PO - ranni i rany

to jest praca z PO (przysposobienie obronne)
<BR>może dodasz to kategorię do prac!
<BR>
<BR>Temat: Opatrywanie ran. 1.Zasady wykonywania opatrunków należy stale obserwować twarz poszkodowanego; -szerokość bandarza powinna być dostosowana do szerokości opatrywanej części ciała; bandaż trzymamy w prawej dłoni (główkę) lewą ręką trzymamy wolny koniec bandarza; bandaż prowadzimy od lewej do prawej zgodnie z ruchem wskazówek zegara; bandaż rozwijamy tak, żeby rozwijał się do wnętrza dłoni; Temat: Przenoszenie rannych. Ogólne zasady transportu rannych: -prowadzenie; -przenoszenie; -przewożenie; sposób przenoszenia zależy od: urazu, choroby; ogólnego stanu chorego lub od odległości na jaką go transportujemy; posiadanych sił i środków; Przed podjęciem transportu należy: określić rodzaj urazu lub choroby; podjąć decyzję co do rodzaju transportu; prowadzenie – w przypadku lekko poszkodowanych: osoby podrapane, z płytkimi ranami, w szoku . Cięzko poszkodowanych przenosimy przy pomocy noszy (lub środków zastępczych) nosze – dwa drągi połączone materiałem, dwa pasy podtrzymujące poszkodowanego. 2. Zasady korzystania z noszy. 1.Nosze zawsze ustawiamy po stronie zranienia; 2. ratownicy ustawiają się po stronie zdrowej lub mniejszego zranienia; 3. Podczas układania na nosze obserwujemy twarz chorego; Rannych w klatkę piersiową oraz zatrutych BST, transportujemy w pozycji półsiedzącej; Rannych w twarz, tył głowy, plecy transp. w pozycji bocznej. Rannych w brzuch, szczególnie z raną poprzeczną przenosimy w pozycji półleżącej z kończynami zgiętymi w stawach kolanowych. Rannych w szyję, w pozycji półsiedzącej z głową pochyloną do przodu; uraz kręgosłupa, miednicy, przenosimy poszkodowanego na twardym podłożu. Przed transp. należy poszkodowanego ocieplić, podczas transp. głowa poszkodowanego powinna być ustawiona zgodnie z kierunkiem ruchu. Zastępcze środki transportu; Sporządzenie prowizorycznych noszy; przenoszenie sposobem „matczynym”
<BR>Temat: Pomoc poszkodowanym bronią BMR.; Czynniki rażenia broni jądrowej: 1.fala uderzeniowa; 2.promieniowanie cieplne; 3.prom. przenikliwe;4.promieniotwórcze skażenie; Uszkodzenia organizmu spowodowane BMR – pierwsza pomoc - a)fala uderzeniowa – działanie pośrednie – człowiek doznaje urazów mech., stłuczenia, złamania, zmiażdżenia kości, uszkodzenia organów wewn. Krwotoki wewn. i zewn., z nosa i uszu. Pierwsza pomoc na ogólnych zasadach, poszkodowanego należy wynieść z terenu zagrożenia, jeżeli nie jest to możliwe, to należy zabezpieczyć poszkodowanego, należy dokonać częściowych lub całkowitych zabiegów sanitarnych. b) promieniowanie cieplne – zależy od mocy impulsu cieplnego (od odleg. od punktu „0”, od rodzaju ubrania i koloru; bliskie odległości – zwęglenie; dalsze odl. – działanie pośrednie – wystąpią poparzenia skóry różnych stopni, częściowa lub całkowita utrata wzroku; należy zgromadzić się w jednym miejscu, podzielić na grupy, przydzielić im przewodników i wyprowadzić ze strefy. Poparzenia – I pomoc na normalnych war., dokonać zabiegi sanitarne. c)promieniowanie przenikliwe -prowadzi do jonizacji tkanek i zaburzeniu w układzie krwionośnym, prowadzi do choroby popromiennej. W zależności od dawki wchłoniętej przez organizm wyróżniamy I stopień – lekki 100-200 R; II st. – średni 200-300 R; III st. ciężki > 300 R; 500 R – dawka śmiertelna; Objawy po kilku godzinach: a) przygnębienie i ogólne objawy; b) bóle i zawroty głowy; c) mdłości, wymioty i utrata łaknienia; d) przekrwienie skóry; e)bóle brzucha, biegunka; f) wypadanie włosów. Krwotoki i wylewy wew., ogólne wyniszczenie organizmu; Napromieniowanie jest nie odwracalne, łagodzić objawy choroby popromiennej na ogólnych zasadach: usuwamy pył promieniotwórczy, należy wykonać płukanie żołądka (jeżeli pył dostał się do środka organizmu) i oczyszczamy organizm, oddalamy się ze strefy skażonej
<BR>Rodzaje środków trujących a) paralitycznodrgawkowe (soman i sarin) b)środki parzące (luizyt i iperyt) c) ogólnotrujące (kwas pruski) d) duszące (fosgen i dwufosgen) łzawiąco – drażniące (adomsyt) Ogólne zasady udzielania I pomocy: określić rodzaj użytego środka a) po objawach, b) danych ogłaszanych przez służby chem. badające rodzaj środka i obszaru skażeń. 2. Udzielamy w masce gazowej i płaszczu ochronnym. Zwrócić uwagę aby środek chem. nie dostał się do rany, częściowe lub całkowite zabiegi sanitarne. Szybko zakładamy poszkodowanemu maskę gazową. Objawy zatruć i postęp. ratownika: a)paralityczno-drgawkowe: objawy: zwężenie źrenic, ślinotok, nadmierne pocenie się, bóle brzucha, zawroty głowy, wymioty, biegunka, zaburzenia akcji serca, drżenie mięśni, drgawki, ustanie oddechu, porażenie funkcji życiowych(porażenie mowy, śpiączka). Postępowanie ratownika: 1) Przemycie twarzy, oczu wody, lub wodą z sodą oczyszczoną, zakłądamy maskę gazową, podanie odtrutki ze strzykawki indywidualnej, częściowe zabiegi sanitarne na odkrytych częściach ciała wodą z mydłem lub IPP. Ewakuacja poza teren skażony. Sztuczne oddychanie (metoda Holger Nielsena) Środki parzące – objawy: ból, swędzenia, zaczerwienienie skóry w okresie pocz.,; po 24h pęcherze na skórze(po luizycie występujące natychmiast), na miejscu pęcherzy powstają trudno gojące się owrzodzenia; początkowo: kaszel, chrypa, ból za mostkiem; Postępowanie ratownika: obfite przemycie oczu wodą, nałożenie maski przeciwgazowej, częściowe zabiegi sanit. przy użyciu wody z myd. lub IPP; w razie konieczności odkażenie plam na odzieży lub jej zdjęcie; wyniesienie albo wyprow. z rejonu skażenia; Środki duszące – objawy: przyspieszenie oddechu (30-50 / minutę); duszność; ból za mostkiem; kaszel; W rozwiniętym zatruciu: nasilająca się duszność, barwa twarzy wiśniowa, a potem szaroblada; kaszel z odpluwaniem krwistej cieczy, przyspieszenie tętna; utrata przytomności; postępowanie ratownika: nałożenie maski przeciwg.; szybka ewakuacja bez zwracania na stan poszkod.,; zapewnienie zupełnego spokoju; NIE WOLNO STOSOWAĆ SZTUCZNEGO ODDYCHANIA.
<BR>Temat: Ochrona rannych i chorych oraz ludności cywilnej podczas wojny. 1.Leczenie rannych i chorych, ochrona rozbitków, ranni i chorzy – osoby zaróbno wojsk. jak i cywile, które z powodu urazu, choroby potrzebują pomocy, które nie biorą udziału w walce. Rozbitkowie – osoby zarówno wojsk. i cyw. Znajdujący się w niebezp. na morzu, które nie biorą udziału w walce. O kolejności udzielania pomocy decyduje wskazanie lekarza, zabronione jest wyk. eksperymentów biol. na chorych i rannych. Rannym marynarzom należy udzielić opieki. System informacji o rannyc i zaginionych – ma na celu zmniejszenie cierpień najbliższych. Kraje uczestniczące w konflikcie zbrojnym zobowiązane są do utworzenia krajowego biura informacji i jeńcach, osobach cyw. poległych. MCK jest zobowiązane do utworzenia w kraju neutralnym centralnego biura informacji do spraw jeńców, oraz osób cyw. Biuro to pośredniczy w wymianie inform. między stronami walczącymi. Ściśle określa co należy robić ze zwłokami poległych. Obowiązek grzebania poległych nieprzyjaciół wraz z połową tabliczki rozpoznawczej (nieśmiertelnik), drugą połowę przekazuje do swojego biura. Uprawnienia personelu sanitarnego. Musi udzielać pomocy wszystkim potrzebującym. Podlega szczególnej ochronie, nie może być atakowany, gdy jest wyposażony w znaki ochronne widoczne dla nieprzyjaciela, gdy wojsko zostaje wzięte do niewoli, w przypadku zatrzymania przez stronę przeciwną, personel med. nie może być wzięty do niewoli, wykonuje swoje czynności w stosunku do jeńców własnych sił zbrojnych, nie można pers. med. zmuszać do innych czynnosci; pers. med. powinien zostać przekazany stronie przeciwnej, jeżeli tylko zaistnieją sprzyjające warunki; Prawa z których korzysta służba med. są identyczne w stosunku do kapelanów woj. Postanowienia konwencji Genewskiej obligują czerwony krzyż do (udzielania pomocy) wspierania wojskowej służby med.
<BR>
<BR>Geneza powstanie Czerwonego Krzyża. Do połowy XIXw. w armiach stron walczących nie było żadnej organizacji zajmującej się rannymi. 1859 – we Włoszech pod miejscowością Sol Ferino, miedzy armiami włoskimi i austriackimi, zostało zabitych i rannych 40.000 ludzi po obu stronach. Obserwatorem był bankier Henri Dunant i wydał książkę w której postuluje wprowadzenie do armii służby medycznej, która przygotowana podczas pokoju, i aby zajęła się rannymi, grzebała zabitych. Postulował uznanie rannych i pomagających rannym za neutralnych. Zdobył uznanie organizacji charytatywnych. Dunant tworzy wraz ze swymi przyjaciółmi Komitet Pomocy Rannym – zmiana 1863 – organizacja czerwonego krzyża w Genewie; 1876 – organizacja czerwonego krzyża przekształca się w międzynarodowy komitet czerwonego krzyża. Konwencja Genewska 1864 Uchwalono pierwsza konwencje, dała początek międzynarodowemu prawu humanitarnemu , konwencję podpisały wszystkie niepodległe państwa Europy, Japonia i USA.
<BR>Podstawowe treści zawierały następujące ustalenia: a) umożliwiała powstawanie i działalność narodowych organizacji czerwonego krzyża; b) rannych oraz personel medyczny uznaje się za neutralny; c) ludność cywilna udzielająca pomocy rannym nie podlega atakowaniu; d) ranni na polu walki traktowani są jednakowo bez względu na narodowość; e) znak ochronny dla rannych, personelu medycznego, środków transportu
<BR>1906 – II Konwencja Genewska; Zwiększała zakres ochrony rannych i chorych. Wprowadziła zasadę ewidencjonowania rannych, chorych i zabitych. Hitler nie do końca respektował konwencje genewskie. Wykorzystał on luki dotyczące ludności cywilnej. 1949 w Genewie uchwalono dodatkowe konwencje
<BR>I konwencja; Polepszenie losu rannych i zabitych
<BR>II konwencja; Polepszenie losu rannych i chorych oraz rozbitków na morzu
<BR>III konwencja; Traktowanie jeńców wojennych
<BR>IV konwencja; Ochrona ludności cywilnej podczas wojny
<BR>Podstawowe zadania międzynarodowego czerwonego krzyża: a) pomoc potrzebującym i cierpiącym bez czynienia różnic miedzy nimi; b) troska o rannych i chorych na polu walki; c) ochrona ludności na terenach okupowanych; d) udzielanie pomocy upośledzonym fizycznie i umysłowo; e) niesienie pomocy ofiarom klęsk żywiołowych; f) łączenie losów członków rodzin rozdzielonych przez wojnę; g) wprowadzenie kursów sanitarnych; h) propagowanie, popieranie krwiodawstwa.
<BR>Polski Czerwony Krzyż. 1919r – Polska podpisała Konwencję Genewską.
<BR>PCK realizuje dwa kierunki: Profilaktyka zdrowotna: popularyzacja wiedzy o zdrowiu i podstawowych zasad higieny; Lecznictwo: organizuje szpitale, apteki, domy noclegowe, sanatoria, domy dziecka, domy opieki, szkolenie pielęgniarek. 1937r – nowe zadanie dla PCK; PCK zaczyna organizować drużyny sanitarno-ratownicze, zaopatrując w leki i materiały opatrunkowe. Po II wojnie światowej. PCK koncentruje swoją działalność w kierunkach profilaktyki zdrowotnej, szkolenie w zakresie udzielania pierwszej pomocy przedlekarskiej. Od 1919 do dziś działa biuro informacji i poszukiwań PCK. Jego zadaniem jest poszukiwać i łączyć członków rodzin rozdzielonych przez wojnę. Od lat 60 zapoczątkowano działalność sióstr (opiekunki, pielęgniarki) PCK. Zajmują się one osobami chorymi, samotnymi nie posiadającymi bliskich, pozbawionych opieki, pomagają zarówno medycznie jak i gospodarczo. Walka z narkomanią i AIDS.
<BR>
<BR>