Interpretacja obrazu Caravaggia pt. "Ofiarowanie Izaaka".

"I rzekł Bóg: Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jaki ci wskażę."
[Rdz 22, 2]

Obraz autorstwa słynnego włoskiego malarza Michelangela Merisi da Caravaggia jest zatytułowany "Ofiarowanie Izaaka" i znajduje się w Galerii Uffizi we Florencji. Jak można wnioskować z samego tytułu dzieło to ukazuje losy Abrahama i jego syna Izaaka. By podjąć się interpretacji obrazu należy wspomnieć o biografii samego autora. Caravaggio to jeden z najwybitniejszych twórców wczesnego baroku. Swoje umiejętności kształcił w Mediolanie. Przystępując do tworzenia swych dzieł prawdopodobnie nie wykonywał żadnych szkiców, czy rysunków przygotowawczych. Wniósł on do malarstwa nową formę polegającą na zastosowaniu gry światłocienia. Wywarł tym samym ogromny wpływ na sztukę późniejszych wieków. Obraz "Ofiarowanie Izaaka" powstał przypuszczalnie w roku 1603 podczas pobytu malarza w Rzymie, gdzie Caravaggio skrył się oskarżony o morderstwo. Był człowiekiem niesłychanie burzliwym i awanturniczym.

Obraz ukazuje dramatyczną akcję pełną napięcia i zgrozy. Postacie nie są wyidealizowane, wręcz przeciwnie – Caravaggio przedstawia je w sposób bardzo realistyczny. Bohaterowie znajdują się w dynamicznej pozycji. Abraham silnym i zdecydowanym ruchem przytrzymuje skrępowanego i przerażonego Izaaka. Wbrew wyobrażeniom świętego, ciepłego i miłościwego ojca Abraham jest przedstawiony na obrazie jako groźny i brutalny człowiek. Światło padające na jego łysą głowę eksponuje wysokie i gniewne czoło. Oczy Abrahama są ukryte pod brwiami zmarszczonymi w złości. Wydają się patrzeć w sposób złowrogi i nieubłagany. Rysy twarzy są bardzo ostre. Nad ciemną, długą brodą pomiędzy wystającymi policzkami znajduje się spiczasty, nieco zgarbiony i długi nos. Abraham jest odziany w czerwone szaty, które eksponują jego potęgę. Być może odcień czerwieni ma także na celu podkreślić dramatyzm sytuacji. Abraham jest przedstawiony jako silny i krzepki mężczyzna. Bardzo mocno zaciska swoją rękę na nożu, tak że aniołek znajdujący się z boku, który usiłuje go powstrzymać wydaje się być bez szans. Odbiorca ma wrażenie, że nie uda mu się uratować Izaaka przed jego własnym ojcem. Aniołek nieśmiało wkracza do akcji. Jest mały i młody, sprawia wrażenie bezsilnego wobec potęgi Abrahama. Gest jaki aniołek wykonuje ręką bardziej przypomina prośbę niż zakaz wydany przez Boga. Jego słabość podkreśla brak odzienia. Tak samo jest z Izaakiem, którego nagie i skrępowane ciało wyraża całkowitą bezbronność w stosunku do ojca. Izaak jest przerażony. Na jego twarzy i karku spoczywa silnie zaciśnięta dłoń Abrahama. Usta Izaaka są wykrzywione w przeraźliwym krzyku. Oczy niespokojnie spoglądają z ukosa na ojca oraz aniołka. Są pełne panicznego strachu i troski. Obok głowy Izaaka z ciemności wyłania się baranek. Uszka ma pochylone i spłaszczone a jego oczka skierowane ku Abrahamowi są spokojne i jakby błagalne. Umiejscowienie baranka tuż przy Izaaku ma zapewne na celu przyrównanie syna Abrahama do niewinnego i bezbronnego zwierzęcia, które staje się ofiarą. Podczas gdy na pierwszym planie rozgrywa się akcja pełna napięcia i dynamiki w tle widoczny jest sielankowy obraz. Przedstawia on spokojne, jasne niebo z obłokami, na tle którego widnieją jakieś zabudowania. Widoczne są również wzgórki, dolinki, drzewa a także światło padające ze spokojnych domostw. Być może malarz chciał w ten sposób zaakcentować wielkie, dramatyczne wydarzenie, które właściwie rozgrywa się tylko pomiędzy Bogiem a Abrahamem. Reszta świata jest ukazana zupełnie z boku, gdzieś w oddali.

Artysta osiągnął znakomite rezultaty. Jego dzieło budzi wiele silnych emocji u odbiorcy. Niezwykle ciemne tło wspaniale współgra z intensywnym kolorytem, jaki jest przedstawiony na pierwszym planie. Światłocień bardzo dobrze eksponuje wyrazy twarzy bohaterów nadając im tym samym wiele zgrozy i tajemniczości zarazem. Kompozycja obrazu jest bardzo dynamiczna a akcja, która się rozgrywa pełna napięcia i dramatyzmu.