego nadwozia 25T. W grudniu 1942 zdecydowano o modernizacji modelu PzKpfw IV Ausf.H. W nowym czołgu zwiększono nachylenie płyt pancerza, wzwiazku z dalszym wzrostem masy do 28 T zmieniono konstrukcje kół jezdnych podwozia. Nowy model określono jako PzKpfw IV Ausf.J a jego produkcję rozpoczęto w lutym 1944, był to ostatni model tej serii wyprodukowany w ilości 3150 szt do kwietnia 1945.
Produkowane modele:
· PzKpfw IV A-F1; rok/prod. 1936-41; masa 17,3-22,3T; działo 75mm; pancerz 10-60mm; moc silnika 250-320KM armata z krótką lufą, późniejsze serie dodatkowe opancerzenie.
· PzKpfw IV F2 (G)-J; rok/prod. 1942-45; masa 22,6-25T; działo 75mm; pancerz 10-80mm; moc silnika 300KM armata z długą lufą.

PzKpfw V Pantera
Gdy w drugiej połowie 1941 po raz pierwszy na polu walki pojawił się rosyjski czołg T-34, armia niemiecka doznała szoku. Po przeanalizowaniu zdobycznego egzepanclarza T-34 dowództwo niemieckie złożyło zamówienie na nowy czołg z przednim pancerzem o grubości 60 mm, działem o kalibrze 75 mm i wadze 35 ton. Pojawiły się nawet sugestie, aby produkować dokładne kopie czołgu. T-34 ("Pantera Komitet"), ale zostały odrzucone ze względu na ich "niepatriotyczny" charakter. Poza tym pewne cechy konstrukcyjne nie pozwalały na produkowanie tego czołgu środkami dostępnymi w Niemczech. Plany nowych czołgów przedłożyli Daimler-Benz oraz MAN (Maschinenfabrik Augsberg-Nurnberg). Z założenia miął być to czołg średni o masie 30-35 T, z 60 mm czołowym pancerzem. Pierwszy z nich posiadał montowany poprzecznie silnik, napęd na tylne koła, amortyzowane koła jezdne, zawieszenie sprężynowe oraz kilka innych ciekawych rozwiązań konstrukcyjnych, które jednak wymagały skomplikowanego procesu produkcji. Dlatego też propozycja ta została odrzucona jeszcze w 1942 przed pojawieniem się prototypu. Czołg zaproponowany przez wytwórnię MAN posiadał zawieszenie na wałkach skrętnych, zestaw kół jezdnych zachodzących za siebie, silnik umieszczony z tyłu, napęd na przednie koła i pancerz ułożony pod dużym kątem. Produkcja tego czołgu ruszyła w wrześniu 1942 , pierwsze modele PzKpfw V ausf A (60 mm pancerz) zeszły z produkcji w listopadzie 1942. W wkrótce w styczniu 1943 dowództwo niemieckie zażądało, aby grubość przedniego pancerza została zwiększona do 80 mm (wzrost masy do 44T), tak powstał model PzKpfw V ausf D (przemianowany później z niewiadomych przyczyn, jako PzKpfw V ausf A) . Było to niefortunne posunięcie, konstrukcja pojazdu przystosowana była bowiem do wagi 35 ton, a w momencie dokonania zmiany parametrów produkcja wielu elementów czołgu (m.in. kół i zawieszenia) została już zakończona. Jak się później okazało , dodatkowe pięć ton przyczyniło się do zwiększenia zawodności czołgu na polu walki. Pantera uzbrojona była w działo kalibru 75 mm (długość 70 kalibrów) nadające pociskom dużą szybkość początkową. Działo wystrzeliwało pociski z prędkością ok. 950 m na sek, które z odległości 2000 metrów niszczyły pancerz o grubości 100 mm, lub pociski z rdzeniem lecące z prędkością 1300 m na sek, które z tej samej odległości niszczyły pancerz o grubości I22 mm. W praktyce oznaczało to, że w bezpośredniej walce Pantera miała przewagę nad sowieckimi czołgami T-34 i KV. Co więcej, dzięki ogromnej szybkości pociski Pantery posiadały płaską trajektorię lotu, czego rezultatem była większa celność, nie obciążona błędem oceniania odległości. Stąd też większe było prawdopodobieństwo trafienia celu pierwszym wystrzałem. Pierwszych dwadzieścia modeli Panter wyposażono w silniki o mocy 650 KM, a następne w silniki o mocy 700 KM, co było uzasadnione zwiększonym ciężarem maszyny. Począwszy od stycznia 1943 rozpoczęto produkcję standardowego modelu Ausfuhrung D (Model D), w którym podniesiono kopułę dowódcy oraz zastosowano inną skrzynię biegów. Pod koniec 1943 pojawił się Ausfuhrung A (brak konsekwencji w nazewnictwie pozostał niewyjaśniony). W 1944 na wyposażenie armii wszedł ostatni model PzKpfw V ausf G, w którym prócz zwiększenia kąta nachylenia pancerza kadłubu wprowadzono modyfikacje mające na celu uproszczenie procesu produkcji. Ostatnie Pantery były przystosowane do prowadzenia walk w nocy, co było kompletnym zaskoczeniem dla czołgów aliantów w Normandii. Czołgi niemieckie poraz pierwszy wykorzystywały noktowizory podczerwieni IR w celu wykrycia wroga. Do końca wojny wyprodukowano w sumie 5814 egzepanclarzy Panter - niewątpliwie najlepszego niemieckiego czołgu, w którym z powodzeniem połączono silny pancerz, szybkość. dużą wagę oraz skuteczność uzbrojenia. Na podstawie konstrukcji czołgu Pantera powstało również działo samobieżne o nazwie Jagdpanther. Zastosowano w nim podwozie Pantery oraz działo kalibru 88 mm o niewielkiej możliwości obrotu. Produkcja rozpoczęła się w 1944 i sięgnęła 384 egzemplarzy.








Czołgi ciężkie:

Tygrys PzKpfw VI (Sd.Kfz.181)
Knigstiger (Tygrys II) (Sd.Kfz.182)


Tiger (Tygrys)
Choć pod względem konstrukcyjnym Tygrysom było dalej do miana najlepszych czołgów II wojny światowej, to dzięki takim wydarzeniom, jak to z 13 czerwca 1944 na jednej z normanckich dróg koło Villers Bocage, zdołano stworzyć mit o ich niezniszczalności. Tego dnia Obersturmfuhrer SS Wittmann dowodzący czołgiem Tiger zniszczył 25 alianckich pojazdów opancerzonych, których wraki wstrzymały pochód całej dywizji pancernej. Jednocześnie na froncie rosyjskim ten sam dowódca zniszczył 119 czołgów. Nic więc dziwnego, że słowo "Tygrys" żołnierze alianccy wymawiali z trwogą. Czołg Tygrys powstał w zakładach Henschel w wyniku prac prowadzonych tam od 1937 nad czołgami ciężkimi. Była to konstrukcja ważąca 56 ton, chroniona pancerzem o grubości do 100 mm i uzbrojona w działo KwK 36 L/56 kalibru 88 mm mogące zniszczyć pancerz o grubości 105 mm z odległości 1000 metrów,, stanowiąc tym samym zagrożenie dla każdego alianckiego czołgu. Kadłub czołgu miał kanciaste kształty pudła. co świadczyło o przekonaniu konstruktorów o wystarczającej wytrzymałości pancerza. Wieża była tak duża i ciężka, że do obrócenia jej o 360 stopni należało wykonać 720 obrotów pokrętłem zaopatrzonym w przekładnie. Wieża mogła być również obracana za pomocą poruszanej nogami przekładni hydraulicznej. która jednak ze względu na powolne działanie nie była wykorzystywana. bowiem zbyt wolny obrót wieży zachęcał wroga do podkradania się z boku lub tyłu. Czołg napędzany był benzynowym silnikiem V-1,2 Maybach ( 12 litrów), który później ustąpił miejsca wersji 24-litrowej o mocy 700 koni mechanicznych. Posiadał również ośmiobiegową skrzynię biegów podłączoną do poprzecznej przekładni z przodu pojazdu. Układ zawieszenia spoczywał na zestawie amortyzowanych kół. Tygrys przystosowany był do przebywania rzek po dnie na maksymalnej głębokości 4 metrów, gdzie mógł przebywać 2,5 godziny. Choć cecha ta okazała się szczególnie przydatna przy przekraczaniu niektórych rosyjskich rzek, to ze względu na koszty produkcji służącej do tego celu aparatury wyposażonych zostało w nią jedynie 495 maszyn. Wyniki pierwszych starć Tygrysów nie zapowiadały jego świetności. Stało się tak prawdopodobnie dlatego, że na froncie rosyjskim Tygrysy kierowane były do akcji w trudnym terenie, gdzie często przegrywały w starciu z dobrze dowodzonym działem przeciwpancernym. Podobnie pierwszy atak Tygrysów, w Afryce Północnej w 1942 został udaremniony przez dwa działa, które nie oddały strzału dopóki czołgi nie zbliżyły się na odległość 450 metrów. Jednak w walkach w Normandii w 1944 Tygrysy były praktycznie niezwyciężone. Często zdarzało się, że pojedynczy niemiecki czołg stawiał czoło całym oddziałom alianckim. Tygrysy produkowano od sierpnia 1942 do sierpnia I944, kiedy zostały zastąpione przez Tygrysa II. Liczba 1350 egzemplarzy świadczy o tym, że nie był to czołg w pełni przystosowany do masowej produkcji. Pierwsze tygrysy trafiały do jednostek elitarnych np. 1-sza SS Panzer Dywizjon Leibstandarte SS "Adolf Hitler"; 2-ga SS Panzer Dywizjon "Das Reich". Podstawowy model to "Tygrys I" Pz.Kpfw VI ausf. H.

Knigstiger (Tygrys II) (Sd.Kfz.182)
Tygrys Królewski - znany również jako Tygrys II Ausf.B - był ostatnim z dużych niemieckich czołgów wprowadzonych do użytku w czasie trwania wojny. Produkcję rozpoczęto pod koniec 1943, a pierwszą walkę stoczył na terenie ZSRR w maju 1944. Początek tej maszynie dało zamówienie złożone w sierpniu 1942 na opracowanie nowej wersji czołgu Tygrys z grubszym pancerzem ułożonym pod większym kątem (w celu lepszej ochrony przed pociskami wroga) oraz działem kaliber 88 mm. Do konkursu stanęły zakłady Henschel i Porsche, ale obie wstępne propozycje zostały odrzucone. Następny projekt Porsche'a również nie został zaakceptowany ze względu na zastosowanie elektrycznej transmisji napędu, co wymagałoby ogromnej ilości miedzi. Z pojedynku zwycięsko wyszedł Henschel dzięki konstrukcji o nazwie VK4502(H). Model pokazowy pojawił się jednak dopiero w październiku 1943, co spowodowane było potrzebą przystosowania czołgu do produkcji masowej. Jego prototyp pojawił się w grudniu 1943, natomiast pierwsze egzemplarze z produkcji seryjnej dotarły na front w drugiej połowie lutego 1944. Był to nie lada wyczyn zważywszy trudności z jakimi w tym czasie borykały się fabryki niemieckie. Plan produkcji zakładał, że pod koniec 1944 wytwarzanych będzie 145 maszyn miesięcznie. Jednak z powodu bombardowań oraz niedoboru surowców plan nie został zrealizowany - najlepszy wynik osiągnięto w sierpniu 1944 wytwarzając 85 sztuk. Ogólna liczba egzemplarzy Tygrysa Królewskiego wyprodukowanych do końca wojny to około 487 maszyn. Tygrys Królewski był ulepszoną wersją czołgu Tygrys, wzbogacona o poprawki wynikające z doświadczeń zdobytych na polu walki, np. przedni pancerz został pochylony - podobnie jak w Panterach i w rosyjskich T-34 - podczas gdy w wersji poprzedniej był pod kątem prostym. Spośród wszystkich czołgów biorących udział w wojnie Tygrys Królewski miał najcięższy pancerz: przedni 150 mm z przodu, nachylony pod kątem 40 stopni; przód wieży - 180 mm; boki i tył 80 mm. Dzięki silnemu opancerzeniu przedniej części czołgu żadna broń dostępna aliantom nie była skuteczna przy ataku od czoła. Czołg wyposażony był w działo L/71 kaliber 88 mm (długość lufy - 71 kalibrów) o wręcz przerażających możliwościach - wystrzeliwując pocisk ważący 11 kg z prędkością ok. 1000 m na sek niszczyło pancerz o grubości 170 mm z odległości I 800 metrów. W Polsce stacjonowały w lipcu w okolicach Sandomierza gdzie toczyły walki o przyczółek Sandomierskim. Są świadkowie utopienia się czołgu w starorzeczach Wisły. Nadmienić tu należy że w pierwszej partii czołgów, zainstalowano ze względów ekonomicznych 50 wież wyprodukowanych przez Porsche według jego projektu, który nie został wdrożony do produkcji.



Samochody pancerne

lekkie:
Sd.Kfz. 221; 222; 223
średnie:
Sd.Kfz. 231; 232; 263 (6x4)
ciężkie:
Sd.Kfz. 231; 233 (8x8)
Sd.Kfz. 234 (Puma)
transportery:
Sd.Kfz.250 i Sd.Kfz.251

Sd.Kfz. 221; 222; 223
produkowany w latach 1931-42 jako lekki 4-4,8 tonowy pojazd czterokołowy, dwu trzy osobowy. Uzbrojony w działko 20 mm, oraz karabin maszynowy 7,9 mm. Predkość max. od 75 do 85 km/h, zależnie od mocy silnika, odpowiednio 75-90 KM. Grubość pancerza 8-14,5 mm.



Sd.Kfz. 231; 232; 263 (6x4)
produkowany w latach 1931-46 w ilości ok 1000 szt., jako średni 5,7-6 tonowy pojazd sześciokołowy, cztero lub piecio osobowy. Uzbrojony w działko 20 mm, oraz karabin maszynowy 7,9 mm. Predkość max. od 62 do 65km/h, zależnie od mocy silnika, odpowiednio 60-70 KM. Grubość pancerza 8-14,5 mm.

Sd.Kfz. 231; 233 (8x8)
produkowany w latach 1937-42 w ilości ok 1230 szt., jako ciężki 8,3-8,8 tonowy pojazd ośmiokołowy, cztero lub piecio osobowy. Uzbrojony w działko 20 mm lub 75 mm (model 233), oraz karabin maszynowy 7,9 mm. Predkość max. 85 km/h, o mocy silnika, odpowiednio 150-180 KM. Grubość pancerza 8-30 mm.





Sd.Kfz. 234 (Puma)
produkowany w latach 1943-45 w ilości ok 2300 szt., jako ciężki 11 tonowy pojazd kołowy, czteroosobowy. Uzbrojony w działko 20 mm, oraz karabin maszynowy 7,9 mm lub inne działa. Predkość max. 90 km/h, o mocy silnika, odpowiednio 210 KM. Grubość pancerza 8-30 mm.


Różne modele Sd.Kfz. 234 zależnie od uzbrojenia.
· Sd.Kfz. 234/1 Schwerer Panzersphwagenarmed z 20mm Kwk i MG
· Sd.Kfz. 234/2 Schwerer Panzersphwagen Puma 50mm Kwk L/60 i MG
· Sd.Kfz. 234/3 Schwerer Panzersphwagenturretless, 75mm StuK L/24
· Sd.Kfz. 234/4 Schwerer Panzersphwagenturretless, 75mm Pak L/48

Transportery opancerzone Sd.Kfz.250 i Sd.Kfz.251
Sd.Kfz.250 produkowany w latach 1941-44 w ilości 5930 szt. Transporter ten był półgąsienicowy, sześcioosobowy, ważył 5,7 t (grubość pancerza 7-12 mm). Rozwijał prędkość 65 km/h, przy 100konnym silniku. Drugim był Sd.Kfz.251 produkowany w latach 1939-44 w ilości 14535 szt. Transporter ten był półgąsienicowy, dwunastoosobowy, ważył 8,5 t (grubość pancerza 7-12 mm). Rozwijał prędkość 53 km/h, przy 100konnym silniku.