Czy treny J. Kochanowskiego świadczą o bankructwie idei renesansowych?

Uważam, iż utwory Jana Kochanowskiego zwane „Trenami” świadczą o bankructwie idei renesansowych, ponieważ w tej epoce panowały głownie założenia stoickie i epikurejskie oraz platonizm. Autor ten swoim cierpieniem po śmierci ukochanej córki przeciwstawia się wszystkim tezom, jakie do tej pory wyznawał. Oto argumenty, jakie przedstawię w obronie mojego stanowiska.

Po pierwsze, Kochanowski, jak wiadomo opierał się głównie na stoicyzmie i epikureizmie. Zasady pierwszej filozofii łamie on bezwzględnie w „Trenie IX”. Według stoików i ich filozofii, którą się kierował, mądrość daje równowagę psychiczną - kto ją posiądzie nie zazna boleści ani cierpienia, wszystkie rzeczy będzie miał za drobnostkę. W utworze tym, opisuje ją jako coś nie możliwego do kupienia, ale też niedostępnego dla ubogich. Poecie wydawało się, że przez to, że osiągnął mądrość, wolny jest od boleści, rozpaczy i smutku. Dopiero po latach zrozumiał, że nie uchroni ona go od niczego złego. W obliczu śmierci córki, okazało się, że jednak życie dotknęło go bólem.

Z kolei przejdę do następnego argumentu, jakim jest załamanie się epikurejskiego poglądu. W każdym trenie autor nie widzi żadnego wyjścia z sytuacji. Pogrąża się w coraz to większym żalu. Nie wie, co jeszcze gorszego może przynieść mu następny dzień. Nie jest pewny tego, co stanie się z nim w przyszłości. Nie radzi sobie z ciężarem, jaki nałożył mu na barki los. Gubi się w szarej rzeczywistości. Już nie daje dobrych rad, ale także sam z nich nie korzysta. Jego wiara w Boga podupada. Jan z Czarnolasu staje się „wrakiem człowieka”.

Następnym argumentem przemawiającym za tym, że „Treny” Kochanowskiego świadczą o bankructwie idei renesansowych, jest umieszczenie jako bohaterki, niespełna trzyletniej Urszulki. Jak powszechnie wiadomo, treny były to utwory żałobne, których głównymi postaciami mogły być jedynie osoby dostojne, takie jak władcy, rycerze lub wybitni twórcy. Dla autora córka była najważniejsza, zasługiwała, żeby umieścić żal po jej stracie w trenach.

Podsumowując wszystkie argumenty, można zauważyć, że Kochanowski był „dźwignią” do otwarcia wrót nowej epoki. Przez złamanie zasad, umieszczonych powyżej, stworzył „dróżkę” do baroku.