Kobieta romantyzmu, a kobieta współczesna.

Kobietę „romantyczną ” poznajemy jedynie z dzieł literackich wielkich poetów, które zachowały się do naszych czasów. O kobietach i nierozłącznie związaną z nimi miłością pisali tacy pisarze jak Adam Mickiewicz , Juliusz Słowacki czy też Johan Wolfgang Goethe.
Kobiety były przez romantyków przeważnie idealizowane, może dlatego, że to właśnie dzięki nim romantycy przeżywali niezapomniane w swoim życiu chwile, mogące doprowadzić ich do szczytu bram niebieskich bądź pociągnąć ich na samo dno w otchłań pełną cierpiana, szaleństwa kończącego się dość często śmiercią. Kobiety romantyczne były wprost stworzone do miłości .Dla miłości żyły i dla niej tez umierały. Mimo wielkiego uczucia jakie w sobie nosiły potrafiły twardo stąpać po ziemi i dążyć do większego dobra w imię przyszłości swojej ,bądź swoich bliskich ( taką kobietą była np. opisana w dziele pt.„Cierpienie młodego Wertera” Lotta, która mimo uczucia, które żywiła do tytułowego bohatera wyszła za maż za ustatkowanego Alberta, by móc pomóc swojej rodzinie i wychować rodzeństwo). Lotta jest przedstawiona jako mądra, oczytana młoda kobieta z wyższych sfer. Werter w swoich listach ukazuje również niezwykłą wrażliwość Lotty na piękno, i na uczucia innych. .Miłość przynosiła także kobietom uczucia bolesne, ale może właśnie dlatego takie cenne i głębokie. Dla ukochanego mężczyzny potrafiły znieść bardzo wiele. Przykładowo Aldona jako kochanka romantyczna jest pełna poświęcenia dla swojego wybrańca. Bezsprzecznie wierzy w to, że to właśnie Walter jest miłością jej życia i dla niego, a pośrednio też dla własnej ojczyzny zmienia całe swoje życie. Przyjmuje wiarę chrześcijańską, dzięki której wierzy w szczęście w Zaświatach. Daje ona Bogu w ofierze swoje życie za życie kochanka, który musiał się sprzeciwić dogmatom wiary, aby uratować ojczyznę. Mimo iż kobiety czasów romantycznych były osobami oddającymi swe całe serce na tzw. złotym półmisku potrafiły kochać wielokrotnie, poznawały też różne rodzaje miłości. Prawie zawsze wychodziły za mąż, miały dzieci, a nawet zostawały babciami. W miłości doceniały nie tylko emocjonujące chwile rozkoszy, pociągającą niepewność, zauroczenie miłosną grą, ale również chwile zwykłej radości czerpane z bliskości swojej „drugiej połówki”. Mimo iż oddzielały one miłość od zwyczajowo łączonych z nią wyobrażeń szczęścia: erotycznego spełnienia czy tez spokojnego domu przepełnionego radością życia. Kobiety stawały się najlepszymi spowiedniczkami. Przykładem na potwierdzenie tego stwierdzenia mogą być liczne listy Zygmunta Krasickiego do wybranki swego serca- Delfiny Potockiej, w których pisze m.in. „ Chciałbym Ci zostawić wszystkie myśli moje, chciałbym Ci napisać słowo w którym by cała dusza się zwarła...” , „Nie mogę żyć dłużej bez Ciebie”. Obraz kobiety niezdecydowanej, zauroczonej a jednocześnie cnotliwej przedstawiony jest w wierszu naszego narodowego wieszcza Adama Mickiewicza pt.” Dobranoc”...a jednak powiedzenie „kobieta zmienną jest” okazuje się w tym przypadku jak najbardziej aktualne. Czy więc tak wiele różni kobiety „romantyczne” od kobiet współczesnych czasów? Osobiście uważam, że nie. Czasy zmieniają ludzi, ich upodobania, gusty, charaktery , ale nigdy nie potrzeby. Jakie jesteśmy? My, współczesne dziewczyny? Nie chcemy namiastek miłości, chcemy czerpać pełnię z wszystkiego, co niesie ekscytujące doznania. Mamy duże wymagania wobec kochanków, chociaż - co najmniej tak jak nasze \"poprzedniczki\" - oczekujemy także czułości i romantyzmu ( i to niekoniecznie kolacja przy świecach czy też spacerki brzegiem morza!). Pod względem potrzeb wszystkie jesteśmy takie same. Wszystkie marzymy o niezapomnianych chwilach pełnych namiętności i czułości, ale mimo tego wybieramy dla nas pewna i stateczna przyszłość nawet kosztem zaprzepaszczenia własnych marzeń .Wkońcu jesteśmy paniami domowego ogniska...Jednak wiadomo, ze czas zmienia ludzi i ich styl życia. Ówczesne kobiety stają się coraz bardziej niezależne, a przez to pewniejsze siebie. Teraz już wiemy, że w każdej dziedzinie życia możemy dorównać mężczyźnie, nic więc dziwnego, że coraz większą uwagę przywiązujemy do robienia własnej kariery. W miłości jesteśmy wierne tylko do momentu, gdy druga strona nas nie skrzywdzi. Stałyśmy się mniej ufne, co doprowadziło nas do zbytniej podejrzliwości .Ale tak jak kobiety wcześniejszych epok pragniemy miłości, która tak często odbiera nam zdrowy rozsądek. Niestety w naszych czasach, czasach wieku dwudziestego pierwszego my jako kobiety przestałyśmy być inspiracja dla pisarzy....oby kiedyś się to zmieniło. Powoli zaczynamy również odrzucać przydomek „matki Polki”, coraz bardziej skupiając się na własnych potrzebach .Jeśli chodzi natomiast o rodzinę, to nie różnimy się zbytnio od kobiet epoki romantyzmu- tak samo jak one za mąż wychodzimy bądź z miłości ,bądź z konieczności. Podsumowując: każda z nas jest inna, mijający czas mimo wszystko poróżnił kobiety ,a jednak jesteśmy do siebie tak bardzo podobne. Nic dziwnego, że nadal najważniejsza jest dla nas miłość, bo jak się mówi:
„ Z kobietą ciężko żyć, ale bez niej jeszcze gorzej”.


klasa2 lo