Charakterystyka Alka "Kamienie na szaniec".

Po przeczytaniu książki Aleksandra Kamińskiego pod tytułem kamienie na szaniec moją największą sympatię przyciągnął jeden z głównych bohaterów Aleksy Dawidowski.

Alek urodził się 3 XI 1920 roku, a zmarł w wyniku postrzelenia w brzuch 30 III 1943 roku. Był wysokim, szczupłym, niebieskookim dryblasem. Ciągle się uśmiechał i bardzo szybko wpadał w zachwyt. Mówił bardzo szybko i lubił gestykulować.
Alek miał bardzo szczęśliwe dzieciństwo. Odziedziczył imię po ojcu. Był on dyrektorem fabryki karabinów. Przez kategoryczne odmówienie współpracy z Niemcami został rozstrzelany. Jego matka Janina była osoba, do której przywiązał się najbardziej. Gdy została aresztowana Alek nie przestawał wierzyć, że kiedyś do niego wróci i z powrotem staną się szczęśliwą rodziną.

Alek w przeciwieństwie do Zośki i Rudego– swoich największych przyjaciół, nie miał zbyt dużych ambicji intelektualnych. Nie przeszkadzało mu to jednak w byciu doskonałym przywódcą. Mimo wojny zawsze był pełen życia i temperamentu. Przez widok porwania i rozstrzelania ojca nienawidził hitlerowców i zabijania. Dzięki historii z tablica na pomniku Mikołaja Kopernika możemy się dowiedzieć, że zawsze potrafił zachować zima krew i stalowe nerwy. Przyjaciele traktowali go jako miłego, uprzejmego i uczynnego kolegę. Uważali jednak, że nie potrafi o siebie zadbać. Według nich nie dbał o swoje ubranie i jedzenie. Był to jeden z głównych tematów rozmów między nim, a jego dziewczyna Basią. Alek zawsze się śpieszył. W domu pokpiwano z niego, że jednym tchem potrafił powiedzieć: "Co u ciebie słychać? Przepraszam muszę już iść”. Bohater mimo wrodzonej pracowitości szybko się męczył bardzo lubił odpoczywać. Podczas pracy zarobkowej w jednej z firm warszawskich zapoznał się Alek ze starszymi i równymi sobie wiekiem kolegami. Byli oni bardzo dobrymi i dzielnymi Polakami, którzy działali w wielu organizacjach podziemnych. Prowadzili jednak tryb życia, który nie odpowiadał Alkowi. On w przeciwieństwie do nich nie grywał w karty, nie pali i nie pił. W związku z tym koledzy nazywali go fajtłapą i nie pomagali mu, gdy znalazł się w jakiejś rudnej sytuacji. Alek jak wielu chłopców miał wady, które w mniejszym lub większym stopniu ujawniały się. Jedna z nich była lekka próżność. Dowodem na to jest kupno nowej, skórzanej kurtki, którą Alek za wszelka cenę chciał się pochwalić wszystkim znajomym. Mimo wielu niemiłych komentarzy i niemiłych uwag na temat jego dziecinności Alek był dumny z nowo nabytej rzeczy.

Głównym zamiłowaniem bohatera było sport. Szczególnie interesowało go narciarstwo Nie dostał bukowej odznaki, mimo że był najlepszym narciarzem w zespole. Nigdy nie zadowalały do łagodne stoki i uczęszczane tory, ponieważ kochał ryzyko. Bardzo lubił tez kino. Chodził do niego przed wojna, ponieważ podczas jej trwania puszczali tylko niemieckie filmy, których Alek nie trawił.
Bardzo chciałabym mieć takiego przyjaciela jak Alek. Ponieważ wiem, że w trudnych sytuacjach mogłabym na niego liczyć. Uważam również go za wzór do naśladowania dla wszystkich chłopców, którzy mają szczęście żyć i korzystać z uroków wolnej Polski.