Charakterystyka Basi Jeziorkowskiej, z "Pana Wołodyjowskiego".

Barbara Jeziorkowska, a później Wołodyjowska była jedną z fikcyjnych postaci obok Ketlinga, czy Krzysi w trylogii H. Sienkiewicza.

Była kobietą niskiego wzrostu i w ogóle drobną, choć nie chudą; różowa jak pączek róży, jasnowłosa. Ale włosy miała, widocznie po chorobie, obcięte i w złotą siatkę schowane. Te jednak, na niespokojnej głowie siedząc nie chciały także zachować się spokojnie, jeno wyglądały kończykami przez wszystkie oka siatki, a nad czołem tworzyły bezładną płową czuprynę, która spadała aż na brwi, na kształt kozackiego osedełca, co przy bystrych, niespokojnych oczkach i zawadiackiej minie czyniło tę różowa twarzyczkę podobną do twarzy żaka, który tylko patrzy jakby, co zrobić bezkarnie. Jednak tak była ładna i świeża, że trudno było oczu od niej oderwać. Nosek miała cienki, nieco zadarty, o ruchomych, ciągle rozdymających się nozdrzach, dołki na twarzy i dołek w brodzie – znak wesołego usposobienia.

Cechowała ją gwałtowność- to właśnie podczas impulsu i złości wyznała miłość Michałowi Wołodyjowskiemu. Pani Basia była również odważna i wytrzymała, co przejawiło się to podczas wyprawy do Chreptiowa, gdzie można zauważyć jej kolejną cechę, a mianowicie troskliwość. Hajduczek otaczał opieką rannych żołnierzy. Miała ona wiele zainteresowań. Były to między innymi konie, polowania, strzelectwo. Jej największym marzeniem było wyjechać na wojnę. Udało się to dzięki małemu rycerzowi, który zabrał ją ze sobą. Bystrość, spryt, zwinność, oto kolejne cechy Barbary. Wykazała się nimi głównie przy ucieczce od Azji, po tym jak wyznał jej miłość i zaczęła się pomiędzy nimi walka. Pomimo iż była kobietą potrafiła walczyć jak prawdziwy mężczyzna- i to przydawało jej się w wielu innych sytuacjach.

Moim zdaniem Basia Jeziorkowska, choć nie grała tytułowej roli, to była bardzo ważną postacią. Nie wyobrażam sobie trylogii bez Hajduczka.