Niebezpieczeństwa łatwowierności i hipokryzji na podstawie "Świętoszka" Moliera

Charakteryzując postawy bohaterów zaprezentowane w podanych fragmentach Świętoszka Moliera napisz wypracowanie na temat NIEBEZPIECZEŃSTWA ŁATWOWIERNOŚCI I HIPOKRYZJI (...)

Niekończące się afery w najwyższych organach państwowych, korupcja, wiadomości o oszustach zarabiających na niewiedzy lub braku refleksji klientów, niektóre sekty- to tylko pojedyncze przykłady ukazujące, iż problem hipokryzji i wypływającej z niej łatwowierności jest dzisiaj bardzo aktualny i powszechny. Są to zagadnienia uniwersalne, poruszane od najdawniejszych czasów. Utworem który potwierdza postawione tu tezy jest Świętoszek Moliera. Skrytykował w nim i ośmieszył hipokryzję i postawę dewotów. Wszystkie powyższe problemy przedstawił w sposób ciekawy i humorystyczny.

Główny bohater utworu Tartufe, (za pomocą którego autor buduje obraz hipokryty w utworze), jak się w końcu okaże, złoczyńca ścigany przez prawo, zdobywa zaufanie poczciwego i naiwnego Ordona, który zafascynowany jego "pobożnością" przyjmuje świętoszka pod swój dach. Rodzina patrzy na to z niepokojem tym większym, że Orgon postanawia oddać Tartufowi rękę swej córki, nie bacząc na to, że ta kocha innego. Znienawidzony przez domowników świętoszek nie czuje się zagrożony, gdyż żadne argumenty nie są w stanie zmienić o nim opini Orgona. Gdy Damis usiłuje przekonać ojca, że Tartuffe uwodzi żonę Orgona, spotyka się z ostrą odprawą, zostaje wyrzucony z domu, a nawet wydziedziczony z przynależnej mu części majątku, którym Orgon obdarzył Tartuffa.

Na tym właśnie fragmencie chciałbym się dłużej zatrzymać, gdyż fakt wypędzenia syna i rozmowa, w czasie której Orgon czyni ze Świętoszka swojego spadkobiercę jest szczytowym aktem hipokryzji i łatwowierności przedstawionym w utworze.

Naiwny Orgon został tak mocno zmanipulowany przez niezwykle obłudnego i inteligentnego Tartrufa, że nie daje nawet wiary w słowa własnego syna, ale wynika to nie tylko z łatwowierności lecz także z własnej pychy. Orgon nawet nie dopuszczał do świadomości, że mógł popełnić błąd. Fragment, w którym wypędza z domu Dalmisa znakomicie oddaje wspomniane cechy. Pewny swoich racji przerywa nieustannie synowi "Odchodzę ale …/ Prędzej! (…) ”. Bezkrytyczność, pychę i apodyktyczność (jak można było zauważyć) podkreślają też wykrzyknienia.

W dalszej części, scenie VII, w której Orgon robi z Tartrufa spadkobiercę, wszystkie wymienione wyżej cechy potwierdza nie tylko fakt przepisania majątku, lecz także to czym motywował swoją decyzję-”(…)by lepiej ich ugodzić w serce, \Ciebie jedynie bracie chcę na spadkobiercę”. Wyraz całkowitego wręcz opętania daje mówiąc "Bliższy mi jest od żony, syna, rodzina ”. Skutkiem łatwowierności okazuje się więc zepsucie właściwej hierarchi wartości i całkowite podporządkowanie swojego myślenia świętoszkowi co łączy się oczywiście z utratą własnej indywidualności. Później, na dodatek okazuje się, że główny bohater za swoją naiwność niemal nie przepłacił jeszcze majątkiem i więzieniem. Dopiero wtedy, gdy cała sytuacja obraca się przeciwko niemu, jest w stanie pojąć, że popełnił błąd i uwierzyć w hipokryzję a także obłudę Tartrufa.

Widząc nieograniczony wpływ Tartrufa na Orgona, przypomina mi się iż podobny mechanizm działa w niektórych sektach. Oranizacja taka przyciąga wpierw swoją ofiarę najróżniejszymi aktami dobroci, braterstwa itp. Później, gdy osoba taka zadomowi się w jej strukturach, sekta zaczyna manipulować i wykorzystywać ją do własnych celów.

Dobry może być też przykład problem budowy domu w Laskach dla ludzi zarażonych wirusem HIV i chorych na AIDS. Mieszkańcy, katolicy, nie zgodzili się na postawienie bloku w pobliżu własnych domostw, mimo nakazu Boga: "miłuj bliźniego, jak siebie samego".
Jak widzimy, poza członkami sekt można znaleźć wiele innych przykładów ludzi o postawach podobnych świętoszkowi. Hipokryci i ludzie łatwowierni istnieli zawsze. Zgodnie z przesłaniem Dżumy A.Camusa zło, choć może utajone, zawsze istnieje i tylko od nas zależy czy damy się oszukać.