„Krzyk” Edvard Munch - interpretacja

Obraz norweskiego malarza, Edvarda Muncha „Krzyk” powstał w 1893 roku. Dzieło należy do cyklu „Fryz życia”, który w założeniu artysty miał być: „poematem życia miłości i śmierci” Przedstawia on krzyczącą postać, prawdopodobnie samego malarza.
Osoba na pierwszym planie stoi na moście. Nie wiemy kim ona jest: kobietą, mężczyzną, dzieckiem lub może ludzkim embrionem? Jej głowa wydaje się za duża w stosunku do szczupłej sylwetki i zbyt ciężka dla podtrzymujących ją rąk. Ma na sobie ciemny strój, co tworzy wyrazisty kontrast z jasną barwą ciała. Twarz wyraża przerażenie: usta są otwarte do krzyku. Za sobą ma dwa cienie: ścigających czy tylko światków? Przestrzeń wokół wywołuje wrażenie niepokoju i lęku. Most nie ma początku ani końca. Tłem sytuacji jest morze lub zatoka w kolorach czerni, szarości i jadowitej żółci. Uzupełnieniem całej sceny jest pomarańczowo-żółte niebo charakterystyczne dla zachodu słońca. Zarówno morze jaki i niebo przypominają substancje stała.
Opisywany obraz budzi w widzu grozę. Sprawiają to między innymi wyraziste, wijące się linie oraz niezwykle jaskrawe i kontrastujące ze sobą barwy. Potęgują one jeszcze przerażenie, jakie możemy ujrzeć na twarzy głównej postaci. Odważne użycie koloru przez artystę ma na celu wzmocnienie ładunku emocjonalnego, jaki niesie ze sobą dzieło. Wzrok przykuwa również obojętność postaci na drugim planie, które zachowują się tak, jakby nie dostrzegały krzyczącego mężczyzny.
„Krzyk” jest odzwierciedleniem uczuć Muncha. Autor był najwidoczniej przerażony światem. Bał się samotności i obojętności innych ludzi. Wiele źródeł podaje, iż czuł on głębokie lęki związane z alienacją współczesnego człowieka. Malując swój obraz przelał on na płótno swoją duszę, swoje odczucia.
Edvard Munch był jednym z pierwszych, a zarazem najlepiej znanych ekspresjonistów. Omawiany przez mnie obraz jest jednym z najlepszych i najbardziej wyrazistych dzieł ekspresjonizmu. Wskazują na to przede wszystkim krzykliwe kolory, silnie zdeformowane kształty oraz, co jest najbardziej charakterystyczne dla tego gatunku, przesłanie psychologiczne widoczne już na pierwszy rzut oka.