Reymont

Władysław Stanisław Reymont ( Jego prawdziwe nazwisko brzmi Rejment ) urodził się 7 maja 1867 roku we wsi Kobiele Wielkie. Ojciec Reymonta był organistą kościelnym i sekretarzem kancelarii parafialnej. Matka zaś siostrzenicą księdza kanonika Kupczyńskiego, tamtejszego proboszcza.
W roku 1868 rodzina Rejmentów przeniosła się do wsi Tuszyn. Mieszkańcy tej wsi byli później natchnieniem powieści „Chłopi”.
Pomimo wrodzonych wad genetycznych, pan Władysław zaszedł bardzo daleko. Ale zanim został pisarzem ojciec uczył go w dzieciństwie grać na organach, żeby znaleźć synowi zajęcie na przyszłość. Rodzina Rejentów była bowiem biedna i stać ich było na posłanie zaledwie jednego dziecka na studia wyższe. Jednak plany żeby mały Władysław został organistą nie powiodły się. W latach dzieciństwa Reymonta bardzo rozwinął się przemysł włókienniczy, a Jego siostra wyszła za mąż za krawca. Reymont został więc posłany do Warszawy, gdzie mieszkała Jego siostra wraz z mężem, który miał nauczyć chłopca sztuki krawieckiej. Jednak i ta dziedzina zawodu nie zainteresowała młodego Reymonta.
W Warszawie mieszkał długo. Często chodził do teatru wraz z szwagrem i bardzo mu się to spodobało. Wtedy to pobudził u siebie zamiłowanie do literatury. Pragnął zostać aktorem.

Mając 18 lat zbiegł z domu i dołączył do trupy aktorskiej. Wraz z ucieczką rozpoczął się najtrudniejszy etap w życiu Reymonta. Na swojej drodze napotykał same trudności jakimi były głód, chłód i osamotnienie. Z tego powodu w roku 1888 wrócił do domu, gdzie ojciec załatwił mu pracę w kolei. Po roku pracy, znudzony znów spróbował swoich sił na scenie, ale i ta próba zakończyła się fiaskiem. Znów wrócił do pracy kolejarza. W tym zawodzie dostawał bardzo małe zarobki nie przekraczające 30 rubli miesięcznie. Tak więc zawiedziony swoim marnym życiem chwycił pióro i zaczął pisać swoje pierwsze nowele. Odkrywając swój talent wyjechał do Warszawy. W Warszawie Reymont zaczął pisać wiele powieści i nowel, które cieszyły się wielkim uznaniem przez różnych krytyków. Pisał za zwyczaj książki na podstawie swego życia.
W roku 1902 ożenił się z Aurelią Szbołowską. Podczas podróży poślubnej po Europie Reymont zaczął pisać powieść „Chłopi”, która powstała na podstawie przeżyć we wsi Tuszyn.
Podczas I wojny światowej autor wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i tam założył plany na następne powieści, których niestety nie wykonał z powodu pogorszenia Jego zdrowia.
W roku 1924 zostaje wyróżniony literacką Nagrodą Nobla.
Ideałem Reymonta był Stefan Żeromski, który umarł 1925 roku. W wyniku tej nagłej śmierci pogarsza się znacznie Jego stan zdrowia. Wkrótce dochodzi do śmierci Reymonta 5 grudnia 1925 roku.