Antygona – charakterystyka

Antygona jest główną postacią tragedi Sofoklesa. Jest ona Tebeńską księżniczką. Pochodzi z królewskiego rodu Labdakidów, jest córką Edypa i Jokasty. Ma trójkę rodzeństwa dwóch braci: Eteoklesa i Polinejkesa oraz siostrę Ismenę. Nad jej rodem wisi przepowiedziane przez wyrocznię fatum. Rodzice Antygony giną: matka odbiera sobie życie. Ojciec okalecza się wykuwając sobie oczy, puźniej odchodzi.

Antygona to bardzo silna osobowość, wyróżnia ją pewność siebie i odwaga. Jest zdecydowana na wszystko, wie że musi poświęcić wiele aby uratować siostrę i zgodnie z wierzeniami pochować brata. Pogardza śmiercią. Jest dumna ze złamania rozkazu króla, wie, że pochowanie brata da jej nagrodę po śmierci, i pozwoli trafić Polinejkesowi do Hadesu. Jej wina polega na pogrzebaniu brata, a tym samym sprzeciwieniu się rozkazowi Kreona. Antygona bardzo kocha swoje rodzeństwo, i ta wielka miłość do rodziny sprawia, że staje się postacią tragiczną. Antygona poświęca swoje życie i szczęście dla ratowania siostry, wie, że bez jej heroicznego wyczynu klątwa nie zniknie. Jest uparta i konsekwentna w tym, co robi, jest wierna prawom boskim, uważa, że stoją one ponad prawami ludzkimi. Wierzy w to, że bogowie ukarzą Kreona za sprzeciwienie się ich prawom, a ją nagrodzą za jej czyn. Lecz Antygona nie robi tego tylko dla siostry, wie, że dzięki temu po śmierci dostąpi zaszczytu bytowania na polach elizejskich. Zdaje sobie sprawę z tego, że po tym czynie stanie się sławna i ludzie będą o niej mówić.

Sądzę, że Antygona nie jest postacią nieskazitelną. Dokonała heroicznego czynu. Uratowała Ismenę, ale miała w tym swój własny interes – nie chciała być ukarana przez bogów. Nie zaprzeczam, że Antygon na jest postacią pozytywną, ale nie można jej utożsamiać z wcieleniem bezinteresownego dobra i poświęcenia. Była postacią tragiczną co znaczy, że osiągnięcie zamierzonych celów możliwe jest tylko poprzez czyny niosące fatalne skutki w życiu ziemskim. Antygona wybrała tą drogę gdyż uważała ją za najlepszą dla siebie. Wolała osiągnięcie wiecznego szczęścia od życia ziemskiego Nie można o niej mówić jako o osobie nieskazitelnej i postaci o prostej osobowości.