Biomy

Tundra to obszar bezleśny, ciągnący się pasmem wokół bieguna północnego. Charakteryzuje się surowym klimatem – długą i mroźną zimą oraz krótkim, chłodnym latem. Średnie temperatury stycznia w tundrach euroazjatyckich i amerykańskich wynoszą od –16 do –26 C, okresowo spadają nawet do –60, natomiast średnie temperatury lipca nie przekraczają +15 C. W tych warunkach pokrywa śnieżna w wielu miejscach utrzymuje się ponad dziewięć miesięcy w roku. Do tych szerokości geograficznych dociera niewiele energii słonecznej. Stale zamarznięta głębsza warstwa gleby, zwana wieczną zmarzliną, oraz silne mroźne wiatry ograniczają rozwój roślin i zwierząt z których najczęściej spotykane są porosty, mchy, trawy, brzozy.

Spośród zwierząt stałymi mieszkańcami są: roślinożercy – leming, pardwa, renifer i drapieżcy – gronostaj, sowa śnieżna, lis polarny i niedźwiedź. W ubogiej biocenozie tundry mało jest zwierząt a przez to mało ogniw, mało zależności regulacyjne biocenozy są bardzo małe. Naruszenie któregokolwiek ogniwa może spowodować zaburzenia całości. Charakterystyczne są gwałtowne fluktuacje niektórych gatunków np. lemingów.

Tundra jest obszarem który nie uległ wpływom człowieka i gdzie warunki bytowania zwierząt i roślin nie zostały przez niego zakłócone. Choć nasilająca się w ostatnich latach eksploatacja złóż ropy naftowej może stanowić poważne zagrożenie dla tego biomu.

Najbardziej na północ wysunięte lasy porastają olbrzymie przestrzenie półkuli północnej. Z północnej strony stykają się z tundrą, wnikając w nią w dolinach. Ten szeroki pas lasów rozciąga się od Kanady przez północne rejony Europy – Norwegię, Szwecję, Finlandię, Łotwę, Estonię i część Rosji leżącą na północ na 61 stopnia równoleżnika aż do północnej Azji.

Dla tych leśnych terenów przyjęto rosyjską nazwę tajga. Klimat tajgi charakteryzuje się krótkim, ciepłym i suchym latem oraz bardzo długą, mroźną zimą. Jedynie przez cztery miesiące w roku temperatura przekracza w tajdze +10 C. Roczna suma opadów nie jest zbyt duża, zwykle od 400 do 600 mm. W tych warunkach wszelka wegetacja jest bardzo powolna. Lasotwórczymi gatunkami tajgi są drzewa iglaste, które co prawda rosną wolno, ale są wysmukłe i imponująco wysokie. Głównie rosną tu świerki, modrzewie, jodły, sosny i limby oraz drzewa liściaste – brzozy, topole, osiki, olszyny i wierzby. Korony drzew są zwarte i zacieniają podłoże uniemożliwiają rozwój niższym roślinom – krzewom i mniejszym drzewom. Dno lasu pokryw gruba warstwa opadłego igliwia i liści oraz mchy i porosty tworząc runo leśne.

Tajga stwarza dobre warunki dla zwierząt wielu gatunków. W okresie krótkiego lata występuje tu obfitość pokarmu a zwarty las jest wykorzystywany przez zwierzę ta jako kryjówka, miejsce lęgowe lub teren migracji. Zwierzęta mogą tu żyć wśród gałęzi, pod korą butwiejących drzew w ich wypróchniałych pniach, bądź w ściółce leśnej. Wielkie zwarte korony drzew chronią je niczym parasol przed nadmiernymi opadami i przed wiatrem.

Oprócz owadów niewielu gatunków najliczniej reprezentowane są tu gryzonie i dzięki nim takie drapieżniki jak orzeł przedni, gronostaj, żbik, ryś i wilk mają wspaniałe tereny łowieckie. Występujące zwierzęta mają podczas lata istny raj, w ziemie jednak znajdują się w bardzo trudnych warunkach. W tym to okresie myszy i ryjówki prowadzą aktywne życie pod grubą warstwą śniegu, a przedstawiciele innych gatunków zapadają w sen zimowy trwający nawet osiem miesięcy. Zwierzęta trawożerne i liściożerne – jelenie, łosie, zające – przestawiają się w tym czasie na korę, igliwie i gałęzie ; burunduki i inne wiewiórki wykorzystują zgromadzone latem zapasy. Dla dużych drapieżników – wilka, rysia i niedźwiedzia przez cały rok nie brakuje pożywienia.

Tajga stanowi zmienny ekosystem. Zachodzą tu liczne zmiany spowodowane klęskami żywiołowymi. Pożary powstałe od piorunów lub masowo pojawiające się gąsienice niektórych ciem ogołacają całe połacie lasu. Tajga wyjątkowo negatywnie reaguje na zatrucie środowiska. Człowiek musi sobie uświadomić, że niszcząc tajgę pozbawia Ziemię nie tylko otuliny leśnej, bariery przed mroźnymi północnymi wiatrami, ale doprowadza do radykalnych zmian klimatu, które i jego dotkną.


Step, czyli traworośla strefy umiarkowanej, występuje na średnich szerokościach geograficznych, gdzie panuje niedostatek wody, wynikający z małych nierównych opadów rocznych (250-450mm/rok). Lato jest suche i gorące, zima dość mroźna i śnieżna. Dobowe wahania temperatury powietrza i ziemi są duże. Klimat kontynentalny, suchy, uniemożliwiający rozwój drzew.

Biocenoza stepu jest jednorodna i stosunkowo prosta. Główny składnik stepu to obejmująca bardzo rozległe obszary kseromorficzna roślinność trawiasta, bujnie rozrastająca się w okresie deszczowym. Dominują tu ostnice, kostrzewy, kurzyce, wiechlina. Mogą to być zbiorowiska traw niskich średnich lub wysokich. Step dostarcza wprawdzie dużo pokarmu nie daje jednak dostatecznych możliwości ukrycia się. Stąd też większość ssaków należy do zwierząt szybko biegających lub ryjących. Na obszarach tych dominują : ssaki trawożerne, duże kopytne które szybko biegają, na przykład w Ameryce Północnej.

W norach gryzoni znajdują schronienie węże, jaszczurki nawet ptaki. Zbyt mała liczba dużych kopytnych sprawia, że brak jest wielkich drapieżników, występują natomiast wilki, rysie, kojoty ; odkąd człowiek zmniejszył liczbę tych drapieżników, często obserwuje się masowe pojawy gryzoni. Charakterystycznymi ptakami prerii są sępy, orły, przepiórki. Upalne lato sprzyja rozwojowi szarańczy. Ze względu na bardzo żyzne gleby, prawie wszystkie stepy naszego globu zostały zajęte pod uprawy, część stepów zamieniono na pastwiska.